Το τέλος έχει τη δική του ιστορία

Γράφει ο Βάιος Τσούτσικας

Αλήθεια είναι πως, διαβάζοντας το μήνυμα του Θοδωρή Ζαγοράκη για την υπόθεση αφαίρεσης βαθμών του Άρη, καταλάβαινες πως η σκέψη του πρώην – πλέον – προέδρου της ΕΠΟ να παραιτηθεί του αξιώματός του, όχι μόνο δεν είχε εγκαταλειφθεί αλλά είχε επιστρέψει κυρίαρχη στο μυαλό του.

Ο άλλοτε αρχηγός της Εθνικής ομάδας πριν ακόμα εκλεγεί άφηνε να εννοηθεί πως ρίχνεται σε μια μάχη που δεν θα δίσταζε να την εγκαταλείψει – κόντρα στο ποδοσφαιρικό του προφίλ – αν διαπίστωνε πως δεν μπορούσε να παίξει ουσιαστικό ρόλο σε αυτήν.

Η παραίτησή του, σαν γεγονός, απαντά σε όσους ακόμα ρωτούν: ο Θοδωρής Ζαγοράκης ποτέ δεν κατάφερε να νιώσει πρωταγωνιστής σε αυτό το γήπεδο που ρίχτηκε για να παίξει. Το λάθος του, στο ξεκίνημα της θητείας του, ήταν πως θεωρούσε ότι μπαίνοντας στην ΕΠΟ θα καταφέρει με τους χειρισμούς του και τις πρωτοβουλίες του να αναγκάσει ορισμένους να ταχθούν στο πλευρό του και να τον βοηθήσουν στη λήψη αποφάσεων που – κατά τη λογική του – θα βοηθούσαν το ποδόσφαιρο να προοδεύσει.

Αυτό δεν το πέτυχε ποτέ. Αντίθετα, συνειδητοποίησε πολύ γρήγορα πως είχε έναν ρόλο που ταίριαζε πολύ περισσότερο σε αυτόν του Προέδρου μια Προεδρευομένης Δημοκρατίας και όχι μιας Προεδρικής. Υπήρχε, εξέφραζε τις απόψεις του αλλά πάντα – ή σχεδόν πάντα – έβλεπε την κρατούσα παράταξη να επικρατεί.

Αν σας φαίνεται περίεργο το γεγονός ότι μιλάμε για παρατάξεις μέσα στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΕΠΟ μάλλον δεν έχετε παρακολουθήσει τη μεγάλη μάχη που δόθηκε για την επικράτηση στις προηγούμενες εκλογές. Μια μάχη που ξεκίνησε από τις εκλογές των κατά τόπους Ενώσεων και έφτασε μέχρι τον ορισμό της υποψηφιότητας του νέου προέδρου. Μια μάχη που και να ήθελες να μην παρακολουθήσεις δεν σε άφηναν σε ησυχία οι πανηγυρισμοί που διαρρέονταν από μεγάλες ΠΑΕ στη διαδικασία καταμέτρησης ψήφων – Ενώσεων.

Άσχετα με τα οφέλη που μπορεί να έχει η επικράτηση σε μια τέτοια μάχη – για τα οποία θα μιλήσουμε παρακάτω – η ουσία είναι πως ο Θοδωρής Ζαγοράκης ως πρόεδρος της ΕΠΟ ένιωθε σχεδόν διακοσμητικό στοιχείο.

Πρόσφατα, έγινε μια συζήτηση μεταξύ παραγόντων του ελληνικού ποδοσφαίρου σχετική με τα νέα δεδομένα που δημιουργεί στο πρωτάθλημα της Superleague 2 η δημιουργία Β’ ομάδων των τεσσάρων μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου και η αύξηση των συμμετεχόντων σε 36. Στη συζήτηση, λοιπόν, αυτή – σύμφωνα με πληροφορίες – άπαντες οι παρευρισκόμενοι με εξαίρεση τον πρόεδρο της Superleague 1, Λεωνίδα Μπουτσικάρη, στάθηκαν στο δίκαιο του αιτήματος των ομάδων της Superleague 2 να υπάρξει τροποποίηση σε όσα ίσχυαν μέχρι πέρυσι: οι ομάδες της δεύτερης τη τάξει κατηγορίας ζητούν να ανεβαίνουν απευθείας 2 στη παραπάνω κατηγορία και ο τρίτος να δίνει μπαράζ με τον τρίτο από το τέλος της βαθμολογίας της Superleague 1. Οι ομάδες της Superleague 2 ζητούσαν μια θέση παραπάνω λόγω της κατακόρυφης αύξησης του ανταγωνισμού, στο δίκαιο του αιτήματος συμφωνούσε – σύμφωνα με πληροφορίες – και ο Αντιπρόεδρος της ΕΠΟ, κος Παναγιώτης Δημητρίου.

Υπέρμαχος αυτής της θέσης ήταν και ο Θοδωρής Ζαγοράκης. Ήθελε να περάσει η αναδιάρθρωση και θεωρούσε πως θα επικρατούσε η λογική όπως είχε συζητηθεί προ ολίγων ημερών. Για να μην πολυλογούμε… Το ζήτημα δεν τέθηκε καν προς συζήτηση στη σύσκεψη της Επιτροπής Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου της Τρίτης. Κι επειδή – πιθανότατα – το γνώριζε αυτό εκ των προτέρων προτίμησε ο Θοδωρής Ζαγοράκης να μην εμφανιστεί καν σε αυτήν.

Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Έβλεπε, με άλλα λόγια, ξανά το ίδιο έργο. Έβλεπε τον ρόλο του να περιορίζεται σε ρόλο απόλυτα δευτεραγωνιστικό. Διαπίστωσε οριστικά πλέον ότι δεν μπορούσε με τίποτα να ακολουθεί τις επιταγές της παράταξης που αυτές τις ημέρες κυριαρχεί στην Εκτελεστική Επιτροπή της Ομοσπονδίας.

Είχαν προηγηθεί κι άλλες χαμένες με τον ίδιο – ή σχεδόν τον ίδιο – τρόπο μάχες. Αυτή της αναδιάρθρωσης μοιάζει η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αυτό που τον οδήγησε στην παραίτηση 165 μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του.

Επίδειξη δύναμης μόνο;



Πάμε λίγο και στο θέμα ελέγχου των αποφάσεων της ΕΠΟ και τι μπορεί να σημαίνει αυτή. Αλήθεια είναι πως οι δυνατότητες των σύγχρονων συμβουλίων συγκριτικά με αυτές που είχαν αντίστοιχα συμβούλια στο παρελθόν είναι περιορισμένες. Η ΚΕΔ είναι σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη, τα πειθαρχικά όργανα στελεχώνονται κατόπιν υπόδειξης του Υπουργείου Δικαιοσύνης. «Νίκες» που μπορούν να έρθουν από αυτά τα γήπεδα, λοιπόν, δεν υπάρχουν. Ή, τέλος πάντων, δεν μπορείς να υπολογίζεις σοβαρά σε αυτές.

Η πρώτη εξήγηση, λοιπόν, για τη ζέση που έδειξαν συγκεκριμένοι παράγοντες για τον έλεγχο των Ενώσεων άρα και του εκλογικού σώματος που θα εκλέξει το νέο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας είναι ότι αναζητείται η ευκαιρία για να σταλεί ένα μήνυμα υπεροχής. Κρίνεται σημαντικό στον χώρο του παραγοντισμού να ξέρει ο «απέναντι» ότι εσύ κάνεις κουμάντο. Ότι μπορείς και θα περάσεις ό, τι μπορείς να περάσεις άσχετα αν ο βαθμός «εξυπηρέτησης» είναι περιορισμένης ισχύος σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Αν θες να βρεις «νίκες» για να περάσεις το μήνυμα θα το καταφέρεις.

Για παράδειγμα, μια «νίκη» μπορεί να είναι ο ορισμός της έδρας του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδας. Ή, για παράδειγμα κάτι που θα συζητηθεί την Πέμπτη, η τοποθέτηση των τριών Ελλήνων στην ΚΕΔ οι οποίοι θα έχουν επέμβαση μόνο στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Τύποις, τουλάχιστον… Δεν μπορεί να επηρεαστεί σοβαρά η ζωή κανενός βρισκόμενου «απέναντι» από τέτοιες «νίκες».

Μακάρι να είναι μόνο αυτό, όμως. Ποιος αποκλείει στο μέλλον – άμεσο ή μη – να αλλάξει η δομή της λειτουργίας της ΕΠΟ όπως την ξέρουμε σήμερα. Μπορεί να φύγει ο Κλάτενμπεργκ, μπορεί να απαλλαχθεί η ΚΕΔ από την «υποχρέωση» να βάζει ξένους διαιτητές στα σημαντικά ντέρμπι του πρωταθλήματος. Μπορεί ακόμα – πολύ πιο δύσκολο βέβαια – να κατακτήσει το ποδόσφαιρο το δικαίωμα να ορίζει το ίδιο τις πειθαρχικές επιτροπές. Όπως δηλαδή συνέβαινε στο παρελθόν. Τότε η εξυπηρέτηση μπορεί να είναι πραγματικά πολύ μεγάλη.

Και πριν αρχίσουμε τη θεωρητικολογία… Να κάνουμε κουβέντα για ανεξάρτητο ποδόσφαιρο κάποια στιγμή. Αλλά να έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τη μέρα που το ποδόσφαιρο θα αποφασίσει να λειτουργεί με όραμα την ουσιαστική ανεξαρτησία του. Και αυτή η μέρα αργεί ακόμα. Και δεν πρόκειται να έρθει όταν οι μεγάλες ΠΑΕ σφάζονται στις γειτονιές προκειμένου να ελέγξουν τους εκλέκτορες που θα μας οδηγήσουν στις επόμενες διοικήσεις της Ομοσπονδίας.

Ίσως, λοιπόν, δεν πρέπει να ρωτάμε γιατί έφυγε ο Ζαγοράκης από το περίεργο αυτό γήπεδο που τον βάλαμε να παίξει αλλά τι διάολο θέλαμε και τον βάλαμε στα πόδια μας. Αφού ξέρουμε και μόνοι μας τη δουλειά…