Θρίαμβος του Παπαγιάννη και της εξέδρας

Λίγες ώρες μετά το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ πολλά μπορείς να πεις για την εξέλιξη, τους πρωταγωνιστές, την εικόνα της αναμέτρησης. Και να σταθείς κατ’ αρχάς στο γεγονός ότι το ματς δικαιολόγησε τον χαρακτήρα του ντέρμπι. Είναι τεράστια η ανάγκη του ελληνικού μπάσκετ για ουσιαστικούς ανταγωνιστές του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού και η ΑΕΚ – παρά τα τεράστια φετινά της λάθη – μοιάζει να ακολουθεί τα σωστά βήματα.

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Αν και εντός του παρκέ μοιάζει να υπερτερεί τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ο άλλος μεγάλος που κάνει τη δική του αντεπίθεση, ο Άρης, η «Ένωση» το φωνάζει όλη τη χρονιά ότι έχει διάθεση να ξοδέψει και άρα – μόλις περιορίσει τις μεταγραφικές αστοχίες της – να συνεχίσει την πορεία της προς τα πάνω. Δεν λέω κορυφή διότι ακόμα αυτή – και μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου – είναι υπόθεση των «αιωνίων».

Στην πορεία της αυτή καλό θα είναι να έχει δίπλα της το κοινό του ντέρμπι και όχι εκείνο του αγώνα με τη Γαλατά. Διότι αν κάποιος μπορεί να βρει μικρές επιμέρους «νίκες» της ομάδας του Ζντοβτς σε αυτήν την ήττα από τον Παναθηναϊκό το χειροκρότημα του κόσμου πριν το φινάλε όταν όλα είχαν κριθεί εις βάρος της γηπεδούχου είναι πραγματικός θρίαμβος. Η αναγνώριση της προσπάθειας από τον κόσμο δίνει περισσότερο κουράγιο και δύναμη σε παίκτες και τεχνικό επιτελείο – αλλά και διοίκηση – για να συνεχίσουν την προσπάθειά τους. Και είναι η ίδια εξέδρα που πριν λίγο καιρό παραλίγο να διαλύσει αυτήν την προσπάθεια με τη συμπεριφορά της μετά από μια άλλη ήττα, στο ίδιο γήπεδο. Η διαφορά είναι μεγαλύτερη από εκείνη της μέρας με τη νύχτα…

Στοχοποιημένος (από τους διαιτητές) ή μη, εύκολος στόχος λόγω της κακής αμυντικής του συμπεριφοράς ή εύκολο θύμα και ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα ήταν η «νύχτα» συγκρινόμενος με τον Γιώργο Παπαγιάννη, ο οποίος αρχίζει πια να λάμπει όλο και περισσότερο με την πράσινη φανέλα. Ανέκφραστος κάνει με τεράστια ταχύτητα – αναλογικά με το ύψος του – τη βουτιά στο αντίπαλο καλάθι μετά το πικ και βοηθά τους εξαιρετικούς πασέρ της ομάδας του Τζόρτζεβιτς να τον βγάλουν φάτσα με το καλάθι. Στα 18 και κάτι έχει απίστευτα ποιοτικά τελειώματα άσχετα αν μας αφήνει να το διαπιστώνουμε σπάνια επειδή συνηθίζει να καρφώνει με δύναμη στο αντίπαλο καλάθι και στην άμυνα ναι μεν έχει αργά πόδια – όπως όλοι οι ψηλοί του δικού τους μεγέθους – αλλά παίζει εξαιρετικά στον αέρα: δεν είναι μόνο οι πολλές τάπες είναι και ο ήλιος που κρύβεται από το μπόι του και τα απλωμένα του χέρια που αλλοιώνουν – ακόμα και χωρίς επαφή με την μπάλα – την προσπάθεια του αντίπαλου επιθετικού.

Κι αν είναι μεγάλη υπόθεση μια αψεγάδιαστη πορεία στο ελληνικό πρωτάθλημα για έναν προπονητή που – όπως ο ίδιος έχει δηλώσει – ψάχνει ακόμα ένα κομμάτι για να προσθέσει στο ρόστερ του, η «προσφορά» του Παπαγιάννη (και του Χαραλαμπόπουλου) στο ελληνικό μπάσκετ και η προετοιμασία τους, η καλλιέργεια του σπάνιου ταλέντου τους είναι αληθινός θρίαμβος. Μια «νίκη» ίσως πιο σημαντική από την επικράτηση στο ντέρμπι…