Γι’ αυτό θα έχουμε πάντα ντου…

Τα λέγαμε και τα γράφαμε από την ημέρα της διακοπής του ντέρμπι Κυπέλλου της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό: όσο σημαντική και απαραίτητη είναι η λήψη μιας τόσο σημαντικής απόφασης άλλο τόσο – ίσως και περισσότερο – είναι οι ανάλογες αποφάσεις στη συνέχεια.

Καταλαβαίνει κανείς ότι ο πρόλογος και η επαναδιατύπωση της σκέψης αυτής γίνεται με αφορμή την ολοκλήρωση ενός ακόμα αγώνα που έπρεπε να είχε διακοπεί. Αυτόν της μπασκετικής ΑΕΚ κόντρα στον Άρη. Και λέω επαναδιατύπωση διότι τα ίδια – πάνω κάτω – σκεφτόμασταν και συζητούσαμε και σε ανάλογες περιπτώσεις του πρόσφατου παρελθόντος.

Μετά, δηλαδή, τη ζόρικη είσοδο του Σταύρου Κοντονή στο αθλητικό προσκήνιο. Ντου είχαμε στον τελικό του Κυπέλλου χάντμπολ, διακοπή όχι. Το ματς έγινε με την απομάκρυνση οπαδών. Ντου είχαμε στον ημιτελικό του Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο όπου οι οπαδοί του Ηρακλή έκοβαν βόλτες πέριξ του αγωνιστικού χώρου. Και σε αυτήν την περίπτωση το ματς έληξε «κανονικά». Ντου είχαμε και στο κλειστό των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων άμα τη επιδείξη των αυτιών του Σπανούλη. Ούτε εκεί διακοπή. Μπάχαλα συμειώθηκαν και στους ημιτελικούς και τελικούς του πρωταθλήματος βόλεϊ. Σε άνδρες και γυναίκες. Κι όμως… Εκείνο το ντέρμπι της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό είναι το μόνο που έχει διακοπεί. Για να μη νομίζουν οι φίλοι του Άρη ότι πρόκειται για επιλεκτική ευαισθησία…

Προκύπτει, λοιπόν, αυτόματα η ερώτηση: αύριο, μεθαύριο όταν κάποιοι «θερμόαιμοι» ανεξαρτήτου χρώματος μπουκάρουν εντός κάποιου αγωνιστικού χώρου πώς αλήθεια θα μπορέσει κάποιος να τους τιμωρήσει; Για να το πούμε και διαφορετικά: πόσο διαφορετικό είναι ένα ντου που γίνεται σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο από ένα άλλο που λαμβάνει χώρα σ’ ένα μπασκετικό; Κι έχουμε πόλλά δύσκολα παιχνίδια ακόμα εμπρός μας. Σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ.

Στο δικό μου το μυαλό (και) το ματς στη Θεσσαλονίκη είναι μια τεράστια χαμένη ευκαιρία. Και – παρακαλώ – ας μην μπούμε στη λογική του πόσοι μπήκαν και τι έκαναν. Όταν έχεις διαπιστωμένα ένα τεράστιο πρόβλημα αθλητικής βίας να αντιμετωπίσεις πρέπει να αποφεύγεις τις «ισοπαλίες». Εκτός κι αν παλεύεις μόνο για τις εντυπώσεις… Και δεν αναφέρομαι σε κάποιον προσωπικά αλλά σε όλους όσους έχουν ασχοληθεί με τη διεξαγωγή των συγκεκριμένων αγώνων. Κι ίσως κάποιων ακόμα αναμετρήσεων που διεξήχθησαν σε «τεταμένο» κλίμα.

Η επιλογή για επιβολή αυστηρών τιμωριών είναι μια συνταγή για την οποία κανείς δεν μπορεί να έχει σοβαρές επιφυλάξεις. Το μπάχαλο θέλει βούρδουλα. Και – τέλος πάντων – όποια άλλη συνταγή επιλέχθηκε στο παρελθόν αποτέλεσμα δεν έφερε. Σωστά, λοιπόν, αποφασίσαμε να αυστηροποιήσουμε τους κανόνες. Εκτός κι αν διαφωνεί κανείς ότι στα μέρη μας υπάρχει μπάχαλο σε αυτό το επίπεδο. Όχι, όμως, επιλεκτικά. Η επιλεκτική εφαρμογή των αυστηρών ποινών όχι μόνο δεν περιορίζει την εμφάνιση φαινομένων βίας στα γήπεδα αλλά τα εντείνει κιόλας. Η ανισονομία, βλέπετε, δημιουργεί και το αίσθημα της αδικίας που σ’ αυτές τις περιπτώσεις λειτουργεί σαν σπίρτο σε μπαρουταποθήκη.

Συμφωνώ, είναι κουβέντα που την έχουμε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Όπως τότε, τον Μάρτη του 2012 όταν ό κύριος Κάκος αποφάσισε ορθώς να διακόψει το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό. Θέλετε να βρούμε από τότε μέχρι σήμερα πόσες φορές ο διαιτητής πήρε τη λάθος απόφαση κι άφησε τα ματς να φτάσουν στη λήξη τους; Για να μην πάμε πιο πίσω και φρίξουμε εντελώς. Ας έχουμε αυτά τα παραδείγματα, αυτές τις χαμένες ευκαιρίες, στο μυαλό μας κάθε φορά που παλεύουμε να δώσουμε απάντηση στο άλυτο πρόβλημα της βίας στα γήπεδα…