Τραύματα δυσθεράπευτα...

«Γήρας και πενία δύο τραύματα δυσθεράπευτα». Το είχε πει ο Δημόκριτος (470-370 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος). Στην περίπτωση του Παναθηναϊκού το πρόβλημα δεν είναι τα γηρατειά (αν και πολλές φορές σαν γέροι παίζουν οι νεαροί του παίκτες). Το βασικό... τραύμα είναι η φτώχεια. Χωρίς λεφτά για καλές μεταγραφές ο ΠΑΟ βυθίσθηκε στη μετριότητα.

Κάθε αγώνας που περνάει η δυσμορφία του γίνεται κι εντονότερη. Η ελπίδα χάνεται. Δεν θες να τον βλέπεις. Δεν σε πιάνει πια η καρδιά σου. Αρχικά είναι η απελπισία. Μετά έρχεται η αντίληψη ότι αυτό το «πράγμα» θα αργήσει να ξαναπερπατήσει. Εξάλλου, «ουδέν κακόν ραδίως απόλλυται». Κανένα κακό δεν περνάει γρήγορα. Και για να συνεχίσουμε, βραδιάτικα, υπό τον αρχαιοελληνικό οίστρο... «Πάντων των αναγκαίων κακών ιατρός χρόνος εστίν» (Μένανδρος, 4ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής).

Ο χρόνος θα τα θεραπεύσει όλα. Με το χρόνο είτε θα βρεθεί κάποιος να βάλει λεφτά, είτε θα συνηθίσεις να βλέπεις τον Παναθηναϊκό σε αυτά τα χάλια και δεν θα σου κάνει καμία αίσθηση. Μέση λύση δεν υπάρχει. Τι να αναλύσουμε αγωνιστικά; Το γκολ της Βέροιας ξεκινά από οφσαϊντ, αλλά η ουσία είναι ότι ο ΠΑΟ είναι μια ομάδα φάντασμα. Ενα σύνολο παικτών με μικρές για την ώρα δυνατότητες που προσπαθούν να λειτουργήσουν σαν ομάδα και να κρατήσουν όρθια μια τεράστια ομάδα.

Με το που λες δόξα τω θεώ, αρχίζεις τα βοήθα Παναγιά. Δεν εμπνέει πια φόβο το «τριφύλλι». Που να το πεις και να το πιστέψουν. Δουλεύει σκληρά ο Αναστασίου, αλλά δεν θα είναι πάντα αρκετό. Οσοι είναι να έρθουν ακόμη ας έρθουν. Να δουλέψουν για τα στοιχειώδη ώστε μετά τη διακοπή ο ΠΑΟ να γίνει μια ομάδα με αρχή και τέλος. Για υψηλές προσδοκίες δεν μπορείς να μιλάς.

Ας βάλει στόχο την έξοδο στην Ευρώπη και βλέπουμε. Ο κόσμος ήταν και πάλι δίπλα. Ετσι όπως πάει όμως θα αρχίζει να ξενερώνει. Υπομονή. Ναι, αλλά πόση και κυρίως ως πότε; Αλλά, τι να πεις παραπάνω. Για να κλείσουμε... με αρχαίο γνωμικό: «Ανήρ δεδμημένος ούτε τι ειπείν ούθ έρξαι δύναται, γλώσσα δε δέδεται» (Θέογνις, 6ος αιών π.Χ., Αρχαίος Έλληνας ποιητής) - (μτφρ: ο άνθρωπος που η φτώχεια τσάκισε, αυτός δεν μπορεί να μιλήσει ούτε να κάνει τίποτα, του ‘ναι δεμένη η γλώσσα)...