«Αιώνιοι» για θλίψη...

Προφανώς είναι ακόμη νωρίς. Η σειρά μόλις ξεκίνησε για τους «αιώνιους» και όλα μπορούν να αλλάξουν. Ετσι θέλουμε να πιστεύουμε. Η ελπίδα είναι αυτή που πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά στην περίπτωσή μας μάλλον μόνο η ελπίδα μας μένει. Δεν είναι θέμα απαισιοδοξίας μήτε βιασύνης. Η εικόνα Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, για διαφορετικούς λόγους, ήταν θλιβερή. Απογοητευτική. Πολύ μακριά από το να τους χαρακτηρίσεις ομάδες για το φαϊναλ φορ. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Καλύτερη η ΤΣΣΚΑ στη μια περίπτωση, ήταν ανέτοιμος ο Σπανούλης στην άλλη. Αυτά και άλλα πολλά.

Η ουσία όμως είναι ότι οι δυο εκπρόσωποί μας δεν είναι για παραπάνω υπό αυτές πάντα τις συνθήκες. Μέχρι τα προημιτελικά. Η διαφορά δυναμικότητας είναι τεράστια. Μακάρι να αλλάξουν τα πράγματα στη συνέχεια και να βγούμε ψεύτες. Πιο πιθανό όμως μοιάζει να βγαίνει σκούπα και για τους δυο παρά να κάνουν τη μεγάλη ανατροπή. Διαμαντίδης και Σπανούλης είναι οι ηγέτες ΠΑΟ και Ολυμπιακού. Από τους τελευταίους μεγάλους του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Παίκτες βιονικοί. Πόσο όμως θα μπορούν μόνοι τους να βγάζουν το φίδι από την τρύπα. Οταν δεν είναι σε καλή βραδιά ή είναι τραυματίες τότε η ουσία είναι μία: Οι ομάδες τους πλέον δεν μπορούν να είναι ανταγωνιστικές σε υψηλό επίπεδο. Δεν υπάρχει καν το αβαντάζ έδρας για να πατήσεις πάνω του και να ελπίζεις.

Να μπορείς να τρομάξεις τον αντίπαλο. Μοιάζει με μαρτύριο του Σίσυφου. Ολο να προσπαθείς να μειώσεις, να λες ότι μπορεί και να το γυρίσω, να παλεύεις και ο αντίπαλος με ένα κλικ να σου ξεφεύγει σε διαφορές τεράστιες. Μα, τόσο χάλια είναι τα πράγματα; Για όσους έχουν συνηθίσει σε ευρωκούπες, διακρίσεις, ανατροπές κι όλα τα σχετικά η προσγείωση είναι ανώμαλη. Το τέλος έρχεται με μαθηματική ακρίβεια ειδικά σε τέτοιο επίπεδο. Υπάρχει ταβάνι. Κάθε φορά να μιλάμε για υπέρβαση δεν γίνεται. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας να κλαις, είναι η όλη ιστορία. Ενα παρελθόν τόσο ένδοξο και κοντινό που η εικόνα του πρώτου αγώνα για τους «αιώνιους» προκαλεί σοκ. Ας δώσουμε όμως τόπο στη θλίψη και την απογοήτευση όμως κι ας περιμένουμε τα επόμενα ματς μήπως και γίνει ένα νέο μπασκετικό θαύμα βαμμένο στα ελληνικά χρώματα. Θαύμα...

Γιώργος Μαζιάς