Βαριά ήττα για όλους

Ας ξεκινήσουμε τους πανηγυρισμούς και τις εορταστικές εκδηλώσεις. Καθένας για τους δικούς του λόγους. Ο Παναθηναϊκός ανακοίνωσε, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, ότι διανύει την τελευταία του σεζόν στην Ευρωλίγκα καθώς απέτυχε να βρει συμμάχους εντός του συνεταιρισμού και έβγαλε κόσμο στον δρόμο…

Κατ’ αρχάς πανηγυρίζουν οι ίδιοι οι φίλοι του Παναθηναϊκού. Πανηγυρίζουν διότι η πράξη αντιμετωπίζεται ως πράξη επαναστατική απέναντι σε ένα «κατεστημένο» που πολεμά την ομάδα τους.

Από κοντά και οι φίλοι του Ολυμπιακού. Η αποχώρηση του «αιωνίου» αντιπάλου από τη διοργάνωση αφήνει κενό χώρο στην αγαπημένη τους ομάδα και δημιουργεί φιλοδοξίες για ακόμα μεγαλύτερες επιτυχίες.

Στους δρόμους, πανηγυρίζοντες, και οι «φίλοι Μπερτομέου». Όσοι, δηλαδή, για επαγγελματικούς ή άλλους λόγους θεωρούν πως πρέπει να αναγνωρίζεται το αλάθητο στον ceo της Ευρωλίγκας και θριαμβολογούν που ο Καταλανός εξώθησε με τη στάση του τον Παναθηναϊκό στην έξοδο.

Από τους πανηγυρισμούς δεν μπορεί να λείπει και η ΦΙΜΠΑ. Τόσα χρόνια προσπαθεί η Συνομοσπονδία να δημιουργήσει ρήγματα στην Ευρωλίγκα, δεν μπορεί να μη γουστάρει που το πρώτο ρήγμα επετεύχθη με αυτοτραυματισμό.

Και το λέω αυτό διότι όταν ανοίγει παρόμοια κουβέντα δεν μπορεί να μην ανακαλεί κανείς τα λόγια του Τσάβι Πασκουάλ: «Δεν νοείται Παναθηναϊκός χωρίς Ευρωλίγκα και Ευρωλίγκα χωρίς τον Παναθηναϊκό». Όσο τραβηγμένο και να μοιάζει σε κάποιους είναι μια τοποθέτηση πολύ πιο ήρεμη, ψύχραιμη και λογική απ’ όλων των ειδών τις πανηγυρικές εκδηλώσεις. Διότι στην ουσία κανείς από τους παραπάνω δεν πρέπει να πανηγυρίζει, αλλά πρέπει να νιώθει το βάρος μιας ήττας ιδιαιτέρως σκληρής μετά τις εξελίξεις στη Μαδρίτη.

Ο Παναθηναϊκός κατ’ αρχάς μπαίνει από μόνος του σε ένα δύσκολο μονοπάτι που τον τραβά μακριά από το κέντρο εξελίξεων του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια… Και δεν έχει να κάνει η δυσκολία του μονοπατιού αυτού με τα χρήματα που θα θελήσει να δαπανήσει ή όχι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Μακριά από την Ευρωλίγκα είναι δύσκολο αφενός να διατηρήσεις τους εξαιρετικούς παίκτες που διαθέτει η ομάδα και ακόμα πιο δύσκολο να προσελκύσεις άλλους ίδιου επιπέδου. Καλάθης, Σίνγκλετον, Γκιστ, Τζέιμς, για να το πούμε διαφορετικά, είναι πιθανότερο να συνεχίσουν στην Ευρωλίγκα σε αντίθεση με τη σημερινή τους ομάδα. Μέχρι να (και αν ποτέ) γίνει το Τσάμπιονς Λιγκ διοργάνωση πραγματικά υψηλού επιπέδου ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε περίοδο δύσκολη, σε νερά αχαρτογράφητα.

Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού αγγίζει και τον Ολυμπιακό. Και αν δεν γίνει αυτό σήμερα θα γίνει «αύριο». Έχει αποδειχθεί πολλάκις ότι ο εσωτερικός ανταγωνισμός είναι το πιο ισχυρό κίνητρο. Θυμηθείτε τις βερσιόν του Παναθηναϊκού όταν ο Ολυμπιακός είχε «εξοριστεί» στον Κορυδαλλό για να καταλάβετε. Όσα «κέρδη» και να προσφέρει ο κύριος Μπερτομέου στον φίλο (του) Ολυμπιακό, η ουσία είναι πως ο κατήφορος του ενός είναι κατήφορος γενικά.

Κανείς λόγος δεν υπάρχει και για την ίδια την Ευρωλίγκα αλλά και τους «υποστηρικτές» της να πανηγυρίζει. Αφενός διότι χάνει ένα από τα σημαντικότερα brand name της διοργάνωσης, αφετέρου διότι πέρασε ένα μήνυμα συντεχνιακής αντιμετώπισης των σοβαρών προβλημάτων που υπάρχουν στη διοργάνωση. Όσο εντυπωσιακό και να ακούγεται το «μαζί μας ή δρόμο» άλλο τόσο επικίνδυνο είναι στην αμέσως επόμενη ευκαιρία κάποιος άλλος «Παναθηναϊκός» που ενδεχομένως θα έχει βρει και πρόσφορο έδαφος από τις εξελίξεις που θα προκαλέσει η απόφαση των «πρασίνων» να μετακομίσουν στη ΦΙΜΠΑ να κάνει ο,τι και το «τριφύλλι». Εκτός και αν ο κύριος Μπερτομέου πιστεύει ότι είναι απόλυτα αποδεκτό για τους επιχειρηματίες – εγωιστές – λεφτάδες που συντηρούν ομάδες στην Ευρωλίγκα να βλέπουν απίθανούς τύπους να σφυρίζουν σε παιχνίδια των ομάδων τους λες κι έχουν μυωπία κι έχουν ξεχάσει τα γυαλιά σπίτι και στη συνέχεια να επιβραβεύονται παίρνοντας μεροκάματο σε άλλη διοργάνωση της ΟΥΛΕΜΠ. Για τον Ντιφαλά η κουβέντα και την «πριμοδότησή» του να σφυρίξει στον τελικό του Γιούροκαπ… Μπορεί το instagram των άλλων ιδιοκτητών να είναι πιο ήρεμο, ο δρόμος της φυγής όμως άνοιξε…

Και άνοιξε πολύ πριν πει το οριστικό φεύγω ο Παναθηναϊκός. Άνοιξε από την ώρα που παραμένουν άλυτα σημαντικά χορηγικά ζητήματα και σημαντικά ζητήματα σχετικά με τα τηλεοπτικά δικαιώματα της διοργάνωσης. Σήμερα κάποιοι μπορεί να τα προσπερνούν, αύριο μπορεί να τα χρησιμοποιήσουν ακόμα και ως πρόσχημα.

Να δεχτούμε, λοιπόν, ότι πρέπει να πανηγυρίζει η ΦΙΜΠΑ; Θεωρητικά ναι, διότι πέτυχε το πρώτο πλήγμα στο κορμί της Ευρωλίγκας. Στην ουσία, όμως, και η δική της αποτυχία είναι παταγώδης. Με τον Παναθηναϊκό να είναι σε κατάσταση μάχης με τον Μπερτομέου εδώ και καιρό το γεγονός ότι δεν κατάφερε να μεγαλώσει το κύμα αμφισβήτησης του Καταλανού εντός του συνεταιρισμού είναι απόδειξη ανικανότητας ή, τουλάχιστον, αδράνειας. Και ως γνωστόν αν παραμείνεις αδρανής να πετύχεις πολλά δεν μπορείς…