Ρε παιδιά, παίζει ακόμα ο Ζαβάροφ;

Nα γράψουμε κι εμείς μια κοινοτοπία: στο ποδόσφαιρο μια στιγμή χωρίζει την επιτυχία από την τραγωδία. Να μην είναι μια στιγμή, να είναι ένας αγώνας. Πριν ο διαιτητής σφυρίξει, όλοι λέγαμε ότι η ομάδα που παίζει την πιο θεαματική μπάλα στη διοργάνωση είναι με διαφορά η Ολλανδία. Η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω από το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο του Μίχελς, που το επανέφερε ο «πιο καλός ο μαθητής» Μάρκο φαν Μπάστεν. Χαρισματικοί παίκτες οι Ολλανδοί, με καλά συμβόλαια στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες, ικανοί με μια ενέργεια να βάλουν γκολ και να κερδίσουν το παιχνίδι.

Κι όμως. Ηρθε ένας δικός τους άνθρωπος, ο Γκους Χίντινκ, να ρίξει στον κουβά τις βεβαιότητες και να ξεκάνει τους υπερόπτες συμπατριώτες του. Πλην του Σαένκο, που παίζει μπάλα στη μέτρια Νυρεμβέργη (υποβιβάστηκε), όλοι οι άλλοι αγωνίζονται στο ανυπόληπτο πρωτάθλημα της Ρωσίας. Τα φώτα έπεσαν πάνω τους λόγω της ξέφρενης πορείας της Ζενίτ στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Τώρα μιλάμε για τον Αρσάβιν, τον Παβλιουτσένκο και τον Ζιριάνοφ λες και πρόκειται για τα νέα ταλέντα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Ετσι θα ήταν αν επρόκειτο για εικοσάχρονα παιδιά. Δεν είναι όμως. Τα έχουν τα χρονάκια τους (Παβλιουτσένκο 27, Ζιριάνοφ 31). Αρα, κάτι άλλο συμβαίνει με τους υπερηχητικούς Ρώσους που γονάτισαν τους ιπτάμενους Ολλανδούς.

Το πρώτο και καλύτερο αφορά την αδιάκοπη κίνησή τους στους κενούς χώρους. Με εξαίρεση τους δύο στόπερ και τον τερματοφύλακα, οι υπόλοιποι βρίσκονται σε διαρκή κίνηση για να πάρουν μπάλα ξεμαρκάριστοι. Ακόμα κι ο μοναδικός φορ Παβλιουτσένκο εγκατέλειπε τη μεγάλη περιοχή για να κάνει υποδοχή σε θέση μέσα αριστερά. Ο Ζιριάνοφ έχει καταπιεί κομπιούτερ. Μεταβιβάζει με ακρίβεια και φεύγει για να ζητήσει εκ νέου μπάλα. Ο Ζιρκόφ εντυπωσιάζει. Μαρκάρει σαν Ιταλός ακραίος μπακ και φεύγει μπροστά σαν Βραζιλιάνος. Οσο για τον Αρσάβιν, βασανίστηκα πολύ να βρω με ποιον μοιάζει. Νομίζω ότι έχει πολλά από το στυλ του ασύγκριτου Ζαβάροφ, που εντυπωσίασε με την ομάδα της Σοβιετικής Ενωσης πριν από είκοσι «και βάλε» χρόνια.

Εκείνη η υπερηχητική ομάδα σκόνταψε πάνω στην αισχρή διαιτησία στο 4-3 υπέρ των Βέλγων. Ακριβώς πριν από είκοσι χρόνια έχασαν δίκαια στον τελικό του Euro από τους Ολλανδούς του Φαν Μπάστεν και του Γκούλιτ. Τώρα, χωρίς τη λάμψη εκείνης της ομάδας, οι Ρώσοι επιστρέφουν και απειλούν να στείλουν τις παραδοσιακές ποδοσφαιρικές ομάδες της Ευρώπης μακριά από την κορυφή. Μακάρι να το κάνουν, γιατί, ανάμεσα στα άλλα, θα αποδειχτεί ότι ομάδα του προπονητή δεν σημαίνει μόνο αξιόπιστη άμυνα, ατομικά μαρκαρίσματα και πειθαρχία. Μπορεί να σημαίνει αδιάκοπη κίνηση, δυνατά σουτ, αέρινες ντρίμπλες και προσωπικές ενέργειες. Η επικράτησή τους επί των Ολλανδών δεν προδικάζει την τύχη τους στα ημιτελικά. Αν δεν τα καταφέρουν οι Ρώσοι, ας τα καταφέρουν τουλάχιστον οι Τούρκοι. Η αλήτικη μπάλα που παίζουν, η ψυχική δύναμή τους και τα αγωνιστικά τρικ του προπονητή τους είναι πολύ κοντά στα στοιχεία εκείνα που κάνουν τόσο αγαπητό στον κόσμο το ποδόσφαιρο. Δυσκολεύομαι να βρω κάποιον να αναπολεί την μπάλα που έπαιξαν Ιταλοί και Γερμανοί όταν κατακτούσαν Παγκόσμια Πρωταθλήματα...