Το βιβλίο των ανατροπών του ΠΑΟΚ

Στο βιβλίο των… ανατροπών του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο ΠΑΟΚ καταλαμβάνει περίοπτη θέση κι αν συνεχίσει στον ίδιο ρυθμό θα μας υποχρεώσει να συζητήσουμε για μοναδικό φαινόμενο.

Αρχικά σπαταλά το πρώτο ημίχρονο και δέχεται τουλάχιστο ένα γκολ (όπως με τον Εργοτέλη) και στη συνέχεια προσπαθεί να ανακαλύψει τον πιο περίπλοκο -αναπάντεχο και εντυπωσιακό- τρόπο για να φτάσει στην ανατροπή. Προηγουμένως, βέβαια, αν είσαι ΠΑΟΚτσής, θα σου βγάλει την ψυχή…

Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@sday.gr

Η εμμονή με τις σέντρες, με στόχο το κεφάλι του γίγαντα… «τσέπης» Δημήτρη Σαλπιγγίδη, ήταν προφανώς πλάνο χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Στον Εργοτέλη έτριβαν τα χέρια τους κάθε φορά που έβλεπαν τον Λούκας να παθιάζεται για να βγάλει μια γιόμα, αφού ο Σάλπι είναι μάλλον εύκολη υπόθεση για την αεράμυνα.

Ελειψε το κάθετο παιχνίδι από τον ΠΑΟΚ, έλειψαν και οι επινοήσεις του Στοχ (καλά, αυτές είναι είδος προς εξαφάνιση…) οι οποίες έδιναν βαθμούς και ο Εργοτέλης δεν είναι… Πανθρακικός για να αφήσει το Λούκας να αλωνίζει. Του έδινε χώρο για τη να κάνει τη σέντρα, αλλά, δεν του επέτρεψε να ξεφύγει παραπάνω και να μπει στην περιοχή. Είχαν το νου τους οι Κρητικοί. Ήταν διαβασμένοι ακόμη και για να φυλάξουν τον Κατσουράνη που έπαιξε στη φυσική του θέση, αλλά, έβλεπε την «κάθετη» με το κιάλι.

Τελικά ίσως να μην υπάρχει εντολή για τέτοιου είδους παιχνίδι και εμείς αν δεν βλέπουμε την κάθετη που τη γνωρίζει καλά ο Κατσούρ, δεν χρειάζεται να το αναλύουμε παραπάνω. Ας δεχθούμε λοιπόν ότι το παιχνίδι γίνεται οριστικά από τις πτέρυγες και ο Λούκας από τη μια, ο Λίνο (κυρίως) από την άλλη, βγάζουν τη δουλειά. Το θέμα είναι ποιος υπάρχει μέσα στην περιοχή για να πιάνει μια κεφαλιά. Υπάρχει το πρώτο μπόι, όπως είναι ο Νέτσιντ; Όχι πριν από το 75.

Ειχε μεριμνήσει ήδη ο Κατσουράνης σε μια στημένη φάση και ισοφάρισε, αλλά, δεν υπάρχε κάτι περισσότερο κι ο Εργοτέλης δεν είπε ποτέ ότι βολεύτηκε με την ισοπαλία. Εξ ου και οι ευκαιρίες που έκανε με τον Διαμαντάκο και τον Χαντί και εκείνο το βρωμόσουτο του Πελέ.

Εδώ είναι, όμως, που θα πρέπει να κάνουμε τον διαχωρισμό: Ο Εργοτέλης δεν είχε τη λογική της απόλυτης και οριστικής επικράτησης μέσα στην Τούμπα, αλλά, με την ισοπαλία θα πανηγύριζε μέχρι το πρωί. Όταν οι παίκτες του έφτασαν απέναντι στον Χακόμπο, σαν να ήθελαν να… βγάλουν την υποχρέωση. Δεν εκτέλεσαν, κλώτσησαν.

Ο ΠΑΟΚ, από την άλλη, δεν σταμάτησε να κυνηγά το παιχνίδι, διατηρώντας πάντα τη λογική της ανατροπής για να φτάσει στη νίκη. Όταν φτάνει το τέλος και η μπάλα θα πρέπει να φτάσει στα αντίπαλα δίχτυα για να πιστοποιήσεις την ανωτερότητά σου, υπάρχουν στον ΠΑΟΚ ποδοσφαιριστές σαν τον Βούκιτς, που μπορούν να τα καταφέρουν. Υπάρχουν κι άλλοι ποδοσφαιριστές- προσωπικότητες που πληρώνονται αδρά για κερδίζουν τον Εργοτέλη και κυρίως για να μην αφήνουν την ομάδα τους να εκτίθεται σε κρίσιμα σημεία του πρωταθλήματος.

Το παιχνίδι με τον Εργοτέλη, είτε γιατί η Κρητική ομάδα είναι αξιοπρεπής, είτε γιατί βρίσκεται πριν τον αγώνα στο Καραϊσκάκη, αποτελεί κομβικό σημείο της πορείας του ΠΑΟΚ. Ο τρόπος με τον οποίο εισέπραξε τους βαθμούς δεν θα συζητηθεί για πολύ ακόμη. Η γλυκιά γεύση της νίκης θα διαρκέσει λίγο παραπάνω και θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση των ποδοσφαιριστών ενόψει της επόμενης δύσκολης αποστολής για το πρωτάθλημα.