Ένα μετάλλιο που σημαίνει πολλά και… τίποτα, αλλά σίγουρα δείχνει τον δρόμο

Ένα μετάλλιο σε «μικρές» εθνικές ομάδες είναι ταυτόχρονα μεγάλης αλλά και ήσσονος σημασίας. Σημαντικό αφενός μεν γιατί δείχνει πως κάτι γίνεται σωστά και όχι τυχαία, ειδικά αν η επιτυχία έρχεται για δεύτερο διαδοχικό καλοκαίρι και αυτή τη φορά εκτός Ελλάδας, αλλά ταυτόχρονα και ασήμαντο γιατί αυτή η στιγμή δεν πρέπει να αποτελέσει το highlight της καριέρας αυτών των παιδιών αλλά μόνο την αρχή της. Τουλάχιστον για κάποια εξ αυτά...

Η Εθνική ομάδα που παρουσιάστηκε στην Γκντίνια δεν είχε σε ατομικό επίπεδο ούτε κατά προσέγγιση το άθροισμα ταλέντου προηγούμενων ετών. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, ούτε καν να μπει σε διαδικασία σύγκρισης με τις αντίστοιχες φουρνιές του 2008-2010 ή του 2015-2017, που έφεραν τα τελευταία μετάλλια και ανέδειξαν παίκτες όπως ο Σλούκας, ο Παπανικολάου, ο Μήτογλου, ο Παπαγιάννης και ο Ντόρσεϊ, που όχι απλώς αγωνίζονται αλλά ξεχωρίζουν στο κορυφαίο επίπεδο της Ευρώπης.



Όμως το βασικό «όπλο» αυτής της ομάδας είναι πως με ελάχιστες εξαιρέσεις βασίστηκε σε παιδιά που έπαιζαν στις ομάδες τους και που για τον λόγο αυτό είχαν εξέλιξη μεγαλύτερη από ό,τι θα περίμεναν οι περισσότεροι. Τρανό, αλλά όχι μοναδικό, παράδειγμα ο Καρακώστας, ένα παιδί που πέρσι δεν είχε επιλεγεί στους δώδεκα που πήραν το χάλκινο στο Ηράκλειο, αλλά πείσμωσε, δούλεψε σκληρά, είχε πρωταγωνιστικό ρόλο με τον Παπάγου στην Elite League και φέτος μπήκε με άλλη αυτοπεποίθηση στην ομάδα. Αντίστοιχα, ο Κωνσταντινίδης, παίκτης-κλειδί του μικρού τελικού, βρήκε-λόγω και του κανονισμού του διπλού δελτίου, στον Αίαντα Ευόσμου τον χρόνο που ήταν αδύνατο να βρει στον ΠΑΟΚ, ο Χιτικούδης έπαιξε πολύ με το κολέγιό του στις ΗΠΑ και έκανε άλματα, ο Παρασκευόπουλος έφτασε μέχρι τη Νάξο για να πάρει χρόνο… και πάει λέγοντας. Ακόμη κι ο Ζούγρης, ίσως ο πιο έτοιμος για το παραπάνω επίπεδο, εξέλιξε αρκετά το παιχνίδι του (παρότι θα χρειαστεί ακόμη πολλή δουλειά για να καλύψει με άλλα στοιχεία το χάντικαπ μεγέθους που έχει παίζοντας στο ‘5’) έχοντας έστω και ένα 7λεπτο ανά αγώνα στο πολύ ανταγωνιστικό σε Ελλάδα και Ευρώπη Περιστέρι.

Ο μόνος που δεν είχε την πρόοδο που περιμένουμε, αλλά αναμφίβολα έχει την καλύτερη πρώτη ύλη και φυσικά δεν έχει χάσει το τρένο αφού είναι μόλις 19, είναι ο Αλέξανδρος Σαμοντούροβ. Κι αυτό λογικά έχει να κάνει σε έναν μεγάλο βαθμό ότι έχασε μια διετία παίζοντας ελάχιστα στον Παναθηναϊκό και για κάποια σκόρπια Σάββατα στον Πανερυθραϊκό με διπλό δελτίο. Oι συνέπειες της απραξίας ήταν εμφανείς στην αυτοπεποίθησή του και όχι μόνο. Σύμφωνοι, το συμβόλαιο που του πρόσφεραν οι «πράσινοι» άλλαξε τη ζωή όλης της οικογένειάς του και είναι απόλυτα κατανοητή η επιλογή να το πάρει, αλλά το «δος ημίν σήμερον» τις περισσότερες φορές λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Η... φυσική εξέλιξη των πραγμάτων γι' αυτόν θα ήταν φέτος να βρίσκεται στο ντραφτ του ΝΒΑ και μάλιστα αρκετά ψηλά, όχι να γεμίζει το ρόστερ του Παναθηναϊκού, που δεν έχει την πολυτέλεια να ρισκάρει ούτε δευτερόλεπτο με την πίεση αποτελέσματος που υπάρχει σε έναν πρωταθλητή Ευρώπης και Ελλάδας.



Η πρόοδος σχεδόν όλων των μελών της ομάδας σε αντίθεση με την στασιμότητα του Σαμοντούροβ προσφέρει και ένα δίδαγμα. Η σωστή και… ορθόδοξη διαδρομή είναι να ξεκινήσεις από τα χαμηλά, να πάρεις χρόνο και ευθύνες και όχι να ζητιανεύεις λεπτά σε τελειωμένα παιχνίδια. Δεν είναι ντροπή να αρχίσεις ακόμη κι από την Elite League, τη National League 1 ή και 2 (πρώην Β’ και Γ’ Εθνική), αφού για να πάρεις φόρα πρέπει να κάνεις βήματα προς τα πίσω. Παιδιά που πήγαν σε πολύ μικρή ηλικία στο υψηλότερο επίπεδο είτε έχασαν τελείως το δρόμο τους, είτε άργησαν αρκετά να τον βρουν ακολουθώντας την αντίθετη διαδρομή από την ενδεδειγμένη. Σαν να τους πέταξαν με αλεξίπτωτο στην κορυφή ενός βουνού και ζαλίστηκαν από το υψόμετρο, αντί να φτάσουν εκεί σκαρφαλώνοντας λίγο-λίγο προς τα πάνω. Θυμηθείτε, απλώς, ότι ο Σπανούλης έγινε πρώτα πρωταγωνιστής στο Μαρούσι, ο Διαμαντίδης στον Ηρακλή και ο Παπαλουκάς στον Πανιώνιο, ενώ ο Σλούκας έπρεπε να περάσει από τον Άρη, ο Πρίντεζης από την Ολύμπια Λάρισας και τα παραδείγματα είναι άπειρα με παιδιά που έσωσαν την καριέρα τους και τελικά έφτασαν στην κορυφή της Ευρώπης «διορθώνοντας» στην πορεία τη… βιασύνη να πάνε στο top level.



Η ζωή γι’ αυτά τα παιδιά τώρα αρχίζει… Είναι σαν τους μαθητές που πέτυχαν ή και απέτυχαν στις Πανελλήνιες. Δεν σημαίνει τελικά πολλά αν θα μπεις στην καλύτερη σχολή ή όχι, αρκεί να βρεις το δρόμο σου. Και ο δρόμος του καθενός χαράσσεται από τις επιλογές του και τη δουλειά του. Άντε και από λίγη τύχη… Αλλά πρωτίστως χαράσσεται από τους ίδιους και όποιος αποδίδει την κατώτερη των προσδοκιών εξέλιξή του σε «κακούς» προπονητές, ομάδες που δεν τον φρόντισαν, την ατυχία ή τον... Χατζηπετρή, απλώς προετοιμάζει τη δικαιολογία της αποτυχίας του.

ΥΓ1: Ο Κώστας Παπαδόπουλος εδώ και πολλά χρόνια κάνει εξαιρετική δουλειά στις μικρές ηλικίες. Τα δύο σερί μετάλλια που έφερε στη Νέων Ανδρών, κάτι που δεν κατάφεραν πολύ πιο ταλαντούχες φουρνιές τα προηγούμενα χρόνια, δεν είναι σύμπτωση, αλλά αποτέλεσμα συνέπειας. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που μόλις δύο παίκτες είχαν απομείνει από το περσινό ρόστερ.

ΥΓ2: Η Ελλάδα δεν μπορεί να συγκριθεί σε επίπεδο «παραγωγής» παικτών και κορμιών με χώρες όπως η Γαλλία ή η Ισπανία. Όμως κάποιες κινήσεις που έχουν γίνει, όπως τα πρωταθλήματα Rising Stars ή ο κανονισμός του διπλού δελτίου, σε συνδυασμό με ένα δίκτυο προπονητών που σαρώνει όλη τη χώρα, έχουν βελτιώσει σημαντικά το αναπτυξιακό πρόγραμμα. Θα φανεί, όχι απαραίτητα με νέα μετάλλια αυτό το καλοκαίρι ή τα επόμενα (αλλά γιατί όχι;) και από τις Εθνικές Εφήβων και Παίδων που παίρνουν τη σκυτάλη τώρα.