Να το θυμάστε το Λονδίνο

Λένε ότι κουβαλάμε το κουσούρι να κρίνουμε τους άλλους από τα αποτελέσματα που φέρνουν. Τους παίκτες και τους προπονητές. Ότι κοιτάμε περισσότερο το «ταμείο» και λιγότερο την προσπάθεια και τη δουλειά που κάνει κάποιος. Άδικο διότι το αποτέλεσμα διαμορφώνεται και από έναν παράγοντα που δεν ελέγχεται: την τύχη.

Συμβαίνει, όμως. Δεν αποδίδεται άδικα η κατηγορία αυτή. Το «κουσούρι» υπάρχει. Όσο μια ομάδα νικάει όλα πάνε πρίμα ή – τέλος πάντων – η κριτική απουσιάζει. Ο προπονητής διακρίνεται για τη διαχείριση του ρόστερ και τις ιδέες του όπως αυτές αποτυπώνονται εντός του αγωνιστικού χώρου και οι παίκτες για το ταλέντο και το πάθος που βγάζουν στα παιχνίδια. Όποιες μουτζούρες μένουν στην άκρη. Όταν οι νίκες δίνουν τη σκυτάλη σε γκέλες μας (και σας) φταίνε όλα.

Και δεν είναι το «κουσούρι» αυτό χαρακτηριστικό μόνο των δημοσιογράφων ή των φίλων του αθλητισμού. Αλλά και των παραγόντων. Πολλοί δουλευταράδες προπονητές έχουν απολυθεί επειδή δεν τους έκατσαν τα αποτελέσματα, πολλοί αντίθετα μακροημέρευσαν σε πάγκους λόγω περισσότερο ρέντας και όχι της δουλειάς τους. Κανόνας που έχει φυσικά και τις εξαιρέσεις του.

Για να συνδεθούμε με τα επίκαιρα. Λογικό κι επόμενο είναι από τα μεσάνυχτα της Τρίτης και μετά ο Σίλβα να στέκει ψηλά. Ψηλότερα από οποιονδήποτε άλλο συνάδελφό του. Όχι μόνο εντός ελληνικών συνόρων αλλά και σε σύγκριση με τους προπονητές που συμμετέχουν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το 2-3 του Ολυμπιακού στο «Έμιρειτς» δεν είναι απλά ένα σημαντικό αποτέλεσμα. Στο φινάλε της φάσης των ομίλων θα είναι πιθανότατα ένα από τα σημαντικότερα highlights. Δεν κερδίζεις κάθε μέρα στην Αγγλία. Ακόμα και αν είσαι εκπρόσωπος σπουδαιότερης ποδοσφαιρικής σχολής από την ελληνική. Και είναι ακόμα σπουδαιότερη η επιτυχία (και) του Πορτογάλου διότι η νίκη του Ολυμπιακού στο Λονδίνο ήρθε με βάση το πλάνο του προπονητή περισσότερο και λιγότερο από τη βοήθεια της τύχης.

Δεν είναι δηλαδή το «κουσούρι» αυτό που λέγαμε υπεύθυνο για όσα αποθεωτικά σχόλια ακούει και διαβάζει από το βράδυ της Τρίτης ο κόουτς του Ολυμπιακού. Δικαίως στέκει εκεί ψηλά. Το «κουσούρι», όμως, παραμονεύει. Ο Ολυμπιακός μπαίνει σε ένα πολύ απαιτητικό από πλευράς υποχρεώσεων διάστημα γεμάτο ντέρμπι και ματς – πρόκριση στην Ευρώπη. Κι επειδή έχει πολλάκις αποδειχθεί ότι εδώ στη χώρα μας δεν έχουμε μάθει να μετράμε σωστά τις μεγάλες αυτές βραδιές και την προσπάθεια που χρειάζεται για να σημειωθούν τόσο σημαντικές επιτυχίες ας το έχουμε στο νου: ακόμα και αν ο Ολυμπιακός χάσει σε ένα από τα ντέρμπι που ακολουθούν με τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό ο προπονητής του θα είναι ο ίδιος, αυτός δηλαδή που πήρε το σκαλπ του Βενγκέρ. Αυτός που σήμερα σωστά αποθεώνει όλος ο κόσμος. Γιατί γράφτηκαν αυτές οι γραμμές; Διότι και πέρυσι ο Μίτσελ νίκησε την Ατλέτικο και τη Γιουβέντους πριν φύγει επειδή… δε μας έκανε!

ΥΓ: Βλέπεις την ποιότητα που βγάζει ο Καμπιάσο στο γήπεδο και μάλιστα σε τόσο υψηλό επίπεδο και αυτομάτως κάνεις τη σύγκριση με τον Εσιέν. Και μελαγχολείς. Όπως μελαγχολείς και όταν ακούς τον Δέλλα να δηλώνει ότι προτίθεται να γίνει ασπίδα για τους ποδοσφαιριστές του. Αυτά. Όχι άλλη γκρίνια…