Ένας Ολυμπιακός που το 'χει και ένας Παναθηναϊκός που ψάχνει και θα το βρει

Ελάτε, πείτε την αλήθεια, νικητές, χαμένοι και ουδέτεροι… Τέτοιο ντέρμπι είχαμε χρόνια να δούμε. Μία με την απουσία του Ολυμπιακού, μία με τον μνημονιακό Παναθηναϊκό, πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που είχε χορτάσει το μάτι μας από μια τέτοια μάχη των «αιωνίων». Και χθες βράδυ αμφότεροι πρόσφεραν ένα ματς που είχε τα πάντα: ποιότητα, μαχητικότητα, σασπένς… Πού να ήταν πλήρεις και έτοιμοι! Αλλά γι’ αυτό έχουμε αρκετά ντέρμπι μπροστά μας.

Η αναμέτρησή τους για την πρεμιέρα της Ευρωλίγκας αποζημίωσε όσους αφιέρωσαν ένα δίωρο για να παρακολουθήσουν μια ομάδα που δείχνει και φέτος πως θα πρωταγωνιστήσει και μία που ο χρόνος μόνο καλύτερη μπορεί να κάνει.



Ας δούμε κάποια επί μέρους στοιχεία από την αναμέτρηση:

-Η διαφορά συνοχής μεταξύ των δύο ομάδων είναι πασιφανής, αλλά «φώναζε» όταν μπήκαμε στην crunch time. Ο Ολυμπιακός κέρδισε 36-19 τα τελευταία 15 λεπτά του ντέρμπι χάρη εξαιτίας της υπεροχής του σε αυτό το κομμάτι. Η χημεία αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην αναλογία ασίστ/λαθών: 20-4 ο Ολυμπιακός, 15-19 ο Παναθηναϊκός. Είπαμε… η μία ομάδα πρέπει να εντάξει δύο νέους παίκτες σε έναν κορμό δώδεκα και η άλλη να εντάξει δώδεκα παίκτες στους δύο εναπομείναντες από πέρσι. Κι ο Ολυμπιακός σε επίπεδο χημείας βρίσκεται όχι 2-3 εβδομάδες, αλλά 2-3 σεζόν μπροστά από τον Παναθηναϊκό, που τρέχει να καλύψει το χαμένο έδαφος.

-Η επιλογή του Γιώργου Μπαρτζώκα να πάει σε ροτέισον… τελικού δικαιώθηκε πανηγυρικά. Γουόκαπ, Πίτερς και Μιλουτίνοφ έπαιξαν ΚΑΙ στα 25 λεπτά μετά το ημίχρονο αποτελώντας τα «κλειδιά» της νίκης, έστω κι αν κρέμασε η γλώσσα τους στο φινάλε. Σοφή και η επιλογή του τεχνικού τιμ να εγκαταλείψει την άμυνα με αλλαγές κρατώντας τον Σέρβο μόνιμα μέσα στη ρακέτα και γλιτώνοντάς τον από έξτρα φθορά στην περιφέρεια.



-Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μαζέψει αρκετά τη διαφορά από τον Ολυμπιακό σε επίπεδο συνόλου μέσα στη σεζόν, αλλά ένα πράγμα που με τις υπάρχουσες συνθέσεις μοιάζει αδύνατο να αλλάξει είναι η ξεκάθαρη υπεροχή των Πειραιωτών στο «5». Ο Μιλουτίνοφ κέρδισε μόνος του όλα τα πεντάρια του Παναθηναϊκού και όταν επιστρέψει ο Φαλ η μονομαχία θα είναι ακόμη πιο άνιση. Η μόνη ελπίδα των «πράσινων» είναι ένα σχήμα με τον Μήτογλου στο «5», που θα μπορεί να τραβήξει τον αντίπαλο σέντερ μακριά από το ζωγραφιστό και ταυτόχρονα να τους κοντράρει σε δύναμη. Λεσόρ και Μπαλτσερόφσκι ΔΕΝ μπορούν να κάνουν και τα δύο αυτά ταυτόχρονα.

-Το ρίσκο, ωστόσο, παραμένει. Ο Ολυμπιακός έχει ίσως το καλύτερο δίδυμο σέντερ στην ιστορία του και σίγουρα το καλύτερο στη φετινή Ευρωλίγκα, αλλά η σεζόν είναι μεγάλη και οι παίκτες… άνθρωποι. Ο Σίκμα δεν μπορεί να ανταποκριθεί ως «5», ούτε σε άμυνα πικ εν ρολ, ούτε στο ποστ. Στο δεκάλεπτο που αγωνίστηκε η ομάδα του ήταν στο -8, χωρίς καν ο Παναθηναϊκός να τον σημαδέψει όσο θα μπορούσε στην άμυνα. Ο Μπαρτζώκας θα κάνει τον σταυρό του να μην πάθουν τίποτα Μιλουτίνοφ και Φαλ, που συν τοις άλλοις προέρχονται και από την έξτρα καταπόνηση στο Παγκόσμιο Κύπελλο.



-Για τον Πίτερς τα είχαμε ξαναπεί. Βγήκε από τη σκιά του Βεζένκοφ και λάμπει σε έναν ρόλο που μπορεί να επιτελέσει εξαιρετικά. Εμφάνιση καριέρας στο ΟΑΚΑ, όχι μόνο λόγω της off ball λειτουργίας του στην επίθεση, αλλά και στο κομμάτι άμυνας και ριμπάουντ. Στα 36:50 που ήταν στο παρκέ ο Ολυμπιακός πήρε το μεγαλύτερο +/- από κάθε άλλον παίκτη με +21. Όταν ο Σίκμα θα επιστρέψει στη φυσική του θέση θα έχει και περισσότερες ανάσες.

-Ο Κάνααν και ο Γκος φαίνεται πως θα έχουν τον ρόλο του closer στην ομάδα, που είχαν ως πέρσι Σλούκας και Βεζένκοφ. Έχουν την ποιότητα και τον χαρακτήρα να τα καταφέρουν και το έδειξαν στο ντέρμπι. Ο πρώτος «θρέφεται» από τα μεγάλα ματς και είναι πλέον μονίμως καθοριστικός, ο δεύτερος-με 12 πόντους σε τέταρτη περίοδο και παράταση-δείχνει πως… μεγάλωσε πολύ από την πρώτη θητεία του στο λιμάνι. Το είχε δείξει από τον τελικό της Ευρωλίγκας με θύμα τον… Ολυμπιακό.

-Ο Γουόκαπ παίζει με άλλη αυτοπεποίθηση μετά και τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν είναι πλέον ο εξολοθρευτής, αλλά ΚΑΙ ο βασικός δημιουργός, αλλά και ένας σκόρερ που όποιος υποτιμήσει θα το πληρώσει. Πήρε 10 τρίποντα και έβαλε τα 5 τιμωρώντας το under του Παναθηναϊκού, πέτυχε 17 πόντους, μοίρασε 7 ασίστ για μόλις 3 λάθη σε 38:45 και κυνηγούσε τον Σλούκα σπάζοντας τα σκριν που έδιναν στον άλλοτε συμπαίκτη του. Πήρε και ένα καθοριστικό επιθετικό φάουλ από εκείνον. Όσο ήταν στο κουμάντο της ομάδας, ο Ολυμπιακός ήταν στο +20.



-Επειδή, πάντως, σε μια σπουδαία νίκη δεν πρέπει να βλέπεις μόνο τα θετικά, ο Ολυμπιακός δείχνει να βρίσκεται ένα κλικ πιο πίσω επιθετικά φέτος. Έμεινε για δεύτερο σερί ντέρμπι χαμηλά σε σχέση τα περσινά του στάνταρ (75 στο Σούπερ Καπ, 74 στην Ευρωλίγκα) μολονότι είχε πολύ υψηλό ποσοστό στα τρίποντα. Θα υπάρξουν βραδιές που το μακρινό σουτ δεν θα είναι ανάλογα αποτελεσματικό και δεν θα δημιουργήσει τις απαιτούμενες αποστάσεις. Εκεί ίσως θα χρειαζόταν ένας παίκτης με προσωπική φάση και instant scoring για να «ξεκολλήσει» μια μηχανή, που όσο καλοκουρδισμένη κι αν είναι, μπορεί κάποια στιγμή να βραχυκυκλώσει.

-Ο Παναθηναϊκός έκανε άλματα σε σχέση με την αποκρουστική εικόνα του Σούπερ Καπ, όχι σαν ομαδική λειτουργία, αλλά ως πνευματική προσέγγιση. Φανερή από τη γλώσσα του σώματος ήταν από το πρώτο λεπτό η μεγαλύτερη ένταση στην άμυνα και η διάθεση για αυτοθυσία, σε αντίθεση με την εικόνα πλήρους αιφνιδιασμού, πανικού και εν τέλει παραίτησης που έβγαλε στη Ρόδο απέναντι στον ίδιο αντίπαλο. Σε αυτό έπαιξε, ασφαλώς, ρόλο και το κατάμεστο ΟΑΚΑ, που δεν επιτρέπει σε κανέναν να είναι νωχελικός. Αυτή η συμπεριφορά θα δοκιμαστεί περισσότερο μακριά από την ασφάλεια της έδρας του.

-Ο Αταμάν φαίνεται πως το δουλεύει και το ψάχνει αρκετά… Η επιλογή να αρχίσει με τον Σλούκα εκτός πεντάδας αποδείχτηκε έξυπνη, καθώς ο πρώτος μπήκε σε ρυθμό βρίσκοντας αρκετά λεπτά στο διάστημα που δεν ήταν στο παρκέ ο Γουόκαπ. Επίσης «ψάχτηκε» αρκετά δοκιμάζοντας σχήματα όχι μόνο με τρία γκαρντ, αλλά Χουάντσο και Μαντζούκα στα φόργουορντ ή ακόμη και με Λεσόρ-Μπαλτσερόφσκι δίδυμους πύργους. Με την επάνοδο Παπαπέτρου και Μήτογλου θα δούμε κι άλλους πειραματισμούς που κάποια στιγμή θα αποκρυσταλλώσουν τα σχήματα, τα δίδυμα ή τα τρίδυμα που είναι πιο λειτουργικά σε αυτό το ρόστερ.



-Είναι φανερό, πάντως, πως ο Παναθηναϊκός έχει πάρα πολλή δουλειά μπροστά του. Οι μόλις 15 ασίστ σε ένα ρόστερ με δημιουργούς όπως οι Σλούκας, Βιλντόσα και Γκραντ, το γεγονός ότι πήρε μόλις 57% των πόντων του από ασίστ και ότι έκανε λάθη στο 1/4 των κατοχών του, μαρτυρούν μια ομάδα που ψάχνεται στην επίθεση. Λιγοστές ήταν οι φορές που υπήρξε καλή κυκλοφορία, σωστές αποστάσεις και περισσότερες πάσες από ντρίμπλες. Η έλλειψη αυτοματισμών φάνηκε πιο γλαφυρά στα μη συγχρονισμένα πικ εν ρολ που προσπάθησε να «στήσει» ο Σλούκας με τον Λεσόρ.

-Έχοντας αδυναμία στις συνεργασίες, που ακόμη δουλεύονται στις προπονήσεις, ο Παναθηναϊκός κατέφυγε σε κατάχρηση ντρίμπλας, κυρίως με Σλούκα και Γκριγκόνις. Ειδικά ο πρώτος είχε Usage 36,9% και διαχειρίστηκε περισσότερες κατοχές από οποιονδήποτε άλλον παίκτη στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκας. Ακόμη κι από τον Μάικ Τζέιμς ή τον Σέιν Λάρκιν. Έκανε, δε, επτά λάθη, περισσότερα από ποτέ στην καριέρα του. Ο Παναθηναϊκός θα γίνει πραγματικά καλή ομάδα και θα κερδίζει συχνότερα, όταν ο Σλούκας δεν θα χρειάζεται να βάζει 20 πόντους και θα δίνει περισσότερες από τις 3 ασίστ που έδωσε στο ντέρμπι. Το αντιλαμβάνεται και ο ίδιος…



-Ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ ήταν με διαφορά ο καλύτερος του Παναθηναϊκού. Μπορεί να πήρε μόλις οκτώ σουτ, αλλά λειτούργησε εξαιρετικά ως σύνολο, δίνοντας πολύτιμες βοήθειες στην άμυνα και κάνοντας τα απαραίτητα στην επίθεση. Ένας πανέξυπνος παίκτης, με άριστη αντίληψη του παιχνιδιού και χωρίς εγωισμό. Όσο οι «πράσινοι» θα βελτιώνουν τους αυτοματισμούς τους, τόσο πιο επιδραστικός θα γίνεται και στην επίθεση, όπου μπορεί να διαπρέψει χωρίς να έχει την μπάλα στα χέρια.

-Μια, ίσως η μεγαλύτερη, αδυναμία του Παναθηναϊκού που μοιάζει δύσκολο να διορθωθεί στην πορεία, έχει να κάνει με τη στελέχωση της γραμμής των γκαρντ του και τα ασύμβατα χαρακτηριστικά τους. Κανείς από τους παίκτες που αγωνίζονται στις θέσεις «1» και «2» δεν έχουν αμυντικό φίλτρο. Κάποιοι υστερούν σε μέγεθος, άλλοι σε αθλητικότητα, ορισμένοι σε αντίληψη για να ανταποκριθούν αμυντικά. Και ουδείς, πλην του Γκάι (που είναι σούτινγκ γκαρντ και χθες δεν πήρε σουτ σε 11:28), δεν είναι σε ηλικία που μπορεί να το βελτιώσει. Με ένα απλό σκριν ο Ολυμπιακός, μια ομάδα χωρίς γκαρντ που έχουν τεράστια ικανότητα στο ένας εναντίον ενός, δημιουργούσε προϋποθέσεις για ελεύθερα σουτ, εξ ου και τα 30 τρίποντα που εκτέλεσε στα 40 λεπτά αγώνα. Το πρόβλημα μπορεί να φανεί περισσότερο απέναντι σε φτεροπόδαρα γκαρντ, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει μέσα στη σεζόν ο Παναθηναϊκός. Ένας τρόπος για να περιοριστεί η ζημιά, είναι σχήματα με Παπαπέτρου, Χουάντσο και Μήτογλου ή Λεσόρ, αλλά στη δεύτερη ζώνη άμυνας. Όμως τουλάχιστον οι δύο Έλληνες έχουν δρόμο μέχρι να επιστρέψουν…



-Ο Παναθηναϊκός μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία που αντιμετωπίζει ο οργανισμός τη δεύτερη σερί ήττα από τον Ολυμπιακό, που άλλες-καθόλου μακρινές εποχές-θα οδηγούσε σε «εκκαθαρίσεις», κινήσεις πανικού και βιαστικές αποφάσεις. Άλλωστε, για λεπτομέρειες χάθηκε η νίκη. Όσο η διοίκηση και ο κόσμος περιβάλουν το πρότζεκτ με εμπιστοσύνη, ο Παναθηναϊκός θα γίνεται καλύτερος. Με τις όποιες αστοχίες έχουν γίνει και τις διορθώσεις που μπορούν να γίνουν στην πορεία...

ΥΓ: Στο τέλος της ημέρας μένει το αποτέλεσμα… Ο Ολυμπιακός πέρασε από μια έδρα που λίγες ομάδες θα επιβιώσουν και ο Παναθηναϊκός, αντίστοιχα, θα αντιμετωπίσει λίγες ομάδες με την ίδια ποιότητα στο σπίτι του, όσο ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του. Ας καθίσουμε αναπαυτικά και ας τους απολαύσουμε. Θα παίξουν, άλλωστε, αμέτρητες ακόμη φορές φέτος. Μπορεί και 17!