Το πείραμα της Φιλαδέλφειας

Στην Φιλαδέλφεια της Πενσιλβάνια όπου έγινε το φιλικό της Εθνικής μας με τη Νιγηρία μια ιστορία αλλόκοτη που ο μύθος έχει ζώσει είναι αυτή για το "πείραμα της Φιλαδέλφεια". Τότε που το 1943 το αντιτορπιλικό Eldridge προσάραξε στις αποβάθρες του Delaware για μια προσπάθεια του αμερικανικού ναυτικού που είχε σκοπό να κάνει το πλοίο αόρατο.

Το επίσημο όνομα του σχεδίου ήταν "Σχέδιο Ουράνιο Τόξο" (Rainbow Project), αλλά έμεινε ευρέως γνωστό με την ονομασία "Philadelphia Experiment". Το τι έγινε πραγματικά κανείς δεν ξέρει για την περίφημη τεχνητή αφάνεια (invisibility) αφού ο διαχωρισμός των γεγονότων από τη φαντασία είναι πάντα αδύνατος.

Για την εθνική μας και τον Φερνάντο Σάντος το πείραμα ήταν πραγματικό όπως και το αποτέλεσμα. Δεν είχαμε τεχνητή αφάνεια ούτε μεταφορά στο χωροχρόνο. Δεν ήταν αυτός ο στόχος. Διάθεση του Πορτογάλου ήταν να προκαλέσει... τεχνητή εμφάνιση της ομάδας μας στην επίθεση που τόσο μας έχει λείψει στα προηγούμενα παιχνίδια. Αυτό το πέτυχε έστω κι αν δεν σκόραρε. Πάντως, για κάθε πείραμα χρειάζεται η χημεία.

Ο Σάντος, άλλαξε τα βασικά συστατικά (παίκτες) σε σχέση με αυτά που κλασσικά ξέρουμε. Εδωσε αέρα και κίνηση. Η "γαλανόλευκη" είχε μεγαλύτερη διάθεση, αλλά μικρότερη συνοχή. Λογικό αφού οι περισσότεροι δεν είχαν ξαναπαίξει μαζί σαν ομάδα. Η άμυνα ήταν πιο ψηλά. Αυτό επέτρεπε να κυκλοφορήσει λίγο καλύτερα η μπάλα, αλλά να υπάρχουν περισσότεροι χώροι πίσω. Δεν τους εκμεταλλεύθηκαν οι Νιγηριανοί που αρκέσθηκαν σε μακρινά σουτ και κάποια στημμένα που δεν ανησύχησαν τον Γλύκο. Καλές οι κινήσεις του Χριστοδουλόπουλου, αλλά δεν βρέθηκε ποτέ με τον Γκέκα ο οποίος ήταν εκτός φάσεων.

Εδωσε ρυθμό και πάθος ο Καραγκούνης ανεβάζοντας ψηλά την εθνική. Πιο κινητικός από όλους ο Φετφατζίδης που έκανε άνω κάτω τους Αφρικάνους. Κράτησε λίγο παραπάνω τη μπάλα, χάνοντας με ένα κλικ περισσότερο την καλή πάσα. Δημιούργησε την πιο μεγάλη φάση για να σκοράρουμε κι αυτό πιστώνεται στα υπέρ του. Πίεσε αρκετά, όπως όλη η ομάδα που δεν άφησε τη Νιγηρία να κάνει παιχνίδι.

Αυτά στο πρώτο μέρος από μια εθνική που άρεσε περισσότερο από άλλες φορές, αλλά και πάλι όμως δεν μπόρεσε να σκοράρει. Δεν τα κατάφερε ούτε στο δεύτερο. Οι αλλαγές του Σάντος δεν έγιναν μαζικά. Αφαιρούσε και έβαζε κομμάτια στο παζλ όταν έπρεπε. Φάσεις κάναμε, αλλά φάγαμε κιόλας. Οχι κλασσικές, αλλά στο φινάλε το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. 0-0. Οπως και με την Πορτογαλία. Αλλο το ένα "0-0" όμως κι άλλο αυτό με τη Νιγηρία. Τώρα είδαμε μια ομάδα να προσπαθεί περισσότερο, να έχει τη μπάλα, να την κυκλοφορεί και να κάνει ευκαιρίες. Κυρίως χάρη στον Φετφατζίδη.

Δεν έχασε, αλλά δεν κέρδισε. Μικρή σημασία το αποτέλεσμα στα φιλικά. Η ουσία είναι τι θες και τι μπορείς. Με το νέο σχήμα και τους πιο κινητικούς γίνεσαι ευέλικτος, αλλά ανοίγεις κιόλας πίσω. Ανασταλτικά δεν είχε την ίδια επιτυχία. Ετσι είναι αυτά. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Οι εντυπώσεις είναι σίγουρα καλύτερες σε σχέση με το φιλικό της Λισαβόνας, αλλά αν δεν έρθει το γκολ τότε δεν γίνεται δουλειά.

Οπως ξέρει και λέει και ο Σάντος κάποιοι είναι πιο μπροστά, κάποιοι άλλοι πιο πίσω σε φυσικά κατάσταση και φόρμα. Σε δέκα μέρες παίζουμε με την Κολομβία. Αλλη ομάδα. Τι να διαλέξουμε; Κλασσική ομάδα με κλασσική άμυνα ή πάμε πιο γρήγορα για να παίξουμε μπάλα; Το πρώτο δεν έχει ρισκό αφού το ξέρουμε ως το βασικό παιχνίδι της εθνικής μας. Το δεύτερο τώρα το μαθαίνουμε...