Ο Παπαπέτρου σε άλλον ρόλο και σε έναν κανονικό Παναθηναϊκό

Έναν χρόνο μετά την αποχώρησή του, ο Ιωάννης Παπαπέτρου επέστρεψε στον Παναθηναϊκό. Μια επάνοδος η οποία αντιμετωπίστηκε με αρκετή δυσπιστία από μια σημαντική μερίδα των φίλων των «πράσινων», που δεν έμειναν προφανώς ικανοποιημένοι από τα πεπραγμένα στην πρώτη του θητεία. Όμως η κρίση αυτή μοιάζει όχι μόνο άδικη, αλλά και σε λάθος βάση.

Κι αυτό γιατί έχει αποδειχτεί κατ’ επανάληψη πως ένας παίκτης μπορεί να θριαμβεύσει ή να καταποντιστεί ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο θα τον βάλεις. Ελάχιστοι, πραγματικά ξεχωριστοί, είναι αυτοί που μπορούν να ανθίσουν σε άγονο έδαφος, με τους περισσότερους απλά να μαραζώνουν. Αυτό συνέβη με τον Ιωάννη Παπαπέτρου, αλλά και τόσους και τόσους παίκτες που πέρασαν από τον Παναθηναϊκό της τελευταίας κάκιστης τριετίας.

Ο 28χρονος άσος μετακόμισε από τον Ολυμπιακό-όπου ήταν ένας πολύτιμος συμπληρωματικός παίκτης-στον Παναθηναϊκό, όπου «βαπτίστηκε» εν μια νυκτί ηγέτης. Έναν τίτλο που δεν ζήτησε ο ίδιος, μήτε μπορούσε να επωμιστεί, αφού ουδέποτε ήταν τέτοιος παίκτης. Περισσότερο έμοιαζε με ένα βάρος που χρειάστηκε να πάρει στους ώμους του λόγω της ένδειας ποιότητας στο ρόστερ της ομάδας σε μια μνημονιακή περίοδο, ίσως και από μια κακή επικοινωνιακή πολιτική με σκοπό περισσότερο να κερδίσει τις εντυπώσεις απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο για την απώλειά του.



Κάπως έτσι, ο Παπαπέτρου βρέθηκε να παίζει στο «3», στο «4», να στήνει πικ εν ρολ, να αναγκάζεται να δημιουργεί, να παίρνει ριμπάουντ, να παίζει άμυνα και όταν-όπως αναμενόταν-δεν ανταποκρινόταν σε ΟΛΑ αυτά τα «καθήκοντα», να τον κακολογούν κι από πάνω. Ο Ιωάννης κατηγορήθηκε γιατί δεν έκανε τον… Λεμπρόν, με λίγα λόγια. Με εξαίρεση την πρώτη σεζόν (που δεν ολοκληρώθηκε λόγω πανδημίας), όπου υπήρχαν κάποιοι ποιοτικοί παίκτες τριγύρω του, στις επόμενες δύο κοίταζε γύρω του και ξέχωρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, έβλεπε συμπαίκτες με πολύ περιορισμένη ποιότητα. Αυτός ήταν και ο λόγος, που-παρότι είχε ένα μεγάλο συμβόλαιο-αποφάσισε να αποχωρήσει πέρσι το καλοκαίρι.

Ο Παναθηναϊκός στον οποίο επιστρέφει ο Παπαπέτρου φέτος είναι εντελώς διαφορετικός από εκείνον τον μίζερο που άφησε πριν έναν χρόνο. Με έναν προπονητή εγνωσμένης αξίας, συμπαίκτες μεγάλης κλάσης, ένα στήσιμο ρόστερ που σε πρώτη φάση μοιάζει πολύ πιο ορθολογικό από τις κακοτεχνίες των περασμένων ετών, έναν πολύ ισχυρό μετά από χρόνια ελληνικό κορμό, πολύ πλουσιότερο μπάτζετ, καλύτερη οργάνωση στην ΚΑΕ, έναν κόσμο που «ζεστάθηκε» ξανά και φιλοδοξίες που γίνονται και πάλι ρεαλιστικές και δεν μοιάζουν με άπιαστα όνειρα.

Το πιο σημαντικό όμως είναι πως ο Ιωάννης δεν επιστρέφει στον Παναθηναϊκό για να αποδείξει πως είναι… ηγέτης. Ο ρόλος δεν του ταιριάζει, αποδείχτηκε και δεν αλλάζει αυτό. Όμως κάθε σπουδαίο έργο απαιτεί εκτός από σταρ και πολύ καλούς δεύτερους ρόλους. Αυτόν θα κληθεί να ενσαρκώσει ο Παπαπέτρου στη δεύτερη θητεία του. Αυτή τη φορά δεν θα χρειαστεί να βάλει όχι μόνο τον άβολο μανδύα του ηγέτη, αλλά ούτε καν του αδιαφιλονίκητα βασικού, αφού προορίζεται για τον παίκτη που θα αποτελεί το back-up του πενταδάτου παίκτη για τις θέσεις «3» και «4» (με διακαή αλλά πολύ δύσκολο στόχο τον Μάριο Χεζόνια).



Ο ρόλος του Παπαπέτρου θα θυμίζει περισσότερο αυτόν στην Παρτιζάν, παρά εκείνον στην τριετία του στον Παναθηναϊκό. Από το 23,4% που είχε στο Usage το 2021/22 στην Ευρωλίγκα (ποσοστό των κατοχών που διαχειρίστηκε δημιουργώντας ή εκτελώντας) υποχώρησε στην ομάδα του Βελιγραδίου στο 14,4%. Μπορεί οι αριθμοί του στην σερβική ομάδα να μην θαμπώνουν, ωστόσο ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν τον κρατούσε για 20:36 κατά μέσο όρο στο παρκέ από… λάθος (21:14 στα playoffs απέναντι στη Ρεάλ). Και μάλλον ο κορυφαίος προπονητής στην ιστορία της Ευρωλίγκας γνωρίζει καλύτερα από όλους μας.

Την περασμένη σεζόν ο Ιωάννης έπαιζε πολύ λιγότερο με την μπάλα στα χέρια, αφήνοντας τον ρόλο σε πολύ ικανότερους στο κομμάτι αυτό, όπως ο Πάντερ ή ο Έξουμ. Συχνά έμοιαζε να περιμένει σε μια γωνιά λειτουργώντας ως αντιπερισπασμός ή προσπαθούσε να κάνει κάποιο κόψιμο κοντά στο καλάθι. Ο «Ζοτς» τον προόριζε κυρίως για αμυντικές αποστολές αναγνωρίζοντας πως είχε ικανή σβελτάδα για να αντεπεξέλθει σε άμυνα με αλλαγές αλλά και μέγεθος για να τα βάζει ακόμη και με ψηλότερους αντιπάλους.



Κι αν τα στοιχεία αυτά στη συσκευασία ενός ξένου παίκτη με αρκετά σημαντικό συμβόλαιο μπορεί να ήταν πολυτέλεια για την Παρτιζάν, για τον Παναθηναϊκό ένας γηγενής με τέτοια στοιχεία και ένα πιο ρεαλιστικό στις δυνατότητές του συμβόλαιο πλέον είναι μια χρήσιμη προσθήκη. Στο χέρι του Παπαπέτρου αλλά και την αξιοποίησή του από τον Εργκίν Αταμάν, είναι να ανταποκριθεί το ίδιο ή και ακόμη καλύτερα σε έναν δευτερεύοντα ρόλο και να αποδειχτεί πολύτιμος.

ΥΓ: Το επαναλαμβάνουμε: Οι επόμενες 3-4 κινήσεις του Παναθηναϊκού θα είναι πολύ κρίσιμες για τον καθορισμό του πραγματικού ταβανιού της ομάδας. Το οποίο έχει ψηλώσει, αλλά χρειάζεται ακόμη υποστυλώματα και μερεμέτια...

*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis