Και ο Τσίπρας θα τα άλλαζε όλα…

Συμβαίνει συχνά. Για την ακρίβεια μετά από κάθε ντέρμπι. Ο νικητής πετά στα ουράνια και ο ηττημένος καταδικάζεται στο πυρ το εξώτερον. Έγινε και μετά το ντέρμπι της Τούμπας. Καμία έκπληξη για την επανάληψη της κακής αυτής συνήθειας. Έγινε και θα ξαναγίνει σίγουρα μετά τα ντέρμπι του Παναθηναϊκού με την ΑΕΚ, του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό αλλά και όσα ακολουθούν στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος. Από το βράδυ της Κυριακής λοιπόν ο ΠΑΟΚ είναι στα πάνω του και ο Παναθηναϊκός στα κάτω του.

Μέχρι εδώ καλά, να θυμόμαστε πού και πού, όμως, και τα αυτονόητα. Διότι όταν τα ξεχνάμε παραλογιζόμαστε και αρχίζουμε τους αφορισμούς και τις κραυγές. Εγκαταλείπουμε όποια συμβουλή της λογικής και μιλάμε/γράφουμε με οδηγό το συναίσθημα και μόνο.

Αυτονόητο είναι λοιπόν ότι ο Παναθηναϊκός κάνει πρωταθλητισμό. Δεν ξεκίνησε για να τερματίσει δεύτερος ούτε τα αποτελέσματά του μέχρι στιγμής είναι τέτοια που απαγορεύουν σε μια ομάδα να κυνηγήσει τον τίτλο σε ένα πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών. Και δεν σταμάτησε να κάνει πρωταθλητισμό επειδή ηττήθηκε στην Τούμπα. Να το πούμε και διαφορετικά: θα ήταν πιο ταιριαστό σε αυτό που ονομάζεται «πρωταθλητισμός» ένα σερί νικών σε ντέρμπι και απανωτών απωλειών σε ματς με τους «μικρομεσαίους»; Ο ΠΑΟΚ, δηλαδή, που νίκησε ΑΕΚ και Παναθηναϊκό κάνει πρωταθλητισμό και ο Παναθηναϊκός όχι;

Προέκταση της σκέψης που διατυπώνεται παραπάνω είναι και αυτή η σχετική με την ειλικρίνεια που πρέπει να διακρίνει τις σχέσεις ομάδας – οπαδών. Ο Παναθηναϊκός – που στην περίπτωσή μας είναι ο «κατηγορούμενος» διότι έχασε στο ντέρμπι – δεν λέει ψέματα στον κόσμο του. Ακόμα και χωρίς να ξέρει κανείς με λεπτομέρεια τα συμβόλαια των παικτών του «τριφυλλιού» κι εκείνα των παικτών του Ολυμπιακού με μια απλή βόλτα στο ίντερνετ μπορεί να διαπιστώσει το χρηματιστηριακό χάσμα που χωρίζει τους δύο ανταγωνιστές. Σε επίπεδο ρόστερ. Προσοχή! Δεν σημαίνει αυτό ότι πάντα το ακριβότερο ρόστερ κερδίζει ένα ματς ή ένα πρωτάθλημα.

Ειδικά στο ποδόσφαιρο οι ευκαιρίες που έχει ο θεωρητικά ή πρακτικά αδύναμος είναι περισσότερες από άλλα αθλήματα, όπως, για παράδειγμα, το μπάσκετ. Σημαίνει, όμως, ότι το ακριβό ρόστερ του Ολυμπιακού έχει περισσότερες δυνατότητες από το ενδυναμωμένο σε σχέση με πέρυσι μεν, φτωχότερο δε ρόστερ του Παναθηναϊκού. Λογικά προκύπτει, λοιπόν, τόσο νωρίς η διαφορά των 6 βαθμών στο πρωτάθλημα. Ο Σίλβα εκμεταλλεύεται με μαεστρία το ακριβό ρόστερ που έχει στη διάθεσή του, ο Αναστασίου όχι. Και γι’ αυτό υπεύθυνος δεν είναι μόνο αυτός. Ο Εσιέν ακόμα δεν έχει ιδρώσει τη φανέλα, ο Σάντσες και ο Βέμερ έχουν θέματα προσαρμογής και μικροτραυματισμών. Μετάφραση: το μικρό ρόστερ μίκρυνε κι άλλο. Απέναντι το μεγάλο ρόστερ έχει διευρυνθεί σχεδόν στα όριά του. Πώς να μην κάνει «βόλτα» στη Λίγκα ο Ολυμπιακός, πώς να μην στραβοπατά ο Παναθηναϊκός;

Αυτονόητο είναι επίσης ότι το πρωτάθλημά μας έχει σοβαρό πρόβλημα αξιοπιστίας. Δεν μιλούσε στον βρόντο ο Παναθηναϊκός πριν το ματς (άσχετο αν σαν πολιτική κρίνεται σωστή ή όχι), δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει χοντρό λάθος εις βάρος του ο Αρετόπουλος και πιθανότατα δεν θα είναι και η τελευταία που κάποιος διαιτητής τον αφήνει παραπονούμενο.

Να κοιτάξουμε, όμως, και που οδηγεί όλο αυτό το πράγμα. Με άλλα λόγια… Θυμάμαι φίλους ένθερμους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ να υποστηρίζουν την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα τότε, τον Γενάρη του 2015 και πριν, να αλλάξει τον τρόπο λειτουργίας της καπιταλιστικής Ευρώπης φορώντας το κοστούμι της. «Από μέσα μπορείς να κάνεις πολύ αποτελεσματική δουλειά. Πόλεμο φθοράς». Η απάντηση που τους έδινα ήταν ότι πιθανότατα το καπιταλιστικό σύστημα θα τη νικήσει την… παρωνυχίδα αυτή και σε λίγο καιρό τα δάχτυλα του χεριού θα είναι ίδια. Όπως κι έγινε: από τον Γενάρη του 2015 και μέχρι σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας έχει διανύσει μεγάλη απόσταση από τη βάση της πολιτικής του θεωρίας προς εκείνη των υπηρετών του καπιταλιστικού συστήματος.

Δεν μπορείς να τους αλλάξεις, λοιπόν. Μπορείς μόνο να να γίνεις σαν τα μούτρα τους. Όταν συμμετέχεις στον ίδιο συνεταιρισμό, όταν συνυπογράφεις συμβάσεις χορηγικές και τηλεοπτικά συμβόλαια είναι σαν να αποδέχεσαι και να νομιμοποιείς τον τρόπο λειτουργίας τους. Και άρα το μόνο που έχεις στον νου είναι κάποια στιγμή με κάποιον τρόπο να σου παραδώσουν το δαχτυλίδι της διαδοχής. Όπως καταλάβατε έχουμε φύγει λίγο από το θέμα του Παναθηναϊκού. Αυτός, έστω και καθυστερημένα, κάποια πράγματα επέλεξε να μην τα συνυπογράφει. Δεν είναι μόνος του, όμως. Ή – πιο σωστά – δεν πρέπει να είναι μόνος του…