Βρε, τον σατανά, τον Ρόμπερτς

Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Μπράουν στη θητεία του στον Ολυμπιακό, φαντάζομαι όμως ότι οι περισσότεροι συμφωνούμε πως η παρουσία του ξύπνησε τον Ρόμπερτς και αυτός με τη σειρά του καθάρισε την μπουγάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού.

Παρά το γεγονός ότι αντιμετώπισε πρόβλημα με τα φάουλ και... καταδικάστηκε να παγώνει στον πάγκο αμέσως μετά την επιστροφή του στο ματς χτύπησε διαβάζοντας σωστά την αμυντική ανισορροπία του Καλάθη πριν βάλει ένα τεράστιο τρίποντο εμπρός στον Σίνγκλετον. Εμφάνιση βγαλμένη από σεμινάριο για τον Αμερικανό που μπορεί πια να νιώθει πολύ πιο άνετα στο ρόστερ των ερυθρόλευκων.

Και αυτό διότι ότι και να κάνει από εδώ και στο εξής θα είναι ο παίκτης που τερμάτισε το επώδυνο σερί ηττών του Ολυμπιακού από την ομάδα του Πασκουάλ και εξασφάλισε ένα διπλό που χαρίζει το πλεονέκτημα ενόψει πλέι οφ. Και πριν φτάσουμε στις καθοριστικές τελευταίες επιθέσεις να μην ξεχνάμε πως ο Ρόμπερτς πάλι ήταν αυτός που με τις προσωπικές επιθέσεις και τα εύστοχα τρίποντα στη 2η περίοδο έδωσε στον Ολυμπιακό ένα τεράστιο μαξιλάρι που κυμαινόταν στα όρια των 10-12 πόντων. Το ματς, λοιπόν, ανήκει στον Ρόμπερτς.

Δεύτερο μεγάλο κέρδος σε ατομικό επίπεδο για τον Ολυμπιακό η παρουσία του Τιλί. Σημειώστε τη βελτίωση που έδειξε ο Ολυμπιακός στον τομέα των ριμπάουντ από την ώρα που πέρασε ο Γάλλος στο παρκέ για να καταλάβετε. Με τον έλεγχο των ριμπάουντ ο Ολυμπιακός μπόρεσε να ελέγξει και τον ρυθμό του αγώνα.

Μέχρι να πάρει απόφαση ο Πασκουάλ να διατάξει επίθεση... αλάνας. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού προσπάθησαν και κατάφεραν να επιστρέψουν στο ματς χτυπώντας στο ένας εναντίον ενός. Αυτό είναι κι ένα κέρδος που ίσως κουβαλά από το ματς η ομάδα του Πασκουάλ. Στο διάστημα της αντεπίθεσης του ο Παναθηναϊκός πόνταρε πολλά στο αίσθημα ανωτερότητας που αρκετοί παίκτες του νιώθουν όταν βλέπουν απέναντι τον Ολυμπιακό.

Το γιατί δεν ολοκληρώθηκε αυτή η αντεπίθεση εξηγείται τόσο από την ψύχραιμη αντιμετώπιση της κατάστασης από τους Ρόμπερτς και Πρίντεζη στο έξτρα πεντάλεπτο, από την απώλεια σε κομβικό σημείο του Γκιστ με 5 φάουλ, από το μπλέξιμο του Τζέιμς στο φινάλε της κανονικής διάρκειας και από άλλα μικρά αλλά σημαντικά που συνέβησαν στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Για το ότι ο Παναθηναϊκός όμως προσπάθησε να κλέψει με... γιούργια το παιχνίδι φταίει κάτι άλλο: η επιθετική συμπεριφορά του ήταν τραγική.

Στο φινάλε το στατιστικό τον βρίσκει πιο εύστοχο στα δίποντα από τον Ολυμπιακό αλλά το ποσοστό αυτό διαμορφώθηκε στο φινάλε του ματς. Μέχρι το 35 ο Ολυμπιακός σούταρε κοντά στο 50 τοις εκατό ενώ ο Παναθηναϊκός ήταν τουλάχιστον δέκα ποσοστιαίες μονάδες κάτω. Στο τρίποντο ο Παναθηναϊκός είχε 32 ενώ ο Ολυμπιακός 39 τοις εκατό ενώ από τη γραμμή της φιλανθρωπίας ο Παναθηναϊκός πέταξε 14 από τις 32 βολές του, ενώ ο Ολυμπιακός ευστόχησε στις 24 από τις 36 που επιχείρησε.

Ποσοστά που εξηγούνται και από την εικόνα μιας ομάδας που πολλές φορές δεν ήξερε τι να κάνει στο παρκέ.

Μπορείς λοιπόν να πεις εύκολα ότι τη νίκη την πήρε η ομάδα που έπαιξε πιο σωστά, πιο ορθολογικά. Όπως επίσης και παρά τις όποιες διαμαρτυρίες για μια δυο φάσεις πρέπει να πεις ότι η επικράτηση του Ολυμπιακού ήταν απόλυτα δίκαιη. Και απαραίτητη διότι δίνει στην ομάδα και τον προπονητή της το περιθώριο με άνεση πια να μοντάρει την ομάδα ενόψει των πλέι οφ της Ευρωλίγκας αλλά και του ελληνικού πρωταθλήματος.

Για τον Παναθηναϊκό η ήττα δεν φέρνει την καταστροφή αλλά δημιουργεί μια κατάσταση πολύ διαφορετική σε σχέση με αυτή που είχε διαμορφωθεί πριν τις συνεχόμενες ήττες του. Μένει πίσω στη μάχη του πλεονεκτήματος, έχει να παλέψει με ένα βουνό που του κρύβει το φάιναλ φορ και παράλληλα πρέπει και να ξεμπερδευτεί για γίνει πάλι αποτελεσματικός επιθετικά.

Με άλλα λόγια ο Πασκουάλ πήρε αρκετή δουλειά για το σπίτι και δεν προλαβαίνει να την φέρει βόλτα με τη Ρεάλ να περιμένει τους πράσινους μπας και γιατρέψει κι αυτή τις βαθιές πληγές της μετά την ήττα από τη Φενέρ...