Πρόχειρος, βιαστικός, ανοργάνωτος

Λέγαμε πριν αρχίσει το ματς στη Βαρκελώνη ότι ο Παναθηναϊκός είχε μια μεγάλη ευκαιρία να σημαδέψει σε μια νίκη που θα του χάριζε τεράστιο αβαντάζ στην πορεία τους προς τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Αποδείχθηκε ότι τα λόγια όχι μόνο δεν φτάνουν για να πετύχεις κάτι σημαντικό αλλά είναι και πολύ επικίνδυνα…

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Διότι αν δεν συνοδεύονται από πράξεις, τα λόγια αυτά, σε οδηγούν σε στραπατσαρίσματα. Σε βαριές ήττες, σε αποτελέσματα που όχι μόνο δεν σε βοηθάνε να δεις οκτάδα αλλά σου συννεφιάζουν ακόμα περισσότερο τον ουρανό πάνω από το κεφάλι σου. Σκληρό να χάνεις στον πόντο, οδυνηρό να φεύγεις από την έδρα ενός ανταγωνιστή σου με 15 πόντους διαφορά στην πλάτη.

Λογικά όμως πήγε το ματς εκεί… Συμπέρασμα που προκύπτει και με τη βοήθεια του φύλλου της στατιστικής. Μπουρούσης μηδέν, Φώτσης μηδέν, Τζέιμς (σχεδόν) μηδέν, Παππάς το ίδιο, Ρίβερς και Νίκολς λίγο πάνω από το μηδέν και σίγουρα ο δεύτερος κάτω από τα στάνταρ του. Με έναν Σίνγκλετον, έναν Καλάθη και… μισό Φελντέιν δεν μπορείς να νικήσεις όχι την Μπαρτσελόνα αλλά ούτε καν ομάδα Γιούροκαπ.

Ο Παναθηναϊκός είχε κάκιστη δημιουργία, οι παίκτες του προσπαθούσαν να δημιουργήσουν μόνο με ατομικές προσπάθειες ή ηρωισμούς, έχασαν πανεύκολα τη μάχη των ριμπάουντ και τα έσπασαν από τη γραμμή των τριών πόντων. Έβαλαν 4 σε 26 προσπάθειες. Κάποια δε μπήκαν όταν το πράγμα είχε σχεδόν κριθεί.

Από την ώρα, δηλαδή, που ο Σίνγκλετον έσπρωξε την ομάδα του στον γκρεμό. Καλός παίκτης για μια ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκας δεν είναι μόνο αυτός που κάνει τους αντιπάλους του να στενάζουν. Αυτός που φορτώνει το αντίπαλο καλάθι με πόντους όπως έκανε ο Αμερικανός χθες στα πρώτα λεπτά. Είναι και ο ψύχραιμος παίκτης, αυτός που έχει καθαρό μυαλό και αποφεύγει τις χοντρές πατάτες. Όπως αυτή που έκανε ο Κρις όταν χρεώθηκε το τρίτο του φάουλ. Γκρίνιαξε, ξαναγκρίνιαξε, ξαναγκρίνιαξε μέχρι να φάει τεχνική ποινή, να φτάσει τα 4 φάουλ και να βγει off. Μαζί του απενεργοποιήθηκε και η επίθεση του Παναθηναϊκού. Οι 19 πόντοι της πρώτης περιόδου έγιναν με το ζόρι 31 στο ημίχρονο και 40 στο 30ο λεπτό του ματς. Η πλάστιγγα είχε ήδη γείρει… Σημειώστε, δε, πως ο αντίπαλος ψηλός, ο Τόμιτς, φορτώθηκε με τρία φάουλ από το ημίχρονο και με τόσα τελείωσε το ματς. Λεπτομέρειες, αυτές κάνουν τη διαφορά.

Ακόμα και να έβρισκε κουράγιο να επιστρέψει ο Παναθηναϊκός θα είχε σπαταλήσει τόση ενέργεια που δεν θα του επέτρεπε να φτάσει από το -17 στο μηδέν, την ισοπαλία. Και σίγουρα δεν θα μπορούσε να το πετύχει αυτό χωρίς να σέβεται την μπάλα. Βιαστικός, πρόχειρος και εντελώς ανοργάνωτος επιχείρησε να μειώσει όταν βρέθηκε στο -9 λίγο πριν το φινάλε και το μόνο που κατάφερε ήταν να επιτρέψει στην Μπαρτσελόνα να διεκδικήσει ακόμα και το +18 που δεν ήρθε διότι η μπάλα στο τελευταίο σουτ χτύπησε σίδερο. Ποια Μπαρτσελόνα έτσι; Αυτή που έμοιαζε ευκαιρία πριν το τζάμπολ…

Προφανώς και δεν χάθηκε τίποτα για την ομάδα του Πασκουάλ. Ο Παναθηναϊκός παραμένει η ομάδα με μία μόνο εκτός προγράμματος γκέλα, αν μπορεί τέτοια να θεωρηθεί μια εντός έδρας ήττα από τον Ολυμπιακό. Ωστόσο το πρέπει που υψώνεται πάνω από τα δύο επόμενα εντός έδρας ματς έγινε πολύ πιο έντονο. Κάνεις δύο νίκες και ξεχνάς τη Βαρκελώνη. Σε αντίθετη περίπτωση θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο που πήγες να παίξεις με την Μπάρτσα με δύο και κάτι παίκτες…