Η εξέλιξη (Γερμανία) νίκησε την αλαζονεία (Team USA)

Το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα. Επιβραβεύει όμως τις καλύτερες ομάδες, όχι τους καλύτερους παίκτες. Κι αυτό συνέβη στους δύο ημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με αποκορύφωμα τον δεύτερο. Γιατί δύο πραγματικές ομάδες, που δεν αρκούνται στο ταλέντο των παικτών τους αλλά το «παντρεύουν» με πλάνο, χημεία και σωστή καθοδήγηση και που εξελίσσονται κάθε χρόνο, θριάμβευσαν απέναντι σε ένα άθροισμα ετερόκλητων καλών παικτών, που μαζεύτηκαν για ένα καλοκαίρι θαρρώντας πως είναι τόσο καλύτεροι από όλους που με 2-3 βδομάδες προετοιμασίας θα φτάσει για να τους κερδίσουν.

Η Γερμανία είναι-το έχουμε γράψει από την πρώτη μέρα του τουρνουά-η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, τουλάχιστον με τα φετινά ρόστερ. Θα μπορούσαμε να αντιπαρατάξουμε τη Σερβία, αν ήταν πλήρης, αλλά δεν είναι… Ως λαός οι Γερμανοί βασίζονται ακριβώς σε αυτό: ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Δεν επαναπαύτηκαν στο περσινό χάλκινο μετάλλιο που αρκετοί εύκολα απέδωσαν στο πλεονέκτημα έδρας ή σε… μια καλή βραδιά στα τρίποντα, μήτε έπεσαν στα πόδια του Κλέμπερ ή του Χάρτενσταϊν για να τους ενισχύσουν και να γίνουν καλύτεροι. Στηρίχτηκαν στο περσινό ρόστερ χωρίς απώλειες ή διαρροές, το ενίσχυσαν με τον λαβωμένο το περασμένο καλοκαίρι Φραντς Βάγκνερ και τον εμφανώς βελτιωμένο μετά από μια σεζόν στην Ευρώπη Μπόνγκα, εξέλιξαν τη χημεία τους και έφτασαν, έναν χρόνο μετά, να είναι η μόνη αήττητη ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο και στον τελικό.



Αντίστοιχο το κατόρθωμα της Σερβίας. Μπορεί και μεγαλύτερο… Γιατί παρότι απέτυχαν με μια σχεδόν πλήρη σύνθεση πέρσι στο Ευρωμπάσκετ, φέτος χωρίς (μετράτε μαζί μας) Γιόκιτς, Μίσιτς, Κάλινιτς, Μαριάνοβιτς, Τεόντοσιτς, Νέντοβιτς, Λούτσιτς και Ποκουσέφσκι έφτασαν στον τελικό. Έχοντας μόνο έναν πραγματικό σούπερ σταρ, τον Μπογκντάνοβιτς που στο ΝΒΑ είναι απλώς ένας πολύ καλός παίκτης αλλά στο FIBA Basketball μπορεί να λογίζεται στο ίδιο επίπεδο με Ντόντσιτς, Γιάννη, Σρέντερ και λίγους ακόμη εκλεκτούς. Αλλά και έχοντας μια ομάδα με ξεκάθαρους ρόλους (που ταιριάζουν σε αυτούς που οι παίκτες έχουν στις ομάδες τους, χωρίς να τους ζητείται κάτι περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που μπορούν να κάνουν), τρομερό τακτικό πλάνο από τον γερόλυκο Πέσιτς που ξεπερνά τις αγκυλώσεις του και ένα σύνολο σε αποστολή μετά τη συσπείρωση που έφερε η ατυχία του Σίμανιτς να χάσει το νεφρό του.



Κι επειδή το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα, όχι μόνο επιβραβεύει αυτούς που πράττουν ορθώς, αλλά τιμωρεί και όσους πάνε να καταστρατηγήσουν τη λογική. Οι ΗΠΑ μετά το κάζο της έβδομης θέσης στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας το 2019 και παρότι έφτασαν ασθμαίνοντας στο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες δύο χρόνια μετά, δεν έβαλαν μυαλό. Θεωρώντας πως, όπως συνέβαινε με τις πρώτες κι αυθεντικές δύο Dream Team το ταλέντο τους είναι τόσο περισσότερο από τον ανταγωνισμό, μαζεύτηκαν 2-3 εβδομάδες πριν το τουρνουά με την ψευδαίσθηση πως αρκεί. Αρκεί για να γίνουν ομάδα με ρόλους κι αυτοματισμούς και αρκεί για να προσαρμοστούν στους κανόνες που παίζεται το μπάσκετ εκτός ΝΒΑ. Χωρίς παίκτες με εμπειρία σε FIBA Basketball, με εμπειρότερο παίκτη τον 28χρονο Πόρτις, με… ενάμιση κανονικό σέντερ και με τη βεβαιότητα που πηγάζει από την αλαζονεία πως όλα αυτά φτάνουν και περισσεύουν για να κερδίσουν το Παγκόσμιο. Αμ δε! Αντίστοιχο, αλλά με σαφώς φτωχότερο ρόστερ, πολύ μικρότερη πείρα και χωρίς αντίστοιχα συμπτώματα αλαζονείας, ήταν το πάθημα του Καναδά.



Φίλοι Αμερικανοί, σας έχω νέα: το μπάσκετ πλέον παίζεται και μάλιστα καλά σε αρκετές γωνιές του πλανήτη. Αν δεν το είχατε καταλάβει την τελευταία πενταετία, που ο MVP του ΝΒΑ έρχεται σταθερά εκτός ΗΠΑ, ίσως είναι ώρα τώρα να το βάλετε καλά στο μυαλό σας. Όσο συνεχίζετε να βλέπετε το… rest of the world (όπως το αποκαλείτε) ως... ιθαγενείς, όσο «ποτίζεται» ο εγωισμός σας από τις ιαχές Κινέζων ή Φιλιππινέζων που θαμπώνονται από καρφώματα, τάπες και crossovers, αλλά δεν αντιλαμβάνονται την ουσία του αθλήματος, ομάδες όπως η Γερμανία ή η Λιθουανία φέτος, η Γαλλία το 2019 ή και η… Ελλάδα το 2006 θα φροντίζουν να σας το θυμίζουν. Κι αν δεν σεβαστείτε το ίδιο το άθλημα, συγκεντρώνοντας μια κανονική ομάδα, με τους όσο το δυνατόν καλύτερους παίκτες του ΝΒΑ εγκαίρως κι όχι για μια «ξεπέτα» 15 ημερών με όσους είναι διαθέσιμοι ή διψασμένοι, τότε το μπάσκετ θα σας τιμωρήσει και πάλι προς όφελος «κανονικών» ομάδων. Και μάλιστα δεν θα σας κερδίζουν με… κλεφτοπόλεμο και αντι-μπάσκετ, αλλά στα ίσα, στο δικό σας παιχνίδι με 100+ πόντους! Fair and square, που θα λέγατε κι εσείς.

Το φρόνιμο για την Team USA θα ήταν να εμφανιστεί με 6-7 παίκτες από το φετινό ρόστερ το επόμενο καλοκαίρι και συμπληρώματα σε συγκεκριμένες θέσεις. Στο σενάριο αυτό, θα ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί έχοντας διδαχτεί από το φετινό πάθημα. Όμως δεν θα προξενήσει καμία έκπληξη να εμφανίσουν οι ΗΠΑ ένα ολοκαίνουριο ρόστερ, ένα νέο προπονητικό τιμ και να μαζευτούν κάνα-δυο βδομάδες πριν το πρώτο τζάμπολ στο Παρίσι, με κίνδυνο να την πατήσουν ξανά. Για την ώρα, ας αρκεστούν στο… γειτονικό ντέρμπι με τον Καναδά για το χάλκινο μετάλλιο στον μικρό τελικό.



Την Κυριακή θα αναμετρηθούν στον μεγάλο τελικό οι δύο πραγματικά καλύτερες ομάδες του τουρνουά. Όχι αυτές με το αθροιστικά περισσότερο ταλέντο, αλλά αυτές με το καλύτερο σύνολο. Η Γερμανία μοιάζει να έχει ένα μικρό προβάδισμα παίζοντας σε έναν ρυθμό που είναι αμφίβολο αν μπορούν να αντέξει η Σερβία. Όμως η παράδοση της μεγάλης των «πλάβι» σχολής είναι ικανή να αντιπαρέλθει τα πάντα. Ας κερδίσει η καλύτερη ομάδα κι ας συνεχίσουν αμφότερες να δείχνουν το δρόμο και στις υπόλοιπες. Είτε περισσότερο ταλαντούχες, όπως οι ΗΠΑ, είτε λιγότερο, όπως η Ελλάδα…