Το Βελιγράδι πλησιάζει

Στο φινάλε του περσινού πρώτου γύρου της Ευρωλίγκας ο Παναθηναϊκός τερμάτιζε με ρεκόρ 9-6. Μετά το φινάλε της 14ης στροφής της φετινής κούρσας έχει ήδη διψήφιο αριθμό νικών και την πολυτέλεια να βλέπει μακριά τους ανταγωνιστές του να παλεύουν να μείνουν στην 8άδα ενώ αυτός εδραιώνεται στην πρώτη 4άδα.

Για να το πετύχει βέβαια, αυτό, έπρεπε να συναντήσουμε μια σειρά από “συμπτώσεις”. Η λέξη μπαίνει σε εισαγωγικά διότι όταν αυτές επαναλαμβάνονται παύουν να θεωρούνται τέτοιες.

“Σύμπτωση” πρώτη: ο Παναθηναϊκός πήρε ένα ακόμα κλειστό ματς. Το έκανε στο ΣΕΦ, το έκανε στην Τουρκία με την Εφές, το έκανε και στο ΟΑΚΑ με Ρεάλ και Φενέρ, το έκανε ξανά και στο Βελιγράδι. Ένα πρόβλημα που κουβάλαγε πέρυσι και τον ήθελε να χάνει συνήθως τα ματς που κρίνονταν στις λεπτομέρειες έχει γίνει όπλο. Σημάδι ότι ο Πασκουάλ χειρίζεται πλέον με καλύτερο τρόπο το ταλέντο των παικτών του. Σημάδι ότι οι παίκτες μεταξύ τους έχουν αυξημένη συνοχή σε σχέση με την αντίστοιχη περυσινή περίοδο.

“Σύμπτωση” δεύτερη: ο Παναθηναϊκός σε ένα ακόμα δεύτερο ημίχρονο σφίγγει την άμυνά του και κάνει τον αντίπαλο να αγκομαχά ακόμα και για να δει το καλάθι του. Απίστευτες αλλαγές στην άμυνα, πολύ τρέξιμο, πολύ σπρώξιμο και διάθεση να μην πάει στράφι ούτε ένα διαθέσιμο φάουλ. Αμυντική συμπεριφορά που οφείλεται στα χαρακτηριστικά των παικτών που έχει επιλέξει ο Πασκουάλ. Ο Παναθηναϊκός αποκτά συγκεκριμένη ταυτότητα στην άμυνα και αυτή τον οδηγεί εκ του ασφαλούς.

“Σύμπτωση” τρίτη: ο Τζέιμς Γκιστ ήταν ξανά ο κορυφαίος της ομάδας του Πασκουάλ. Συγκεντρωμένος και απόλυτα αποτελεσματικός στην επίθεση όπου για δεύτερο σερί ματς μοίρασε και αρκετές (3) ασίστ, εξαιρετικός, σχεδόν απροσπέλαστος στην άμυνα με εξαίρεση δύο – τρεις φάσεις στις οποίες νικήθηκε από τα ποσταρίσματα του Μπιέλιτσα. Ξεχωρίζει τι μόλις 1 λάθος σε 36 λεπτά, επίδοση πολύ μακρινή για τον Γκιστ που είχαμε μάθει στο ξεκίνημά του στον Παναθηναϊκό.

“Σύμπτωση” τέταρτη: εν τη απουσία του Καλάθη τόσο ο Λεκαβίτσιους όσο και ο Ντένμον δείχνουν να νιώθουν καλύτερα. Τόσο ο Λιθουανός όσο και ο Αμερικανός μοιάζουν πιο μέσα στο παιχνίδι όταν έχουν αρκετή ώρα την μπάλα στα χέρια τους. Σίγουρο είναι ότι ο χρόνος τους θα μειωθεί όταν επιστρέψει ο Νικ, ζητούμενο για τον Πασκουάλ είναι να τους μετατρέψει σε πολύτιμους ακόμα και όταν η συμμετοχή τους περιορίζεται.

Ως “σύμπτωση” πρέπει να αντιμετωπιστεί και η εκνευριστική σε κάποιες περιπτώσεις στάση των διαιτητών απέναντι στον Παναθηναϊκό. Με εξαίρεση την τρίτη περίοδο οι ρέφερι βρήκαν πολλούς τρόπους να εκνευρίσουν τους παίκτες του Πασκουάλ. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα οι Σίνγκλετον και Ρίβερς. Ο πρώτος χρεώθηκε 4 φάουλ ενώ στην πραγματικότητα είχε κάνει μόνο 1 και ο δεύτερος βγήκε εκτός ματς νωρίς – νωρίς με την τεχνική ποινή που του καταλογίστηκε με την κατοχή σε πράσινα χέρια!

Συμφωνείς ή διαφωνείς με τα παραπάνω δεν μπορείς παρά να παραδεχθείς ότι ο Παναθηναϊκός είναι σε απόλυτα σωστό μονοπάτι. Αλάνθαστος στην έδρα του και ήδη αρκετά αποτελεσματικός εκτός έδρας μπορεί να υπολογίζει ότι και μόνο τις 8 εντός έδρας νίκες που έχει ως το φινάλε της κανονικής διάρκειας να πάρει μπορεί να κατακτήσει το πλεονέκτημα της έδρας. Εδραιωμένος στις κορυφαίες θέσεις, αράζει και βλέπει τους από κάτω να σφάζονται και να μένουν πίσω του. Όσο νικά τόσο θα μεγαλώνει η δική του άνεση και θα γιγαντώνεται το πρόβλημα των άλλων…

ΥΓ: Άστοχος, κουρασμένος, επηρεασμένος αλλά… εκεί! Τα 17 λεπτά παρουσίας του Παππά στο παρκέ ήταν πολύτιμα. Και για τον Λεκαβίτσιους και για τον Ντένμον και συνολικά για την ομάδα του.