Όταν γυρίσει και ο Γκιστ

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Θα τη θυμόμαστε τη νύχτα της 25ης Νοέμβρη. Όχι τόσο για τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Νταρουσάφακα. Αλλά επειδή έκανε την εμφάνισή του στα παρκέ της Ευρωλίγκας για πρώτη φορά φέτος μια ομάδα που μοιάζει με τον Παναθηναϊκό που είχαμε στο μυαλό μας από το καλοκαίρι.

Αδιαμφισβήτητο ότι εντός έδρας απαγορεύεται να κάνεις γκέλες αν κυνηγάς πρόκριση στην τελική οκτάδα της διοργάνωσης. Πόσο μάλλον αν απέναντί σου έχεις όχι απλά έναν διεκδικητή αλλά μια ομάδα που με τα αποτελέσματά της μέχρι στιγμής έχει βάλει πολύ δύσκολα σε όλους τους μνηστήρες των 8 πρώτων θέσεων. Μπορείς να το πεις και ανάποδα: αν ο Παναθηναϊκός έχανε το ματς με
τους Τούρκους θα έκανε παραπάνω από ένα βήμα πίσω στον δρόμο προς την πρόκριση. Αυτονόητη λοιπόν η αυξημένη σημασία της νίκης, του αποτελέσματος. Δεν είναι αυτό όμως η σημαντικότερη προίκα ενόψει της συνέχειας της διοργάνωσης.

Τα πρώτα καλά νέα ήρθαν όταν περίπου ένα λεπτό πριν το φινάλε της πρώτης περιόδου ο Μάικ Τζέιμς σηκώθηκε από τον πάγκο και πέρασε στο παρκέ, στέλνοντας στον πάγκο τον Καλάθη. Μπορεί το χέρι του ακόμα να θέλει δουλειά για να ξεμουδιάσει, μπορεί να μην είναι ακόμα ικανός να προσφέρει στο 100% ωστόσο και μόνο το γκάζι που προσφέρει στην ομάδα και οι ποιοτικές ανάσες που χαρίζει στον Καλάθη είναι ανεκτίμητα στοιχεία.

Σε συνέχεια του προηγούμενου λίγο μετά τον Τζέιμς πέρασε στο παρκέ και ο Γκάμπριελ. Και αυτός εκτός ρυθμού, εκτός νερών μετά από μόλις μισή προπόνηση με την ομάδα του αλλά το ροτέισον των 7,5 παικτών έγινε ροτέισον των 10. Δεν μπορεί να παίξει την άμυνα του Γκιστ χαμηλά, δεν έχει την ίδια ισχυρή προσωπικότητα στα πράσινα αποδυτήρια αλλά μπορεί να βοηθήσει πολύ στα ριμπάουντ, σουτάρει εξαιρτικά και βάζει με άνεση την μπάλα στο παρκέ. Στοιχεία που θα τα βγάλει στα επόμενα ματς, ευχής έργον
να γίνει αυτό στη Βαρκελώνη.

Ούτε ο σκουριασμένος Τζέιμς, όμως, ούτε ο ψαρωμένος Γκάμπριελ θα μπορούσαν να δώσουν τη νίκη στον Παναθηναϊκό σε ένα ακόμα θρίλερ. Σε αυτά τα ματς παίζει ρόλο η προσωπικότητα, η ηγετική φυσιογνωμία. Πόσο το λέει η καρδούλα σου, ρε παιδί μου. Και ίσως η σημαντικότερη είδηση της βραδιά ο Γιάννης Μπουρούσης μας βοήθησε να θυμηθούμε για ποιον λόγο επιλέχθηκε από τη διοίκηση της ομάδας. Τον βοήθησαν οι μαζεμένες βολές στην τρίτη περίοδο, ίσως τον έκανε να νιώσει πιο άνετα και η
επανεμφάνιση του συμπαίκτη του από πέρυσι Τζέιμς, πάντως ο Μπουρούσης στο φινάλε ήταν ο παίκτης που αξίζει να πάρει το ροζ φύλλο σπίτι του.

Λένε ότι το μπάσκετ είναι άθλημα λεπτομερειών. Και σε μία από αυτές ο Καλάθης κέρασε και ο Παππάς σκόραρε ένα καλάθι που πήγε την τελική διαφορά στους έξι πόντους. Διαφορά που ίσως παίξει τον ρόλο της. Δεκτό αλλά αν το ματς με την Νταρουσάφακα μείνει στο νου δεν θα είναι ούτε για το αποτέλεσμα, ούτε για τη διαπίστωση ότι ο Παππάς μοιάζει να νιώθει καλύτερα όταν απαλλάσεται από την υποχρέωση να κουβαλά την μπάλα.

Το ματς αυτό θα μείνει στο νου γιατί ντεμπούταρε στη χρονιά κάτι που θυμίζει κανονικό Παναθηναϊκό. Γιατί ο πάγκος του Πασκουάλ γέμισε και ο Μπουρούσης έπαιξε σαν ηγέτης αυτής της ομάδας.

Από χθες το βράδυ το μυαλό όλων ταξιδεύει την ώρα της επιστροφής του Τζέιμς Γκιστ. Αν μέχρι τότε ο Παναθηναϊκός είναι μέσα στους στόχους.