Δεν μοιάζει με τον Ιωάννη...

Ο Ακης Ζήκος βαδίζει προς την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής καριέρας του. Μπορεί να φεύγει με το παράπονο ότι στην αγωνιστική ακμή του αγνοήθηκε από τον Ρεχάγκελ, ωστόσο πέτυχε πολλά, ειδικά με τη φανέλα της Μονακό. Η διαδρομή του από τα ξερά με τα χρώματα του Παπάγου μέχρι το πριγκιπάτο είναι χωρίς στίγματα.

Ενώπιον του αθλητικού δικαστή ο Ζήκος στάθηκε με σεβασμό απέναντι σ' αυτή τη σπουδαία καριέρα. Δεν τράβηξε πίσω τις δηλώσεις που έκανε στο «Γ. Καραϊσκάκης» μετά το τέλος του ματς με τον Ολυμπιακό. Τις υπερασπίστηκε, έστω με την επαναλαμβανόμενη διευκρίνιση ότι δεν ήθελε να θίξει τον Κάκο και τους πρωταθλητές.

Μέχρις εκείνου του σημείου οι διευκρινίσεις γίνονται κατανοητές ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος της τιμωρίας. Μπροστά στον αθλητικό δικαστή έχουμε γίνει μάρτυρες άθλιων συμπεριφορών ή –για να το πούμε πιο παραστατικά– έχουμε δει κωλοτούμπες που θα τις ζήλευε και ο Ιωάννης Μελισσανίδης. Ο Ζήκος επανέλαβε όσα κατά καιρούς ψιθυρίζονται ή ακούγονται μεγαλόφωνα για τους διαιτητές που σφυρίζουν στην έδρα του Ολυμπιακού. Αρα είναι στα όρια της υποκρισίας να καμώνονται ορισμένοι ότι για πρώτη φορά ακούνε τέτοια πράγματα.

Υπάρχει κάτι για το οποίο ο Ζήκος μπορεί να κατακριθεί. Οτι δηλαδή «ανοίγει» ένα τέτοιο θέμα τη στιγμή που η ομάδα του έχασε καθαρά, χωρίς να έχει μεσολαβήσει διαιτητικό φαλτσοσφύριγμα. Οτι θέλησε με τις δηλώσεις του να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου της ΑΕΚ και να στρέψει αλλού τη συζήτηση. Μπορεί να έγινε αυτό. Κι έτσι να είναι το θέμα, δεν αφορά την αθλητική δικαιοσύνη. Αρμοδιότητα της κοινής γνώμης είναι να κρίνει ή να επικρίνει μια δημόσια τοποθέτηση ενός ποδοσφαιριστή.

Από τη στιγμή που ο Ζήκος ξεκαθαρίζει πριν κάνει τη δήλωση ότι δεν αναφέρεται στην εξέλιξη του συγκεκριμένου αγώνα, η αθλητική δικαιοσύνη μάλλον ενεργεί με υπερβολική... ευαισθησία. Δίνει την εντύπωση πως είναι ακριβή στα πίτουρα και φθηνή στ' αλεύρια. Η αθώωση του Ζήκου ίσως απαλείψει την επίδειξη της υπερβολικής ευαισθησίας.