Ο αξιότιμος κ. πρόεδρος...

Οσο διαρκούν τα πλέι οφ είναι παρακινδυνευμένο να εξαχθούν οριστικά συμπεράσματα για τη συνολική παρουσία των ομάδων στη Σούπερ Λίγκα. Αλλωστε, οι κάθε είδους διαπιστώσεις έχουν πια νόημα όταν αφορούν και το «από δω και πέρα». Αλλιώς βλέπει τα πράγματα η ΑΕΚ με τη δυνατότητα να διεκδικήσει συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Διαφορετικά αντιμετωπίζει την κατάσταση ο Παναθηναϊκός, αν μείνει πάλι τρίτος και καταϊδρωμένος. Κι όλα αυτά διότι τα ηθικά τρόπαια δεν αναγνωρίζονται από την πεζή πραγματικότητα. Αυτή είναι τελικά που σε αναγκάζει άλλα να πιστεύεις και να λες κι άλλα να κάνεις τελικά. Γι' αυτό στον Παναθηναϊκό δεν υφίσταται ο Μαλεζάνι προκειμένου να υλοποιήσει το πενταετές πλάνο. Για τον ίδιο λόγο δεν παίζουν πιτσιρικάδες που θα φτιάξουν την ΑΕΚ του μέλλοντος...

Ενα πράγμα μένει ίδιο κι απαράλλαχτο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οτι κάθε σχέδιο πάει στο καλάθι των αχρήστων πριν καν περάσει χρόνος από την εξαγγελία του.

Τρανό παράδειγμα, ο Ολυμπιακός. Το καλοκαίρι που πέρασε ξέραμε ότι ο Ολυμπιακός φτιάχνει ομάδα από την αρχή με στόχο να διακριθεί (επιτέλους) στην Ευρώπη. Νέα ήθη και έθιμα στη διοίκηση, με τεχνικό διευθυντή και παράδοση (;) της σκυτάλης από τον πατέρα στον γιο. Η πορεία στην Ευρώπη ήρθε, αλλά οι κακές εμφανίσεις στο πρωτάθλημα ανάγκασαν τον Σωκράτη Κόκκαλη να αναλάβει δράση. Ο Λεμονής απομακρύνθηκε, ο Ιβιτς κι ο Πέτρος πέρασαν στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο πέρασε ο αυθεντικός Σωκράτης. Τώρα οι οπαδοί του Ολυμπιακού χαίρονται για το πρωτάθλημα και όλοι οι άλλοι τον καταγγέλλουν (τον Σωκράτη) ως άρχοντα του παρασκηνίου. Μόνη διαφορά: τα προηγούμενα χρόνια το βάρος έπεφτε στη διαιτησία, τώρα πέφτει στην υπόθεση «Βάλνερ» και την απόφαση της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής της ΕΠΟ. Κοινός παρονομαστής, η ΕΠΟ και ο πρόεδρός της, Βασίλης Γκαγκάτσης. Ακόμα και φέτος, που η Σούπερ Λίγκα είχε πρόεδρο τον Γιάννη Βαρδινογιάννη, η ΕΠΟ διατήρησε τη δεσπόζουσα θέση της στη διοργάνωση του κορυφαίου επαγγελματικού πρωταθλήματος. Εύκολο πράγμα να καταριέσαι τον Γκαγκάτση, δύσκολο πράγμα να τον ακυρώσεις στην πράξη.

Φαίνεται ότι τόσα χρόνια το «κόκκινο πανί» του ελληνικού ποδοσφαίρου έχει μια σταθερή γραμμή, που του επιτρέπει να μένει στον αφρό έχοντας απέναντί του είτε την επίσημη πολιτεία είτε τους μεγαλοσχήμονες παράγοντες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου (πλην του Σ. Κόκκαλη). Ταυτόχρονα, πιστώνεται την πιο μεγάλη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Πώς γίνεται, όμως, να σε γιουχάρουν στο Καλλιμάρμαρο την ώρα που σηκώνεις το... τιμημένο, να σε έχει στο στόχαστρο το κράτος, να σου κλείνουν τις κρατικές κάνουλες των επιχορηγήσεων, να σε καταριούνται όσοι κάθε χρόνο χάνουν το πρωτάθλημα κι εσύ να παραμένεις στη θέση σου;

Οσοι βολεύονται με εξηγήσεις του τύπου «τον στηρίζει ο Κόκκαλης και μια μερίδα του Τύπου» μάλλον θα χρειαστεί να ψάξουν βαθύτερα, αν δεν θέλουν να τον έχουν «κορόνα στο κεφάλι τους» και για τα επόμενα χρόνια. Ο Γκαγκάτσης, χωρίς οπαδούς και «ιστορία», είναι μάλλον εύκολος στόχος για όσους νομίζουν ότι αρκεί αυτός για να κρύψουν πίσω του δικά τους λάθη και παραλείψεις...