Μαλλί μακρύ, γκολ και... κάγκελο

Μία από τις ειδήσεις τις σχετικές με τον Παναθηναϊκό που ξεχωρίζει τις τελευταίες ημέρες είναι και η επιστροφή του Χουάν Ραμόν Ρότσα σε ρόλο σκάουτ.

Η επιστροφή του Χουάν γίνεται για να τονιστεί - όπως καταλαβαίνω - η απόφαση της ομάδας να γυρίσει ξανά τη ματιά της στην αγορά της Αργεντινής και ενδεχομένως για να υπάρξουν πιο γρήγορα αποτελέσματα.

Δεν είναι μυστικό ότι εκεί, στη χώρα του Ρότσα δηλαδή, έχει βρει ο Παναθηναϊκός στο παρελθόν σημαντικούς ποδοσφαιριστές. Παίκτες που συνδέθηκαν με μεγάλες επιτυχίες του συλλόγου και έμειναν ψηλά στη συνείδηση του κόσμου. Από τον ίδιο τον Ρότσα και τον Βερόν μέχρι τον Μπορέλι, τον 'Εκι και τον Λέτο. Λογικό κι επόμενο, λοιπόν, να υπάρχει προσδοκία για ανάλογη συνέχεια. Να έρθει, δηλαδή, ένας ακόμα (τουλάχιστον) τέτοιας αξίας παίκτης και να αλλάξει την εικόνα της ομάδας προς το καλύτερο.

Επίσης, δεν είναι μυστικό, ότι πολλοί σκέφτονται πως ο Παναθηναϊκός έχει αργήσει πολύ να το κάνει. Να ψάξει, δηλαδή να βρει έναν ποδοσφαιριστή που θα νοστιμίσει το προϊόν που παράγεται στο γήπεδο. Και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία η οικονομική στενότητα της ΠΑΕ από την ημέρα της αφάνισης των παχιών αγελάδων της πολυμετοχικότητας και μετά.

Διότι με (σχετικά) λίγα λεφτά και πολλή δουλειά άλλες ομάδες - σαν τον Αστέρα Τρίπολης για παράδειγμα - έχουν καταφέρει να βρουν παίκτες στην Αργεντινή με εξαιρετικά τεχνικά χαρακτηριστικά. Παίκτες που και άλλαξαν το προφίλ των ομάδων προς το καλύτερο και αύξησαν την αγοραστική τους αξία. Γίνεται, λοιπόν, και χωρίς πολλά λεφτά...

Για όσους θέλουν να λένε πως είναι μεγάλο το ρίσκο να στηριχθείς σε έναν παίκτη που θα αργήσει να προσαρμοστεί και ενδεχομένως να μη σου βγει κιόλας υπάρχουν και οι άλλοι που υποστηρίζουν ότι στα χρόνια της "ανακατασκευής" της ομάδας ένας Ούμπιντες, ένας Ντε Μπλάσις, ένας Μάσα ή ένας Ιγκλέσιας, ένας Βιγιαφάνιες κι ένας Μαρτίνες θα αποτελούσε σημαντική προσθήκη.

Είναι και θέμα αισθητικής. Άλλοι γουστάρουν να βλέπουν στρατιώτες μέσα στον αγωνιστικό χώρο να εκτελούν πιστά τις εντολές του προπονητή και ας πανηγυρίζουν τα γκολ που πετυχαίνουν με τρόπο σχεδόν συμβατικό. Εγώ λέω πως χρειάζεται και το έξτρα πιπεράκι σε κάθε φαγητό. Πώς να το κάνουμε; Ο απείθαρχος, ο μακρυμάλλης με τις κατεβασμένες κάλτσες που σουτάρει στο «γάμα» και φεύγει καρφί για το κάγκελο είναι κάτι που θα νοστίμιζε πολύ τον Παναθηναϊκό...