Ο Ηλίας και ο Ακης

Γράφουμε όλοι υπό τη δαμόκλειο σπάθη του CAS. Ο,τι κι αν ισχυριστούμε μπορεί σήμερα να ανατραπεί. Αν όχι σήμερα, μπορεί να ανατραπεί όταν το CAS εξετάσει επί της ουσίας την υπόθεση. Υπάρχουν, όμως, γεγονότα που δεν μπορεί να τα σκιάξει η φοβέρα των τριών δικαστών στη Λωζάννη.

Ο Ηλίας Πουρσανίδης ουδέποτε υπήρξε σταρ των γηπέδων. Δεν ξεσήκωνε τους οπαδούς, αγνοούσε τι θα πει «δημόσιες σχέσεις», δεν έκανε εμπρηστικές δηλώσεις για να ξεσηκώσει την εξέδρα. Οσα έζησε χθες το βράδυ στο γήπεδο Καραϊσκάκη ήταν μαγικά, όπως δήλωσε ο ίδιος. Συνεχές χειροκρότημα και επαναλαμβανόμενη εκφώνηση του ονόματός του από τριάντα χιλιάδες κόσμο. Ο ακαταπόνητος Ηλίας είχε μικρή σχέση με όσα συνθέτουν τον μέσο όρο του επαγγελματία ποδοσφαιριστή στην Ελλάδα. Οπου κι αν έπαιξε (Χαϊδάρι, ΟΦΗ, Ολυμπιακός, Ηρακλής) άφησε αδρά ίχνη ποδοσφαιρικού πολιτισμού και υψηλού ήθους. Στα τριάντα έξι του χρόνια αποχωρεί από τα γήπεδα ένας εξαιρετικός αμυντικός χαφ, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Πλούσια καριέρα, με τίτλους και αναγνώριση από τους αντιπάλους. Θα λείψει πολύ περισσότερο από όσο τώρα υποθέτουμε. Σχεδόν όλοι θα τον θυμούνται για όσα κατάφερε μέσα στα γήπεδα. Προσωπικά τον θυμάμαι πριν από δέκα χρόνια σ' ένα ημιυπόγειο κλαμπ στην οδό Κοδριγκτώνος να ακούει τα τραγούδια του Βασίλη Καζούλη. Ασυνήθιστη επιλογή για ποδοσφαιριστή. Ηλία, υπήρξες για χρόνια ατράνταχτο άλλοθι στη βαριά εις βάρος μας κατηγορία ότι με την μπάλα ασχολούνται μόνο όσοι κινούνται μεταξύ παραλιακής και Συγγρού...

Κι όμως, ο Ακης Ζήκος είναι πιθανό να εγκαταλείψει την αγωνιστική δράση χωρίς να γευτεί τη χαρά ενός τίτλου. Εγινε ο μοναδικός Ελληνας ποδοσφαιριστής που έπαιξε σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά τόσα χρόνια σπουδαίας μπάλας δεν του χάρισαν ένα πρωτάθλημα. Η διαδρομή του από τα ξερά γήπεδα με τη φανέλα του Παπάγου έως την Ξάνθη (παρέα με τον Χονδροκούκη), την ΑΕΚ, τη Μονακό και πάλι την ΑΕΚ υπήρξε πολυκύμαντη. Μόνη εξαίρεση, ο δρόμος που οδηγούσε στην Εθνική ομάδα. Του τον έφραξε ανεξήγητα ο Οτο Ρεχάγκελ, τη στιγμή που ο Ακης βρισκόταν σε πλήρη αγωνιστική ακμή. Δικαιολογημένα μπορεί να το φέρει βαρέως. Παλικαράς και συγκροτημένος παίκτης για την ομάδα και όχι για τα φλας των φωτογράφων, αποχωρεί έχοντας κατοχυρώσει την αγάπη των οπαδών της ΑΕΚ και την εκτίμηση των φιλάθλων. Αποχωρεί ενώ τον συνοδεύει η εκτίμηση του κόσμου της «Ενωσης» ότι αυτός και οι συμπαίκτες του είναι οι πρωταθλητές. Ακόμα κι αν η Σούπερ Λίγκα επικυρώσει τη βαθμολογία διαφορετικά, ο Ακης Ζήκος βγαίνει από τα γήπεδα πρωταθλητής. Του αξίζει.

Αν κάποιος με ατράνταχτα στοιχεία μπορούσε να αποδείξει ότι όλα είναι από χέρι στημένα, θα παρατούσα το κείμενο στη μέση και θα έδινα αποκλειστικά τη μεγάλη μάχη να... αναστήσω το αμπέλι μου στη Σελιάνα. Αν ήταν όλα στημένα, το γκολ του Περόνε θα έσωζε τον Ατρόμητο και το ματς Λεβαδειακός - Βέροια θα καθόταν στο «Χ» επειδή έτσι ήταν «φορτωμένο» στο Στοίχημα. Δεν έγινε τίποτα από αυτά, χωρίς να σημαίνει βέβαια ότι γενικά δεν γίνεται τίποτα... Κάθε άλλο. Ομως η γενικευμένη αίσθηση ότι όλα είναι προϊόντα σκηνοθεσίας αδικεί όσους ιδρώνουν μέσα στα γήπεδα κι όσους χάνουν τα λεφτά τους (υπάρχουν και τέτοιοι) αγοράζοντας παίκτες και φτιάχνοντας εγκαταστάσεις (π.χ. ο κ. Κωστούλας στο Αγρίνιο).

Ο Νίκος Καραγεωργίου, ακόμα κι όταν ο Εργοτέλης ήταν μόνος στον βαθμολογικό πάτο, δήλωνε παντού και συνεχώς πως η ομάδα του μπορεί να σωθεί. Τα κατάφερε με τη συνδρομή του Ατρομήτου, που δύο μήνες τώρα έπασχε από αυτοκτονικό ιδεασμό. Μην ξεχάσουμε ότι ο Εργοτέλης, παρά τις μεγάλες αγωνιστικές και βαθμολογικές τρικυμίες, δεν επέλεξε τον συνηθισμένο δρόμο της αλλαγής προπονητή...

ΥΓ.1: Το αγύριστο κεφάλι του Ρεχάγκελ εκμηδενίζει τις πιθανότητες να ανοίξει η πόρτα της Εθνικής για τον Λάμπρο Χούτο. Ετσι όπως το πάει ο φορ του Πανιωνίου, θα έχει τον καιρό να πείσει τον κόουτς ότι θα του είναι εξαιρετικά χρήσιμος για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

ΥΓ.2: Θα χρειαστεί να φάει κι άλλα καρβέλια ο Κώστας Μήτρογλου για να γίνει ο σέντερ φορ της επόμενης δεκαετίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οποιος παρατήρησε πώς πλασάρει στη φάση του δεύτερου γκολ καταλαβαίνει ότι κάτι πολύ ενδιαφέρον συμβαίνει με αυτόν τον... ακατέργαστο σκόρερ.

ΥΓ.3: Κάποια στιγμή –τώρα το καλοκαίρι– ο Γιώργος Μπάρκογλου ας βρεθεί κάπου μόνος του για να χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο. Τόσα προσόντα και να βολοδέρνει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, είναι κρίμα κι άδικο. Τριαντάρισε χωρίς να πείσει –παρά ελάχιστους– ότι του άξιζαν πολλά περισσότερα από αυτά που ο ίδιος έχει δείξει ότι του αξίζουν...