Γκάνι, πάρε μάτι

Κι αν θέλετε να σταθείτε με κάποια δόση γκρίνιας στο τελευταίο κομμάτι της αναμέτρησης και το «ροκάνισμα» της διαφοράς από τη Γαλατά, χαλαρώστε. Υπάρχουν άλλα σημαντικότερα να πει κανείς γι' αυτήν την 3η νίκη του Παναθηναϊκού στο Τοπ 16…

Αρχίζοντας από τα αυτονόητα: γνωστό ότι οι νίκες εντός έδρας σε μια φάση ομίλων σαν και αυτή σου χαρίζουν το ζην, το δικαίωμα δηλαδή να διεκδικείς την πρόκριση στα πλέι οφ και οι νίκες εκτός έδρας σου δίνουν το ευ ζην, ένα καλύτερο μέλλον δηλαδή στον χιαστί προημιτελικό. Αυτομάτως, λοιπόν, η νίκη του Παναθηναϊκού επί των Τούρκων έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία. Στο ΟΑΚΑ η ομάδα του Ιβάνοβιτς δείχνει να μπορεί να αποφεύγει τα στραβοπατήματα, γεγονός που της επιτρέπει να αναζητεί αυτό το ευ ζην που λέγαμε σε… βατές μακρινές έδρες. Άλλη κουβέντα αυτή όμως. Στα επίκαιρα και αυτό: η σπουδαιότητα της νίκης αυξάνει όχι μόνο επειδή ο Παναθηναϊκός την πέτυχε επί ενός ανταγωνιστή αλλά κι επειδή στη μάχη οι «πράσινοι» μπήκαν με σημαντικές ελλείψεις.

Σύμπτωση, όμως, επαναλαμβανόμενη παύει να είναι τέτοια. Σε ένα ακόμα ματς ο «λαβωμένος» Παναθηναϊκός έπαιξε με την ενέργεια μιας «κομπλέ» ομάδας. Να το πούμε και αλλιώς: όταν βλέπεις τον Γκιστ με πονεμένο αχίλλειο να κάνει τάπα για χάι λάιτ δευτερόλεπτα μετά την είσοδό του στο ματς. Όταν βλέπεις τον «νεαρό» Φώτση να παίζει για δυόμισι παίκτες, τελειώνοντας με νταμπλ – νταμπλ. Όταν βλέπεις τον Μπλουμς να έρχεται από τον πάγκο και να πυροβολεί με την ψυχραιμία και αποτελεσματικότητα που θύμισε Αλβέρτη. Όταν βλέπεις τον Γιάνκοβιτς να παίρνει τη μπαγκέτα και να αρχίζει τις μπούκες και τις ασίστ όταν ο Διαμαντίδης έκατσε για περίπου μια περίοδο στον πάγκο με τρία φάουλ. Όταν όλα αυτά… Δεν ανησυχείς.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ιβάνοβιτς καταφέρνει να πάρει κάτι περισσότερο από το 100% των παικτών του. Ας μην ψάχνουμε, λοιπόν, για μυστικά επιτυχίας. Το σπουδαιότερο – μαζί βέβαια με τη γνώση και τη δουλειά – είναι και η σπίθα στη σχέση προπονητή και παικτών. Τουλάχιστον αυτό βγάζει ο φετινός Παναθηναϊκός σε μέγιστο βαθμό. Και επειδή το μυαλό σας ίσως πάει αλλού… Η σπίθα όταν μείνει αναμμένη μπορεί να εξελιχθεί σε φλόγα ικανή να σε οδηγήσει σε μεγάλες επιτυχίες. Αν σβήσει όμως ανάβει πολύ δύσκολα. Πιο δύσκολα και από βρεγμένο σπίρτο. Παρένθεση που κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το φετινό αντιπαράδειγμα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού.

Στο μπάσκετ πάλι… Σλότερ, Μαυροκεφαλίδης, Παππάς και Λαουάλ. Η παράθεση των ονομάτων γίνεται για να θυμόμαστε ποιοι και τι βαρύτητας παίκτες έλειπαν από το ματς με τη Γαλατά. Αλλά μια στιγμή… Ο Λαουάλ ίσως ήταν στο ΟΑΚΑ. Όταν ο Διαμαντίδης άρχισε τις… σέντρες ακόμα και για τον Μπατίστα ήρθε στο νου ο Λάσμε. Και όσα μπορεί να ξαναδούμε σύντομα με τον Νιγηριανό στα πράσινα.