Στίβεν Τζέραρντ: Κάτι παραπάνω από θρύλος…

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Πρωτάθλημα… Αν στο ποδόσφαιρο, τελικά, έμενε η κατάκτηση τίτλων και μόνο, τότε ο Στίβεν Τζέραρντ θα ήταν ένας απλός περαστικός. Ένας από τους εκατοντάδες που θα ξεχαστούν πριν καν στεγνώσει το μελάνι στην ανακοίνωση της απόσυρσής τους από την ενεργό δράση.

Δύο Κύπελλα Αγγλίας, τρία Λιγκ Καπ, ένα Τσάριτι Σιλντ, ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ κι ένα Τσάμπιονς Λιγκ κοσμούν την τροπαιοθήκη του στο φινάλε μιας 18χρονης καριέρας.

Πρωτάθλημα κανένα. Το λέμε ξανά για να ικανοποιηθούν όλοι όσοι γελούσαν και μνημονεύουν μέχρι σήμερα εκείνο το μυθικό του γλίστρημα στο ματς με την Τσέλσι που εν τέλει στέρησε από τη Λίβερπουλ την επιστροφή στην κορυφή της Πρέμιερ. Να πάρουν άλλη μια χαρά, δηλαδή, όλης της γης οι στερημένοι. Στερημένοι διότι παρά τις κούπες που μάζεψαν όλα αυτά τα χρόνια δεν ένιωσαν τι πάει να πει Στίβεν Τζέραρντ!

Ο Στίβεν Τζέραρντ είναι η πιο δυνατή έκφραση στο πρόσωπό σου όταν προσπαθείς να πετύχεις κάτι αδιανόητο. Όταν όλα είναι εναντίον σου και η πλάτη σου ακουμπά ολόκληρη στον τοίχο. Είσαι έτοιμος να πέσεις, να χάσεις, να ηττηθείς. Είναι η στιγμή που βγαίνει αυτή η γκριμάτσα, ακούγεται μια δυνατή κραυγή, η τελευταία που ίσως μπορείς να βγάλεις και αρχίζεις να διεκδικείς το δικαίωμα στην επιβίωση. Και το πετυχαίνεις… Την είδα αυτή τη γκριμάτσα από τον Στίβεν Τζέραρντ στην Πόλη. Τον Μάη του 2005 όταν οδήγησε τη Λίβερπουλ στη μυθική ανατροπή εις βάρος της Μίλαν.

Ο Στίβεν Τζέραρντ είναι συναίσθημα. Είναι η φανέλα. Ο ρομαντισμός. Οι αρετές του ηγέτη. Όλα αυτά τα στοιχεία, δηλαδή, που περιγράφηκαν με τέλειο τρόπο το καλοκαίρι του 2005. Πάλι από τον «Stevie G»… Σ’ εκείνες τις δύσκολες ώρες που πέρασε απομονωμένος στο σπίτι του, με κλειστές τις πόρτες και τα παράθυρα προκειμένου να καθαρίσει το μυαλό του: δεν τα εύρισκε με τη Λίβερπουλ για την ανανέωση του συμβολαίου του και είχε δηλώσει αποφασισμένος να φύγει. Έσπευσαν πολλοί, μεταξύ των οποίων η Τσέλσι και η Ρεάλ, να τον διεκδικήσουν και του πρόσφεραν τον ουρανό με τα’ άστρα. Θα έφευγε, λοιπόν… Όπως έφυγαν οι ΜακΜάναμαν, Όουεν, παλαιότερα ο Κίγκαν ή ο Ρας.

Δεν έφυγε, όμως, γιατί δεν ήταν φτιαγμένος από το ίδιο υλικό με τους υπόλοιπους κανονικούς ποδοσφαιριστές. Ο Τζέραρντ θύμωνε συχνά – πυκνά με τη διοίκηση της Λίβερπουλ. Θύμωνε που δεν μπορούσε η ομάδα να κρατήσει τους σπουδαίους παίκτες της ή αδυνατούσε να πάρει σπουδαίους παίκτες από άλλες ομάδες και να γίνει ουσιαστικά ανταγωνιστική. Όταν ακουμπούσε, όμως, το έμβλημα στο στήθος του τα ξεχνούσε όλα. Και συνέχιζε με την ίδια έκφραση να κυνηγά το σχεδόν ακατόρθωτο…

Έμεινε, λοιπόν, γιατί ζούσε για να ακουμπά τη θρυλική ταμπέλα «THIS IS ANFIELD» πριν από κάθε εντός έδρας αγώνα.

Έμεινε γιατί γούσταρε όσο τίποτα στον κόσμο να πανηγυρίζει τα γκολ γλιστρώντας στα σημαιάκια του γηπέδου.

Έμεινε γιατί δεν ήθελε ποτέ να αφήσει την αγαπημένη του Λίβερπουλ μόνη της και να προδώσει τον εμβληματικό της ύμνο.

Έμεινε γιατί είναι ο Στίβεν Τζέραρντ και νικήθηκε εκείνο το εφιαλτικό διήμερο στο σπίτι του ξανά από τα συναισθήματά του.

Ο Στίβεν Τζέραρντ, λοιπόν, είναι ένας από εκείνους τους σπάνιους τύπους, τους αφοσιωμένους, τους παίκτες – οπαδούς που μπορούν να δείξουν στους μικρότερους σε ηλικία ποδοσφαιρόφιλους τι σημαίνει αληθινός ηγέτης μιας τεράστιας ομάδας. Πολύ ξένος με την εποχή που θέλει τους απανταχού «ηγέτες» να τσεκάρουν τις προτάσεις που έχουν από άλλες ομάδες με την πρώτη ευκαιρία. Κι ας έκανε το πέρασμα από το Λος Άντζελες. Θεωρείται και είναι ως μη γενόμενο…

Γιατί και αυτήν την απόφαση για το καλό της Λίβερπουλ την πήρε. Ένιωσε να τον θεωρούν βάρος και αποφάσισε να γλιτώσει την ομάδα τη στάμπα που θα λέκιαζε την ιστορία της αν τον έδιωχνε. Το έκανε κι αυτό με αξιοπρέπεια. Με την ίδια αξιοπρέπεια που ανακοίνωσε και το φινάλε της καριέρας του.