Και τώρα τρέχουμε

Σαν ξεκούρδιστη μπάντα, που λέει και το τραγούδι. Αυτό θύμιζε ο Παναθηναϊκός σε ένα ακόμα ματς το οποίο το χρειαζόταν προκειμένου να νιώσει πιο ασφαλής στην κούρσα για την κατάκτηση μιας εκ των τεσσάρων πρώτων θέσεων. Ως ξεκούρδιστη μπάντα, όμως, δεν πέτυχε ούτε νότα και βρέθηκε να κυνηγά…

Ένα από τα επιχειρήματα που θα χρησιμοποιηθούν για να εξηγηθεί η ήττα αυτή θα είναι και αυτό του μπλεξίματος που προέκυψε με τις προσθήκες στο ρόστερ του Τζέιμς και του Πέιν. Άλλαξαν οι ρόλοι, άλλαξε το ροτέισον, μπερδεύτηκε η ομάδα και τράκαρε σε κολόνα. Κουβέντα που έχει βάση μεν αλλά…

Αστερίσκος πρώτος: ένας από τους δύο νέους παίκτες, ο Μάικ Τζέιμς, ήταν από τους λίγους διασωθέντες του ναυαγίου. Το μόνο που μπορείς να του καταλογίσεις είναι ότι έκλεψε χρόνο από τον Παππά αλλά και όσο ο Νικόλας ήταν στο παρκέ δεν έδειξε ακριβώς στην καλύτερή του μέρα.

Αστερίσκος δεύτερος: ο Παναθηναϊκός είχε την ίδια, ίσως και χειρότερη, εικόνα πριν τον ερχομό των δύο νέων παικτών. Θυμηθείτε το ναυάγιο στο Μπάμπεργκ αλλά και τη συνολικά κακή του εικόνα το τελευταίο χρονικό διάστημα. Ακόμα και στο νικηφόρο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό η εικόνα του για μεγάλο χρονικό διάστημα ήταν άθλια.

Αστερίσκος τρίτος: τα δέκα λεπτά του Πέιν δεν επηρρέασαν αρνητικά τον μοναδικό παίκτη που απειλεί η παρουσία του Αμερικανού στο ρόστερ. Ο Βουγιούκας βρήκε τον χρόνο που του αναλογεί κι έκανε τη δουλίτσα του.

Με λίγα λόγια, η κουβέντα για το μπλέξιμο, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό αδυνατίζει πολύ. Αντίθετα, επανέρχεται εκείνη η συζήτηση που γίνεται σχετικά με τα δύο τελείως διαφορετικά πρόσωπα που δείχνει η ομάδα εντός κι εκτός έδρας. Κάθε φορά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, που ο Παναθηναϊκός φεύγει από το ΟΑΚΑ είναι σαν να βγαίνει από την μπρίζα. Είτε χάνει με μεγάλο σκορ όπως στη Βαρκελώνη, στο Μπάμπεργκ, δις στη Μόσχα, είτε χάνει ματς που ελέγχει ως ένα σημείο όπως έγινε στη Βιτόρια, στη Βαλένθια και στο Κάουνας.

Στη Βιτόρια πέταξε ένα δικό του ασφαλές προβάδισμα πριν δώσει την ευκαιρία στον Πουκλ να του δώσει το τελικό χτύπημα. Στη Βαλένθια έπαιξε μπάσκετ κακό για 40 λεπά, μπάσκετ πολύ κατώτερο του επιπέδου του και στο Κάουνας από το 11ο λεπτό και μετά έπαιζε λες και οι παίκτες του φορούσαν παντόφλες.

Δυστυχώς μοιάζει με σταθερά και φέτος για τον Παναθηναϊκό αυτή. Όσα κερδίζει με την εξαιρετική του συμπεριφορά εντός ΟΑΚΑ άλλα τόσα χάνει με την αφέλεια και την αναποτελεσματικότητά του εκτός αυτού. Και είναι μια συνήθεια αυτή που φέτος απειλεί να τον στείλει στα πλέι οφ με μεινέκτημα έδρας. Απομένουν εκτός έδρας αποστολές σε Μαδρίτη, Μάλαγα, Τελ Αβίβ και Μιλάνο. Με βάση τα δεδομένα όπως διαμορφώνονται σήμερα δεν είναι σίγουρο αν φτάνουν στους πράσινους ακόμα και οι τρεις νίκες σε αυτά τα ματς. Δεν μπορεί να γίνεται κουβέντα για πλεονέκτημα έδρας με λιγότερες από τρεις νίκες ή με εντός έδρας επίδοση διαφορετική από το απόλυτο: ακολουθούν Ολυμπιακός, Ερυθρός Αστέρας και Βαλένθια, τους οποίους άπαντες πρέπει να νικήσει η ομάδα του Πασκουάλ. Φτάνουμε, λοιπόν, στο μαγικό 20-10 και ελπίζουμε, μένουμε παρακάτω και πάμε για μια υπέρβαση προκειμένου η ομάδα να επιστρέψει στο φάιναλ φορ.

Και κάτι ακόμα: μπορεί να λένε ότι τα συνεχή ματς κουράζουν τους παίκτες, ισχύει όμως και το ότι η αποχή τους ξεκουρδίζει, τους βγάζει από τον ρυθμό. Αν ήταν αυτό που έφταιξε στον Παναθηναϊκό θα το διαπιστώσουμε γρήγορα. Είναι πάντως ενδεικτική… ξεκουρδίσματος η εικόνα του Καλάθη να μην μπορεί να βάλει ούτε λέι απ σε φάσεις που θεωρητικά είναι γι’ αυτόν παιχνιδάκι.