Δεν είναι στραβός ο γιαλός

Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, η κουβέντα που στήνεται στα μπασκετικά στέκια είναι σχετική με τα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Και αυτή πρέπει να είναι και φέτος, ειδικά από τη στιγμή που σε αυτά μπαίνουν δύο ελληνικές ομάδες με πλεονέκτημα έδρας. Οι μάχες του Ολυμπιακού με τη Ζαλγκίρις και του Παναθηναϊκού με τη Ρεάλ θα έπρεπε, για να το πούμε πιο σωστά, να πρωταγωνιστούν.

Τα αγωνιστικά ζητήματα, τα θέματα φόρμας, τα ματσαρίσματα των δύο αντιπάλων, τα τρικ που θα προσπαθήσουν να κάνουν οι προπονητές για να «ξεβολέψουν» τους αντιπάλους. Και όχι μόνο αυτά. Ακόμα και η «συμπεριφορά» των εδρών που θα διεξαχθούν τα πρώτα ματς ή – έστω – η διαιτητοκουβέντα θα έπρεπε να είναι πάνω στο τραπέζι. Συζητήσεις, δηλαδή, που θα σου έδιναν να καταλάβεις ότι το ματς, το αληθινό ματς, αρχίζει.

Αρχίζει, λοιπόν, το ματς αλλά θα διεξαχθεί στη σκιά μιας ιστορικής απόφασης που έχει ληφθεί από τον Παναθηναϊκό. Να μην ξαναλέμε, ή μάλλον, να μην ξαναγράφουμε τα ίδια. Ο αντίκτυπος της απόφασης αυτής έχει περιγραφεί την ημέρα του συνεδρίου των μετόχων της Ευρωλίγκας.

Ώρα είναι να φύγουμε λίγο από το «μέρος» και να πάμε στο «όλο». Καλό είναι, πια, να αρχίσουμε να ψάχνουμε και όσα κρύβονται την επόμενη και τη μεθεπόμενη ημέρα μιας τόσο σημαντικής απόφασης. Και όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό, όχι μόνο για την Ευρωλίγκα αλλά για το μπάσκετ γενικότερα.

Να εξηγηθούμε: όσοι πιστεύουν ότι στον χώρο του μπάσκετ όλα λειτουργούν ιδανικά παρακαλούνται να εγκαταλείψουν το συγκεκριμένο γραπτό. Και αυτό διότι η αντίθετη ακριβώς διαπίστωση είναι η βάση του προβληματισμού: ο διχασμός που έχει επέλθει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι μια ασθένεια που όσο αργεί να βρει αντίδοτο απειλεί να γίνει ανίατη. Είναι, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός και η απόφασή του το περιβόητο αντίδοτο; Σίγουρα όχι, μπορεί, όμως, να αποδειχθεί μια πρωτοβουλία, το πρώτο λιθαράκι που θα οδηγήσει σε ένα διαφορετικό και λιγότερο νοσηρό (μπασκετικά) αύριο.

Σε ένα αύριο, δηλαδή, στο οποίο ένας συνεταιρισμός όπως η Ευρωλίγκα δεν θα λειτουργούσε όπως μια διεθνής Συνομοσπονδία, απαγορεύοντας σε παίκτες να αγωνιστούν με τις Εθνικές τους ομάδες. Γίνεται τεράστια κουβέντα για τα «κολλήματα» του Γιώργου Βασιλακόπουλου που έχει βάλει στο περιθώριο όσους διαιτητές επέλεξαν να σφυρίξουν σε διοργανώσεις της Ευρωλίγκας αλλά για το στοπ της Ευρωλίγκας στους διεθνείς ΚΑΙ των 16 ομάδων της διοργάνωσης η κουβέντα περιορίζεται στα… απαραίτητα.

Να αφήσουμε κατά μέρος τα όσα σημαντικά έθιξε ο Παναθηναϊκός για τα τηλεοπτικά δικαιώματα και τα χορηγικά της Ευρωλίγκας διότι είναι πράγματα τα οποία αφορούν τον συνεταιρισμό και να μείνουμε στην ουσία, αφήνοντας τους συνεταίρους – αν θέλουν – να τα φέρουν στο τραπέζι στην επόμενη γενική τους συνέλευση: φαντάζεται κανείς την G-14 να διοργανώνει μια κλειστή λίγκα που δεν θα επιτρέπει στον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Λιονέλ Μέσι, τον Μπουφόν, τον Σαλάχ και όλους τους υπόλοιπους μεγάλους αστέρες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου να παίζουν στα προκριματικά του Μουντιάλ και να μην τρέχει τίποτα; Ή, μήπως, έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι οι 14 μεγάλοι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου πιστεύουν ότι έχουν μικρότερη δύναμη από τους «Γαλάτες της Ευρωλίγκας»; Γιατί συνεργάζονται, λοιπόν; Διότι ξέρουν ότι «συνεργαζόμενοι» μπορούν να γιγαντώσουν τις διοργανώσεις στις οποίες συμμετέχουν (και οι σύλλογοι και οι Εθνικές) και μέσω αυτών να γεμίσουν ακόμα περισσότερο τα ταμεία και των συλλόγων και τον Ομοσπονδιών – Συνομοσπονδιών. Κι επειδή αυτό το ξέρουν καλά οι ισχυροί ποτέ δεν τραβάνε το σκοινί σε σημείο να σπάσει αλλά και η ΦΙΦΑ και η ΟΥΕΦΑ πάντα κάνουν μισό βήμα πίσω όταν αντικρίζουν το άγριο βλέμμα του Μπεκενμπάουερ ή του Πέρεθ. Μισό βήμα πίσω που έκανε πρόσφατα η ΦΙΜΠΑ στις συζητήσεις με την ανένδοτη Ευρωλίγκα για να γυρίσουμε στα μπασκετικά μας. Μισό βήμα – πρόταση που επέτρεπε μέσα στην ίδια εβδομάδα να διεξάγονται αγώνες και της Ευρωλίγκας και της ΦΙΜΠΑ. Μισό βήμα – πρόταση που πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων από την Ευρωλίγκα.

Δεν είναι, λοιπόν, στραβός ο γιαλός, αλλά στραβά αρμενίζουμε. Και, όχι, δεν είναι ικανός ο Παναθηναϊκός και οι αποφάσεις του όσο σημαντικές και να είναι να βάλουν το μπάσκετ στον ίσιο δρόμο από μόνες τους. Μπορούν, όμως, οι αποφάσεις αυτές να αυξήσουν τον προβληματισμό, να σοκάρουν τους μπασκετανθρώπους της Ευρώπης και να βοηθήσουν τις όποιες συζητήσεις γίνονται στα θεσμικά όργανα να βουτήξουν περισσότερο στην ουσία. Και η ουσία είναι ότι το μπάσκετ διχασμένο το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να περιθωριοποιηθεί ακόμα περισσότερο.

Ουτοπικό ή μη θα αποδειχθεί από την ιστορία αλλά… Το ενδεχόμενο να παρακολουθούμε διοργανώσεις σε λίγα χρόνια που θα έχουν το επίπεδο ανταγωνισμού της Ευρωλίγκας αλλά θα λειτουργούν με γνώμονα και το συμφέρον των Εθνικών πρωταθλημάτων και των Εθνικών ομάδων είναι συναρπαστικό. Και είναι κάτι το οποίο αν το ζήσουμε κάποια στιγμή θα το χρωστάμε και στην ιστορική απόφαση του Παναθηναϊκού αλλά και όσων άλλων γιγάντων του ευρωπαϊκού μπάσκετ αποφασίσουν να δουν το πρόβλημα κατάματα.

ΥΓ: Για να μην είμαστε τελείως «ντεμοντέ»… Θα είναι τουλάχιστον αφελές για να μην πω ηλίθιο στη συγκεκριμένη συγκυρία ο Τζόρντι Μπερτομέου να «επιτρέψει» διαιτητική «σφαγή» του Παναθηναϊκού στα ματς με τη Ρεάλ. Εκτός και αν ο CEO της Λίγκας θέλει να περάσει το μήνυμα στους υπόλοιπους 10 συνεταίρους ότι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει απόλυτο δίκιο σε όσα του καταλογίζει. Αν γίνει αυτό θα έχει τεράστιο ενδιαφέρον η αντίδραση μερικών από τους 10 αυτούς συνεταίρους…