Ρε, την κακομοίρα, τη Ρεάλ

Ωραία, το διασκεδάσαμε, εντυπωσιαστήκαμε, τρίψαμε τα μάτια μας, γουστάραμε που είδαμε τον Παναθηναϊκό να συμπεριφέρεται στους παίκτες της Ρεάλ σαν να είναι ένα μάτσο έφηβοι ντυμένοι στα λευκά. Μπορούμε να κάνουμε κάτι τώρα για να περάσει στο μυαλό των παικτών ότι το 1-0 έγινε με νίκη στον πόντο;

Σίγουρα αυτή θα είναι η πρώτη δουλειά του Πασκουάλ, σίγουρα ο Καταλανός περιμένει από τους αντιπάλους να παρουσιαστούν εντελώς διαφορετικοί το βράδυ της Πέμπτης. Και ξεκινάμε από αυτό διότι και η φετινή βερσιόν του Παναθηναϊκού στηρίζεται πολύ στον ενθουσιασμό τον οποίο όταν δεν καταφέρνει να κοντρολάρει το πληρώνει ακριβά. Ας γίνει το 2-0 έστω και κατά λάθος για να μπορέσουμε να απολαύσουμε σε όλο το μεγαλείο της την εμφάνιση στο πρώτο ματς της σειράς...

Δεν χρειάστηκαν παρά 20 δευτερόλεπτα για να στείλει ο Παναθηναϊκός το μήνυμα στην αντίπαλο του. Δύο κλεψίματα, δύο μαρς στον Ντόντσιτς, 5-0 πριν καλά-καλά περάσει η Ρεάλ για πρώτη φορά το κέντρο του γηπέδου, 20-0 πριν συμπληρωθεί το πρώτο πεντάλεπτο. Ο Παναθηναϊκός είχε πιάσει αιχμάλωτο τον Λάσο και όσα εντυπωσιακά και αναπάντεχα συνέβαιναν ήταν απόλυτα δίκαια. Η Ρεάλ παρέπαιε, ο Παναθηναϊκός συνέχισε να επιτίθεται.

Αυτό ήταν το πρώτο και πολύ σημαντικό κομμάτι της δουλειάς που έπρεπε να γίνει. Το δεύτερο ήρθε σε πέρας με το εναλλακτικό ροτέισον. Όταν, δηλαδή, παίκτες από τον πάγκο αντέδρασαν στη μείωση σε μονοψήφιο αριθμό της διαφοράς και την επανάφεραν στα ύψη. Το credit πάει κυρίως στον Ντένμον και τον Γκέιμπριελ. Ο πρώτος βρήκε δύο μεγάλα σουτ και δεν δίστασε να τα πάρει, ο δεύτερος έδωσε σημαντικές μάχες στην άμυνα και τις κέρδισε αν και κλήθηκε να παίξει απέναντι στον Ρέγες που δεν του ταιριάζει σωματοδομικά.

Μόνο μια σκιά υπήρχε στο ημίχρονο. Κοίταζες το 46-30 στο ταμπλό και σκεφτόσουν το 42-28 του ημιχρόνου του πρώτου περσινού ματς με τη Φενέρ. Όσο και αν δεν υπήρχε Μπογκντάνοβιτς και Γιούντο απέναντι η ανησυχία υπήρχε. Και αυτό διότι ο Παναθηναϊκός, είπαμε, είναι μια ομάδα που έχει δείξει στο παρελθόν ότι κάνει πολλά και απότομα σκαμπανεβάσματα.

Είναι και μια ομάδα, όμως, που διαθέτει τον MVP της φετινής διοργάνωσης. Εκτός και αν υπάρχει άλλος που να μπορεί να ματσάρει τους φετινούς αριθμούς του Καλάθη και - το σημαντικότερο - να μας πείσει ότι έχει την επιρροή στην ομάδα του που έχει ο Νικ στον Παναθηναϊκό. Σε 25 λεπτά έκανε 11 πόντους, μοίρασε 16 ασίστ, μάζεψε 6 ριμπάουντ και έπαιξε μυθική άμυνα απέναντι στα ατού της Ρεάλ. Και όλα αυτά τα έκανε... πετώντας στον αγωνιστικό χώρο. Με αυτό το χαρακτηριστικά ανάλαφρο τρέξιμο στις μύτες που δείχνει (και στον αντίπαλο) ότι πνευματικά είναι στην καλύτερη του φάση. Δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα να πεις για τον Νικ πέρα από αυτό: θα είναι πολύ κρίμα οι φετινές του επιδόσεις να μην επιβραβευθούν με την επιστροφή της ομάδας υπό τη δική του καθοδήγηση στο φάιναλ φορ.

Χωρίς να υστέρησε κανείς (μέχρι και ο Λοτζέσκι έβαλε μερικά σουτ έστω και όταν όλα είχαν τελειώσει) μια κουβέντα παραπάνω πρέπει να πεις και για τον Τζέιμς. Όχι γιατί έβαλε πολλούς αλλά κυρίως επειδή έχει αποδεχθεί τον ρόλο του δίπλα στον ηγέτη της ομάδας και επειδή τα περισσότερα απ' όσα κάνει είναι μέσα από το πλέιμπουκ του προπονητή. Έχουν τελειώσει οι πολλές απερισκεψίες, παραμένει το ένστικτο αλλά μπαίνει στην υπηρεσία της ομάδας.

Με το εντυπωσιακό, αναπάντεχο, εκθαμβωτικό 95-67 της πρώτης αναμέτρησης ο Παναθηναϊκός έκανε ήδη ένα βήμα εμπρός σε σχέση με τα προηγούμενα δύο χρόνια αλλά... Έχει καταφέρει να κάνει μόνο μέρος της δουλειάς που απαιτείται. Το επόμενο ματς είναι πια το σημαντικότερο. Ας λησμονηθεί το +28, ας προσγειωθούν άπαντες στη γη και ας γίνει το 2-0 που θα σου επιτρέπει να δεις πολύ καθαρά το Βελιγράδι.