Ο επικίνδυνος κύριος Παππάς

Την επόμενη ενός ακόμα ποδοσφαιρικού δράματος πολλά μπορείς να γράψεις και να πεις για όσα και όσους μας έφτασαν λίγο κάτω από το σημείο μηδέν. Για τα εγκλήματα εντός και εκτός εισαγωγικών, για τα λάθη, τις παραλείψεις, τις συμπεριφορές και όσα κωμικοτραγικά ακολούθησαν τη φάση με τον Καπίνο και τον Μακ.

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Διότι μέχρι τη φάση του 87’ εγώ γούσταρα το ματς που έβλεπα… Το ντέρμπι της Τούμπας δεν ήταν νερόβραστο όπως εκείνο που έπαιξαν οι δύο ομάδες στο «Καραϊσκάκης» πρόσφατα για το πρωτάθλημα. Είχε ρυθμό, ανατροπή στο σκορ, αναδείκνυε ποδοσφαιρικούς πρωταγωνιστές. Είχε κι έναν διαιτητή που δεν απέφυγε τα λάθη χωρίς, όμως, να σε βγάζει από τα ρούχα σου. Έχασε κάποιες φάσεις χωρίς, όμως, με την εμφάνισή του να αιφνιδιάσει κανέναν. Ότι ο Παπάς είναι ένας μετριότατος διαιτητής το ξέραμε καιρό.

Και αν για όσα βλέπει εντός του γηπέδου είναι απλά μετριότατος για τη διαχείριση των κρίσιμων καταστάσεων κρίνεται επικίνδυνος. Το λέγαμε και την επόμενη της ματαίωσης του ματς Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, το λέμε και σήμερα. Τότε έπρεπε σύμφωνα με την κοινή λογική να διατάξει τη ματαίωση του αγώνα την επόμενη στιγμή της ρίψης της φωτοβολίδας στον Φινμπόγκασον. Αυτός επέλεξε να περιμένει, να κάνει τα τηλέφωνά του και να ανακοινώσει την απόφασή του όταν όλα και για ώρα είχαν ηρεμήσει. Ακολούθησε το απόλυτο μπάχαλο...

Μπάχαλο παρόμοιο με αυτό που είδαμε στην Τούμπα μετά τη φάση του 87’. Έπεσαν φωτοβολίδες, μπούκαρε κόσμος, οι σεκιουριτάδες προσπαθούσαν απελπισμένα να μπλοκάρουν τους κουκουλοφόρους εισβολείς. Κι όμως… Ο επικίνδυνος αυτός διαιτητής αποφάσισε να ξαναβγεί στον αγωνιστικό χώρο όταν το πρώτο ντου είχε τελειώσει και οι πρώτες φωτοβολίδες είχαν σβήσει. Ήθελε να παίξει το ματς! Προκαλώντας, φυσικά, με την απόφασή του ένα δεύτερο ντου, διότι τα πορτάκια στην «4» είχαν ήδη ανοίξει…

Το «μία έτσι, την άλλη γιουβέτσι» μπορεί να μοιάζει πταίσμα εμπρός στις καφρίες και τις βιαιοπραγίες εις βάρος ποδοσφαιριστών, διαιτητών, προπονητών, είναι όμως, μια από τις βασικές γενεσιουργούς αιτίες του ποδοσφαιρικού μας μπάχαλου. Είναι η στάση που επιτρέπει σε κάθε πικραμένο – εντός ή εκτός εισαγωγικών – να θέσει θέμα στοχοποίησης και επιλεκτικής τιμωρίας. Και θα έχει δίκιο. Όταν, δε, το «μία έτσι την άλλη γιουβέτσι» γίνεται από τον ίδιο άνθρωπο δεν χωρά και η δικαιολογία της προσωπικής ερμηνείας. Ίσα – ίσα αρχίζει και παίρνει διαστάσεις σχεδιασμένης ενέργειας.

Αντίθετα, στη φάση του πρώτου μέγα σφάλματος του Παπά, όταν δηλαδή προσγειώθηκε στην πλάτη του Σίλβα το μπουκάλι και αυτός επέτρεψε να συνεχιστεί το παιχνίδι έχει κάποια – ελάχιστα – ελαφρυντικά. Όχι, πάντως, αυτά που επικαλέστηκε, σύμφωνα με τις μαρτυρίες. Ότι, δηλαδή, ρώτησε τους παίκτες αν ήθελαν να συνεχιστεί το παιχνίδι και πήρε την ανάλογη απόφαση όταν απέσπασε καταφατική απάντηση. Από πότε ρε μάγκα αποφασίζουν οι παίκτες για την τύχη ενός ματς; Η ευθύνη είναι αποκλειστικά ΔΙΚΗ του και μόνο γι’ αυτή του τη στάση θα έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά.

Τελικά έκανε και κάτι σωστό η ΚΕΔ, όταν αποφάσισε να του πάρει το σήμα του διεθνούς διαιτητή. Μετά, βέβαια, τον έστειλε διευθύνει δύο από τα πιο επικίνδυνα ματς της σεζόν. Καληνύχτα, ΞΑΝΑ!