Αγώνες βουτηγμένοι στην υποκρισία και το δηλητήριο

Μία ακόμα... συνωμοσία εις βάρος του ελληνικού αθλητισμού συντελέστηκε χθες. Η αδίστακτη Τσου Λι δεν φτάνει που παραπλάνησε τον προπονητή και την Εθνική ομάδα της άρσης βαρών, εξέθεσε και τον πρωταθλητή μας στα 200 μέτρα του στίβου. Χωρίς τη διάθεση σαρκασμού που είχε η πρώτη γραμμή, μακάρι ο Τάσος Γκούσης να έχει πέσει θύμα πλεκτάνης, όπως περίπου ισχυρίζεται ο ίδιος. Επειδή, όμως, η πραγματικότητα είναι επίμονη και ξεροκέφαλη, το πιο πιθανό είναι να μη δικαιωθεί στις αιτιάσεις του ο Ελληνας πρωταθλητής. Τα γεγονότα είναι πολλά, δύσκολα μπορούν να αποδοθούν όλα σε συμπτώσεις, δύσκολα μπορούμε να πείσουμε ότι επειδή σαρώνουμε τα μετάλλια στους Ολυμπιακούς το διεθνές Ολυμπιακό κατεστημένο βάλθηκε να μας εξοντώσει!

Η στήλη οφείλει να ξεκαθαρίσει ευθύς εξαρχής ότι οι αφεντιές μας δεν είναι οι μόνες που έκαναν φαρμακωμένες παρέλαση στο Πεκίνο. Αρνείται, όμως, να παραδεχθεί ότι το αθλητικό σύμπαν δεν κάνει άλλη δουλειά παρά να συνωμοτεί εις βάρος μας. Ετσι, λοιπόν, αντί για φανταστικούς εχθρούς δηλώνουμε την προτίμησή μας στο να ψάχνουμε από επιπόλαιους παράγοντες μέχρι και ηθικούς αυτουργούς.

Να μας συγχωρεί πάρα πολύ ο ΣΕΓΑΣ και ο πρόεδρός του, αλλά όταν σκίζεσαι να κατοχυρώσεις τη συμμετοχή της Κατερίνας Θάνου στους Αγώνες το μήνυμα που στέλνεις είναι ότι πολύ λίγο σε απασχολεί αν θα βρεθούν κι άλλοι στη θέση της. Αν θα επαναληφθούν τα λυπηρά γεγονότα του 2004. Η ενδεχόμενη καταδίκη και τιμωρία του Τάσου Γκούση δεν είναι το πρόβλημα. Ο Γκούσης δεν ψάχνει μόνος του για αναβολικά, δεν τα παραγγέλνει με δική του πρωτοβουλία, δεν τα πληρώνει από την τσέπη του. Οταν η μία κατραπακιά έρχεται πίσω από την άλλη και οι ομοσπονδίες σφυρίζουν κλέφτικα, ενδιαφερόμενες απλώς να πετάξουν τη ρετσινιά από πάνω τους για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους, τότε γίνεται φανερό ότι το ψάρι βρομάει απ' το κεφάλι.

Μας μείνανε αμανάτι τα διακομματικά πορίσματα της Βουλής, οι φανφαρόνικες δηλώσεις του κυρίου Λιάπη και η... αποφασιστικότητα του Γιάννη Ιωαννίδη για την πάταξη του ντόπινγκ. Είναι για να γελάει κανείς, που θα έλεγε και ο Φίλιππος Συρίγος. Ενα δηλητηριώδες κοκτέιλ απλώνεται πάνω από τον ουρανό του Πεκίνου. Για τη δημιουργία του έβαλαν το χεράκι τους οι πολυεθνικές που ψάχνουν για νέες αγορές στην αχανή Κίνα και το αυταρχικό καθεστώς της χώρας, που παράγει καταπίεση, δημιουργεί μια οικονομική ολιγαρχία και πουλάει παραμύθι κομμουνισμό.

Επίσης, δηλητηριασμένα ούρα, ντοπαρισμένοι πρωταθλητές και καλολαδωμένοι «αθάνατοι». Γιατί να «πάρουμε» μια τέτοια Ολυμπιάδα; Γιατί να καταναλώσουμε σκηνοθετημένη συγκίνηση από την έναρξη των Αγώνων; Αν υπάρχει φιλότιμο, στο πρώτο σκαλί του βάθρου να ανέβει η Κινέζα Τσου Λι. Το χρυσό μετάλλιο να της το δώσουν ο πιστός υπηρέτης του δικτάτορα Φράνκο, Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, και από τα μεγάφωνα να ακούγεται ο εθνικός ύμνος της κομμουνιστικής Κίνας για να τρίζουν τα κόκαλα του μακαρίτη Μάο Τσε Τουνγκ...