Υπερήφανοι για αυτή την Ελλάδα!

Χίλια μπράβο στα παιδιά αυτά. Χίλια ευχαριστώ. Και λίγα είναι. Χάθηκε η πρόκριση στους «8» του Μουντιάλ. Ε, και;

Στα πέναλτι μείναμε έξω. Τι να πεις και με ποιον να τα βάλεις; Και γιατί να τα βάλεις; Επειδή αστοχήσαμε σε ένα πέναλτι; Και τι έγινε; Εμείς για αυτή την Ελλάδα είμαστε υπερήφανοι. Μας έκανε και πάλι να δακρύσουμε. Να πανηγυρίσουμε, να αισθανθούμε διαφορετικά. Στο τέλος δακρύσαμε.

Τόσο κοντά, τόσο μακριά. Αυτή είναι η μπάλα. Θα τα ισοπεδώσουμε όλα τώρα; Ποτέ και για κανένα λόγο. Μπορούσαμε τη νίκη – πρόκριση νωρίτερα. Πριν τα πέναλτι. Ναι, τη μπορούσαμε. Φάγαμε ένα γκολ τζάμπα, αλλά βρήκαμε το σθένος να ισοφαρίσουμε. Δεν αξιοποιήσαμε τον παίκτη παραπάνω. Ο Νάβας έκανε το ματς της ζωής του και η τύχη μας γύρισε την πλάτη. Τόσες φορές, μας έχει χαμογελάσει. Αυτή τη φορά μας είπε «όχι». Μέσα στη ζωή είναι.

Και η λύπη και η χαρά. Αυτή τη φορά στο τέλος δεν πανηγυρίσαμε εμείς. Αγωνιστικά δεν έχουμε να πούμε και πολλά. Ανάλυση σηκώνει, αλλά δεν είναι ώρα. Με μισή φάση, μας έβαλαν γκολ και στο τέλος άντεξαν εκείνοι την πίεση μας όπως τόσα χρόνια κάνουμε εμείς. Χάθηκε μια χρυσή ευκαιρία για πρόκριση στους «8» του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Κρίμα.

Το θέλαμε και το αξίζαμε. Πάμε παρακάτω. Αυτό που μας μένει πάντως είναι υπερηφάνεια και χαρά για όσα έβγαλε και πάλι αυτή η ομάδα μέσα στο γήπεδο. Μια ομάδα με κεφαλαία γράμματα. Είμαστε σίγουροι ότι θα υπάρχει συνέχεια.

Η Ελλάδα δεν σταματά εδώ…