Το «γιατί» του Θοδωρή και το «όχι» του Ντέμη

Η πρώτη, λοιπόν, σκέψη είναι η εξής απλή: θα έχει ή όχι εισαγωγικά η συγκεκριμένη λέξη; Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: θέλουμε να βάλουμε τον Ζαγοράκη στη θέση του προέδρου της ΕΠΟ μόνο για το «θεαθήναι»; Μόνο για να λέμε ότι έχουμε τον ήρωα του 2004 σε επιτελική θέση, στην κορυφαία που μπορεί κάποιος να έχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο ή επιθυμούμε να εκμεταλλευτούμε το όραμά του για το ποδόσφαιρο και να τον βοηθήσουμε ουσιαστικά να παράξει έργο βασιζόμενος σε αυτό.

Δεν μπορώ να το απαντήσω εγώ, διότι δεν παίρνω εγώ τις αποφάσεις. Σκέψεις διατυπώνω απλά και λέω: αν πιστεύουμε ότι με την υπάρχουσα δομή η Ομοσπονδία είναι λειτουργική και συνδράμει στην ανάπτυξη του σπορ στη χώρα δεν έχουμε ανάγκη κανέναν Ζαγοράκη. Ας συνεχίσουμε με όσους ξέρουν να κάνουν τη δουλειά όπως την κάνουν χρόνια.

Το γεγονός ότι ασχολούμαστε με την περίπτωση του αρχηγού των Πρωταθλητών Ευρώπης, όμως, κάνει σαφές ότι θέλουμε να το πάρουμε και λίγο αλλιώς. Για να υπάρξουν, όμως, ουσιαστικές αλλαγές θα πρέπει να υπάρξει και αναδόμηση. Αν, δηλαδή, πιστεύεις ότι το μαγαζί σου είναι εσωτερικά χρέπι δεν σου αρκεί να αλλάξεις τη βιτρίνα. Θα μπει ο πρώτος, ο δεύτερος πελάτης μέσα σε αυτό και τα νέα γρήγορα θα διαδοθούν: ότι δηλαδή ακολούθησες πιστά το δόγμα άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Δίπλα, δηλαδή, στην είδηση ότι «κολλάει» η υποψηφιότητα Ζαγοράκη για τη θέση του προέδρου της ΕΠΟ ας βάλουμε και το «γιατί». Και αν δεν προκύπτει μέσω του ρεπορτάζ η απάντηση, μπορεί κάποιος να στηριχτεί στην κοινή του λογική. Η δική μου λέει πως και ο Ζαγοράκης αλλά και οι άνθρωποι της Κυβέρνησης δεν μπορούν να δεχτούν ότι η λύση είναι η αλλαγή της βιτρίνας. Έχουν την άποψη ότι είναι απαραίτητες οι δομικές αλλαγές, είναι σαφές, επίσης, ότι λόγω της ανεξαρτησίας των ποδοσφαιρικών αρχών δεν μπορούν οι αλλαγές αυτές απλά να επιβληθούν. Πρέπει να περάσουν μέσα από τα ποδοσφαιρικά όργανα. Πρέπει οι αλλαγές να είναι αποφάσεις του ποδοσφαίρου. Είτε της Ομοσπονδίας είτε της ανώτερης αρχής αυτής, της ΦΙΦΑ.

Με λίγα λόγια, μπλέξιμο. Ίσως η πιο σωστή απάντηση στην ερώτηση σχετικά με το γιατί οι εκλογές της Ομοσπονδίας τείνουν να γίνουν σίριαλ επιπέδου «Δυναστείας».

Μπλέξιμο, το οποίο δεν μοιάζει να βρίσκεται και πολύ κοντά στην επίλυσή του αν αληθεύει το ρεπορτάζ της Livesport που κάνει λόγο για πρόθεση της Κυβέρνησης να ακολουθήσει το plan b που ακούει στο όνομα Ντέμης Νικολαϊδης. Εδώ δεν χρειάζεται ούτε ρεπορτάζ, ούτε η μικρότερη δόση κοινής λογικής που μπορεί κάποιος να διαθέτει. Εδώ χρειάζεται μόνο καλή μνήμη.

Να ανακαλέσεις, δηλαδή, όσα είχαν μαθευτεί μετά τις συζητήσεις που είχε η Κυβέρνηση με τον ίδιο τον Ντέμη πριν περίπου έναν χρόνο. Και να θυμηθείς το «όχι» που είχαν ακούσει οι άνθρωποι του Μαξίμου στην πρόταση που είχε κατατεθεί. Ένα «όχι» απόλυτα λογικό, ένα «όχι» που δεν μπορεί να μην ισχύει ακόμα. Και αυτό διότι και ο Ντέμης προφανώς θα γνωρίζει καλύτερα από εμάς ότι το ο τρόπος διοίκησης του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν μπορεί να επιτρέψει ακόμα και στον πιο μεγάλο οραματιστή να πετύχει ούτε μισό βήμα προς τα εμπρός. Δεν μπορεί να μη γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει ασχοληθεί έστω και μια μέρα με τα του ελληνικού ποδοσφαίρου ότι όσο λαμπερός και να είναι ο πρόεδρος της ΕΠΟ είναι απόλυτα ανίσχυρος εντός των τειχών του ΔΣ της Ομοσπονδίας.

Πρόταση, λοιπόν. Επειδή δεν πρέπει να μένουμε στις διαπιστώσεις αλλά να προχωράμε κι ένα βήμα παραπέρα σε μια προσπάθεια να δοκιμάσεις ένα νέο «φάρμακο». Μια νέα «θεραπεία». Γυρίζεις τούμπα την κατάσταση, ξεκινάς να σενιάρεις το ποδόσφαιρο στην κορυφαία του μορφή στην Ελλάδα και προχωράς σταδιακά προς τα κάτω. Όσο παράλογο και να μοιάζει, όσο ανάποδο και αν ακούγεται. Και ο τρόπος είναι απλός: συστήνεις μια επιτροπή που θα έχει αποκλειστικό μέλημά της την πρόοδο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, τη στελεχώνεις με ανθρώπους που έχουν υπηρετήσει το σπορ αλλά και τεχνοκράτες που θα βοηθήσουν στην εμπορική ανάπτυξη και διοικητική πρόοδο του παραγόμενου προϊόντος, την εντάσεις ως ανεξάρτητη αρχή εντός της Ομοσπονδίας έτσι ώστε να την αποσυνδέσεις από το παλαιοπαραγοντικό περιβάλλον και περιμένεις να δεις τα αποτελέσματα.

Εκεί θα έχει αξία να μετρήσουμε και όλες αυτές τις ποδοσφαιρικές προσωπικότητες που έχει γεννήσει το ποδόσφαιρό μας. Εκεί θα έχει ουσία η αξιοποίηση των παιδιών αυτών ή τέλος πάντων όσων κριθούν ικανοί να ανταπεξέλθουν. Εκεί που θα ακούγεται η φωνή τους και θα εφαρμόζονται οι ιδέες τους και όχι μέσα σε ένα συμβούλιο που θα τους συμπεριφέρεται σαν λαμπερές γλάστρες.

Γίνεται; Θα ρωτήσει κάποιος. Αν κάποιος θέλει να γιατρευτεί από τις αρρώστιες του μπορεί να κάνει θαύματα και όλα τα εμπόδια να τα προσπεράσει. Αδιέξοδα δεν υπάρχουν πουθενά.