Κάτσε κάτω απ' το κολονάκι*... (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Eχει μεγάλη δύναμη η τηλεόραση. Ο αγαπημένος των δικογράφων Αντώνης Καρπετόπουλος δεν μάσησε τόσες φορές που τον φώναξαν να καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου και αγανάκτησε επειδή του είπε δυο-τρεις κουβέντες ο Δώνης στην τηλεόραση.

Δίκιο έχει που γράφει ότι δεν γίνεται εύκολα κατανοητή η διαφορά ανάμεσα στην καταγραφή της διαφθοράς και τη διαφθορά την ίδια. Δίκιο έχει να σκέφτεται ότι όποιος «ανακατεύεται» με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες. Σε αυτή την αθλητική εφημερίδα όλοι έχουμε ένα ορισμένο στυλ και μια θεματολογία. Ορισμένοι από εμάς έχουμε πηγές να προστατεύσουμε. Αλλοι, προσωπικές συμπάθειες που ασυνείδητα καθοδηγούν την πένα μας. Κάποιοι άλλοι, συλλογικές προτιμήσεις που αδυνατούμε να υπερβούμε. Αλλοι, σαν την αφεντιά μου, παριστάνουν τους αναστενάρηδες πατώντας σε αναμμένα κάρβουνα με τη φιλοδοξία να μην πάρουν τα πόδια τους φωτιά. Ο Καρπετόπουλος ήρθε εδώ γιατί έγραφε και γράφει επώδυνα και με ρίσκο. Ο αγαπημένος του Βασίλη Γκαγκάτση, του συστήματος της παράγκας και των μηνυτήριων αναφορών. Το κολονάκι «Pro Zone» λατρεύτηκε απ' όσους καταδύονται στα βαθιά της ελληνικής διαιτησίας. Στον βούρκο, για να το γράψουμε πιο σωστά.

Λάθος κάνει ο Αντώνης που θεωρεί το κολονάκι του υπεύθυνο για όσα του καταμαρτυρούν όσοι δεν αντέχουν τη σκληρή κριτική, τον σαρκασμό και τις προβλέψεις του. Κι όσα γράφει έξω από τις κολόνες σκληρά, επώδυνα και... μηνύσιμα είναι. Στο κάτω κάτω της γραφής, έχουμε, Αντώνη μου, τον άνθρωπο που εκ συστήματος τα στρογγυλεύει εδώ μέσα. Ενας παραπάνω δεν μας χρειάζεται. Μας παίρνει λίγο χρόνο παραπάνω από το κανονικό να διαβουλευόμαστε με δικηγόρους και σκληρούς παράγοντες, αλλά καλύτερα έτσι, παρά να στρώνουμε το κόκκινο χαλί για να περνάνε μέσα από το σύνολο των σελίδων μας οι ματαιοδοξίες, τα αμαρτήματα και οι εκβιασμοί των κάθε είδους αφεντάδων του αθλητισμού.
Οχι, δεν φτιάξαμε μια εφημερίδα με άλλοθι τη σελίδα 63. Αλλά άμα λάχει, έστω και ασυνείδητα, δημιούργησες ένα είδος Θερμοπυλών στα μετόπισθεν.

* Για δες καιρό που διάλεξες. Τώρα που ο Ιωαννίδης και ο Γκαγκάτσης αποφάσισαν να συνεργαστούν για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου...

Ο χορός της Σαλώμης

Aφού η σύγχρονη Σαλώμη είναι έτοιμη να ζητήσει την κεφαλή επί πίνακι του σύγχρονου Ιωάννη, ας γράψουμε ορισμένα πράγματα με τη βαθιά πεποίθηση ότι ποτέ δεν συμπεριληφθήκαμε στον μακρύ (;) κατάλογο των θαυμαστών του Τάκη Λεμονή. Επειδή τη μεγάλη ομάδα, εκτός από τους σπουδαίους προπονητές, την κάνουν και οι καλές μεταγραφές, δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε. Ο Νούνιες στην επίθεση και ο Αρτσούμπι στα χαφ πώς έγινε κι έφτασαν μέχρι το λιμάνι; Από πού προκύπτει ότι οι δυο τους μπορούν να βοηθήσουν τον Ολυμπιακό αύριο το πρωί και όχι κάποτε, γενικά κι αόριστα;

Δεν αναφερόμαστε στον Ραούλ Μπράβο και τον Κριστιάν Λεντέσμα, διότι αυτοί –άσχετα με το ότι δεν ενθουσιάζουν– έχουν βιογραφικό, βαρύ όνομα και σοβαρές πιθανότητες να βοηθήσουν ουσιαστικά στην πορεία.

Πόσο ωραίο θα ήταν να έβγαινε ο Λεμονής και να έκανε στον Ιβιτς δημόσια κριτική για τις μεταγραφές... Ενα παιχνίδι εξουσίας είναι εδώ και καιρό σε εξέλιξη στον Ολυμπιακό. Δεν αφορά μόνο τον έλεγχο στα αποδυτήρια, αλλά το γενικότερο κουμάντο. Ο νέος προπονητής, αν έρθει, δεν θα είναι επιλογή του Πέτρου Κόκκαλη, όπως ο αλήστου μνήμης Μπιγκόν, θα είναι επιλογή του Ιβιτς, την οποία θα μεταφέρει ο γιος στον πατέρα. Με μία διαφορά. Μέχρι να χτυπήσει ο Φερέρ το χέρι του στο τραπέζι και ο Νικολαΐδης να... απελευθερώσει τον τεχνικό διευθυντή δεν έτρεχε τίποτα. Ο Τσάνκο ήταν τσακάλι κι ο Παουτάσο... Καφού.