Η έκφραση του Σπανούλη, οι… Καναδέζες και ο ωμός ρεαλισμός της Εθνικής

Μετά το… Βατερλό της Τελετής Έναρξης, που δεν πρέπει να άρεσε ούτε στον Μακρόν, αλλά και την ταλαιπωρία της μετάβασης και επιστροφής προς και από το Παρίσι, η Εθνική ομάδα ρίχνεται στη μάχη των Ολυμπιακών Αγώνων. Σίγουρα ο πάντα εργασιομανής και απόλυτα προσηλωμένος στον στόχο Βασίλης Σπανούλης θα έβραζε μέσα του βλέποντας την πολυδιαφημισμένη γιορτή των οικοδεσποτών να εξελίσσεται σε ένα ανερμάτιστο κιτς πάρτι, που γρήγορα θα ξεχαστεί, τουλάχιστον από τους τηλεθεατές. Στις φωτογραφίες ήταν σαν να τον… άκουγα να λέει «έλα, φτάνει τώρα με το πανηγυράκι! Άντε, να τελειώνουμε, γιατί έχουμε και προπόνηση!». Ας είναι, αρκεί να το απόλαυσαν τα παιδιά… Σίγουρα αυτό δεν θα τους επηρεάσει για την πρεμιέρα. Θα φροντίσουν οι ίδιοι και ο Kill Bill γι’ αυτό.



Στο δίχως υπερβολή πιο ανταγωνιστικό από ποτέ τουρνουά μπάσκετ της διοργάνωσης, με τουλάχιστον 5-6 ομάδες ικανές για το βάθρο, η μοναδική «απαίτηση» που μπορεί να έχει κανείς από την ελληνική ομάδα είναι να φτάσει εκεί που πραγματικά μπορεί. Ας είμαστε ρεαλιστές, ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και τουλάχιστον οι μισές ομάδες υπερέχουν σε ποιότητα, πληρότητα, βάθος και μέγεθος από την «επίσημη αγαπημένη». Οι ΗΠΑ κατεβαίνουν με προβλήματα χημείας μεν αλλά με έναν γαλαξία αστέρων που πλησιάζει σε άθροισμα ταλέντου την ασύγκριτη αυθεντική Dream Team του 1992, η Σερβία είναι η δευτεραθλήτρια κόσμου ενισχυμένη με… κάποιους Γιόκιτς και Μίσιτς, ο χάλκινος στο Παγκόσμιο Καναδάς έφτασε στη Λιλ με έξτρα όπλο τον Μάρεϊ, η οικοδέσποινα Γαλλία μπορεί να μην έχει σπουδαίο πλέι μέικερ αλλά βλέπει τους πάντες από το… υψόμετρο του Γουεμπανιαμά, η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία παρατάσσεται με άφθονο ταλέντο και την καλύτερη χημεία από όλους, η Αυστραλία συνδυάζει σκληράδα και ομοιογένεια, ενώ ακόμη και η Ισπανία που θεωρητικά βρίσκεται σε κάμψη θα είναι έγκλημα να υποτιμηθεί.

Όμως αυτό δεν σημαίνει τίποτα και οι… τουριστικές δραστηριότητες είναι δεδομένο πως ολοκληρώθηκαν χθες βράδυ για τους Έλληνες διεθνείς που θέλουν να αδράξουν την ευκαιρία και να παρουσιάσουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους και μαζί της ομάδας. Η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ήδη επιτυχία, αλλά σε ένα σύνολο με προπονητή τον ασυμβίβαστο με την ήττα Βασίλη Σπανούλη και τόσους πρωταθλητές, η συμμετοχή δεν αρκεί. Ενδεχόμενη παρουσία στα προημιτελικά θα συνιστά ήδη υπέρβαση, ενώ κάθε βήμα πέρα από εκεί θα μοιάζει με ένα μικρό θαύμα για μια ελληνική ομάδα, που-για να μην ξεχνιόμαστε-έχει ΚΑΙ αυτό το καλοκαίρι σημαντικές απουσίες (Σλούκας, Θ. Αντετοκούνμπο, Παπαπέτρου, Κ. Αντετοκούνμπο, Ρογκαβόπουλος).

Το five-out, οι… Καναδέζες και ο ρόλος του Γιάννη

Το «κάθε αρχή και δύσκολη» βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή του στην πρεμιέρα της Εθνικής ομάδας. Ο Καναδάς πήγε στη Γαλλία για μετάλλιο έχοντας έναν κορμό από πέρσι και παρουσιάζοντας πολύ καλό πρόσωπο στα φιλικά (όπου μεταξύ άλλων νίκησε τη Γαλλία 85-73 κι έχασε από τις ΗΠΑ παρουσιάζοντας ανταγωνιστική εικόνα).

Το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας περιστρέφεται γύρω από τον Σέι Γκίλτζους Αλεξάντερ, που δίχως υπερβολή είναι αυτή τη στιγμή στους πέντε κορυφαίους παίκτες του κόσμου. Καταπληκτικός χειριστής, σκόρερ και αν χρειαστεί δημιουργός, με άριστο διάβασμα του παιχνιδιού και μεγάλη ωριμότητα στο παιχνίδι του. Ο Διόσκουρος του Νίκολα Γιόκιτς στο Ντένβερ και μεγαλύτερη αναβάθμιση του ρόστερ σε σχέση με πέρσι, Τζαμάλ Μάρεϊ, είναι θεωρητικά το δεύτερο «βιολί» της ορχήστρας, ωστόσο οι τραυματισμοί τον έχουν περιορίσει σε λιγοστές συμμετοχές στα φιλικά. Ασφαλώς επιθετικές λύσεις μπορούν να δώσουν και άλλοι παίκτες, πρακτικά… όλοι της δωδεκάδας, αλλά τα δύο βασικά όπλα είναι οι προαναφερθέντες, σε μια ομάδα που αρέσκεται στο… five out. Μην έχοντας έναν κυρίαρχο επιθετικά ψηλό, στον οποίο θα «ακουμπήσει» με ασφάλεια την μπάλα στη ρακέτα, οι Καναδοί αρέσκονται στο να τραβούν έξω τους ψηλούς τους, κυρίως τον Κέλι Ολίνικ (37% ποσοστό καριέρας στο ΝΒΑ) και τον Τρέι Λάιλς (είχε 38,4% φέτος «τρώγοντας» χρόνο από τον Σάσα Βεζένκοφ), για να ανοίγουν το γήπεδο για τους υπόλοιπους. Όπου «υπόλοιποι», πέραν του SGA, οι φτεροπόδαροι «πλάγιοι» Μπάρετ και Αλεξάντερ-Γουόκερ.



Ίσως, πάντως, η μεγαλύτερη αρετή των Καναδών να είναι η ικανότητά τους να πιέζουν στην μπάλα. Παίκτες όπως οι Νέμπχαρντ, Ντορτ και Μπρουκς δεσπόζουν στο κομμάτι αυτό και μπορούν να προκαλέσουν ασφυξία ακόμη και στο… απλό κατέβασμα της μπάλας. Γι’ αυτό θα χρειαστεί πολλή προσοχή, προς αποφυγήν λαθών που θα προσφέρουν εύκολο σκορ και έξτρα κατοχές στον αντίπαλο. Η επιστροφή του Καλάθη που… ανεβάζει και τον Γουόκαπ απαλλάσσοντάς τον από καθήκοντα που δεν είναι ανάλογα καλός, αποτελεί μια εγγύηση πως δεν θα πουλήσουμε πολλές μπάλες.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο γνωρίζει καλά τους αντιπάλους και… δεν τους βλέπει. Ο Ισπανός Ζόρντι Φερνάντεθ, ικανότατος στην τακτική και πλέον head coach των Νετς, είναι δεδομένο πως θα προσπαθήσει να μην… χαρίσει τίποτα στον Greek Freak. Παραδόξως ο μόλις ύψους 1,94μ. Ντορτ φαντάζει ως επικρατέστερος για να αποτελέσει την πρώτη ζώνη άμυνας στον σούπερ σταρ των Μπακς, σίγουρα με βοήθειες και από άλλους, κυρίως τον Μπρουκς. Είναι οι δύο… Καναδέζες του Καναδά, που μπορεί να μην έχουν το μάκρος του Γιάννη, αλλά έχουν όγκο, δύναμη και κυρίως διάθεση να δείρουν και να εκνευρίσουν τον αντίπαλο εντός κι εκτός ορίων. Κοντά στο καλάθι, πάντως, η Εθνική ομάδα έχει θεωρητικά υπεροχή. Παίκτες όπως ο Πάουελ και ο Μπιρτς έχουν μεν αθλητικότητα και δύναμη, αλλά ποιοτικά οι τρεις Έλληνες ψηλοί είναι ανώτεροι και πρέπει να το εκμεταλλευτούν.

Χρειάζεται ωμός ρεαλισμός

Κακά τα ψέματα, η Εθνική ομάδα είναι αουτσάιντερ στην πρεμιέρα. Όμως δεν μπορεί να… αφήσει το παιχνίδι αν διαπιστώσει πως δεν μπορεί να το κερδίσει. Ο ωμός ρεαλισμός του συστήματος διεξαγωγής του Ολυμπιακού Τουρνουά επιτάσσει πως ακόμη και οι όποιες ήττες στην πρώτη φάση πρέπει να έρθουν με τη μικρότερη δυνατή διαφορά. Γιατί οι ισοβαθμίες και η συνολική διαφορά πόντων μπορούν να αποδειχτούν καθοριστικοί παράγοντες για την πρόκριση ως καλύτεροι τρίτοι στους «8» ή (στο καλύτερο σενάριο) για το καλύτερο δυνατό ranking πριν την κλήρωση των προημιτελικών. Κι αν τρεις ή δύο νίκες συνεπάγονται δεδομένα πρόκριση στα προημιτελικά, η μία νίκη μπορεί να μη φτάνει. Ίσως ούτε καν για την τρίτη θέση. Για να φτάνει, ωστόσο, θα πρέπει οι δύο ήττες να είναι… τιμητικές, με την ελπίδα ΗΠΑ και Σερβία στο ένα γκρουπ και Γαλλία και Γερμανία στο άλλο να μην χαριστούν και να μην πατήσουν φρένο απέναντι σε Σουδάν, Πουέρτο Ρίκο και Βραζιλία, Ιαπωνία αντίστοιχα.

ΥΓ: Η φωτογραφία του Γιάννη Αντετοκούνμπο με την ελληνική σημαία ταξίδεψε στα πέρατα του κόσμου και έγινε εφιάλτης του κάθε λογής φασίστα.