Δεν είναι πια φαβορί ο Ολυμπιακός

Και στο 4ο παιχνίδι της μεταξύ τους σειράς έγινε σαφές ότι ο Ολυμπιακός παλεύει με την εξάντλησή του και ο Παναθηναϊκός με την... πλημμύρα που τον πιάνει συχνά πυκνά και ειδικά στα τελευταία λεπτά.

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Όποιος βάλει από κάτω για περισσότερη ώρα τον δαίμονα που τον καταδιώκει στο ΣΕΦ, θα είναι κι αυτός που θα πάρει την κούπα. Και δεν είναι πια ο Ολυμπιακός το φαβορί.

Κατ' αρχάς η εικόνα της ομάδας του Σφαιρόπουλου όσο περνούν οι μέρες γίνεται και χειρότερη. Τα 12 λάθη στο ημίχρονο και τα 23 συνολικά είναι φετινό αρνητικό του ρεκόρ. Είναι αριθμοί που θα έπρεπε να είχαν οδηγήσει σε διασυρμό και όχι σε ένα απλό +13. Ο Σπανούλης μοιάζει μπλοκαρισμένος, ο Πρίντεζης εξουθενωμένος, ο Μπιρτς εκτός τόπου και χρόνου και ο Ουότερς πολύ λίγος για να δώσει ποιοτικές ανάσες στον εξαιρετικό αλλά μόνο Μάντζαρη.

Φυσικά και είναι σούπερ ο Γκριν, φυσικά και κάνει καλούς τελικούς ο Μιλουτίνοφ, φυσικά και κάνει τρομερή δουλειά σε άμυνα και επίθεση ο Παπανικολάου. Όλοι αυτοί όμως δεν μοιάζουν αρκετοί. Ο Ολυμπιακός μπήκε στη σειρά ως το απόλυτο φαβορί και σήμερα μοιάζει έτοιμος να ξαπλώσει φαρδύς πλατύς στο καναβάτσο. Και το σημαντικότερο είναι ότι η εικόνα της ομάδας χειροτερεύει. Το καταλαβαίνεις και από τα πολλά νεύρα του Σπανούλη που συνήθως έρχονται μαζί με τη διαπίστωση ότι υπάρχει πρόβλημα.

Χωρίς να μπορεί κάποιος να χρίσει φαβορί τον Παναθηναϊκό μπορεί με σιγουριά να πει ότι πήγε τη σειρά εκεί που ήθελε. Έβαλε σε τάξη το μυαλό του μετά τις κραυγές του τρίτου τελικού, πέτυχε την πιο ευρεία νίκη της σειράς, υποδέχθηκε ξανά έναν Γκιστ που μοιάζει με τον κανονικό και κέρδισε την ψυχολογική ανάταση του Καλάθη.

Το ρυθμικό σύνθημα που ακούστηκε με το όνομά του είναι απόλυτα δίκαιο και συνάμα ιδανικό για να τον απελευθερώσει από το περίσσιο άγχος. Η εμφάνισή του σε επίθεση, αλλά κυρίως στην άμυνα και οι μάχες που έδωσε και κέρδισε με τον Σπανούλη αλλά και με όσους τον έφεραν απέναντι στις αλλαγές, συνθέτουν μια συγκλονιστική προσπάθεια και απαντά στις γραφικότητες όσων φίλων της ομάδας πανηγύριζαν χθες όταν έμαθαν ότι μπορεί να μην παίξει.

Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για τον Μπουρούση. Σε μικρότερο βαθμό μεν αλλά και η δική του προσπάθεια ήταν σπουδαία. Ο Παναθηναϊκός έχει ένα ακόμα αβαντάζ.

Κερδισμένος - σχεδόν θριαμβευτής - στις ασκήσεις ηρεμίας των τελευταίων ημερών πάει στο Φάληρο γνωρίζοντας ότι τα νεύρα της αντίπαλης εξέδρας είναι τεντωμένα. Και άκρως επικίνδυνα δεδομένου ότι περιμένουμε ένα ακόμα κλειστό ματς. Είναι υποχρέωση των αδερφών Αγγελόπουλων μετά και την υποδοχή που τους επιφύλαξε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να φροντίσουν ώστε να μην επαναληφθούν τα σουλάτσα πέριξ του αγωνιστικού χώρου. Είναι σαφές πια όμως, πως αν τα ματς είναι καυτή πατάτα, αυτή έφυγε από τα χέρια του Παναθηναϊκού και κατέληξε στα χέρια των ανθρώπων του Ολυμπιακού.

Όλα αυτά όμως είναι λόγια. Το πέμπτο ματς μιας τελικής σειράς είναι σαν τον 12ο γύρο σε αγώνα επαγγελματικής πυγμαχίας. Οι αντίπαλοι έχουν κατεβάσει τα χέρια και αμολάνε όσες γροθιές βρίσκουν τη δύναμη να εξαπολύσουν. Όσο άσχημο μπασκετικά και να είναι το θέαμα είναι εικόνα που συναρπάζει...

ΥΓ: Μια κουβέντα για τη διαιτησία επειδή είναι της μόδας. Αποδείχθηκε ότι μπορούν οι διαιτητές να παίζουν έδρα όπως έγινε και στο ΟΑΚΑ και να εκτελέσει περισσότερες βολές ο φιλοξενούμενος. Όπως επίσης γίνεται να νικήσει και άνετα μάλιστα η ομάδα που παίρνει τις λιγότερες βολές. Αλήθεια είναι επίσης ότι στο 4ο ματς, επετράπη στον Παναθηναϊκό να βαράει περισσότερο στην άμυνα...