Το soundtrack της Εθνικής έχει… Μητροπάνο και Rocky

Η ανυπομονησία είναι πάντα ίδια… Είτε με Γκάλη, Γιαννάκη, Φασούλα και Φάνη, είτε με Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Σπανούλη και Ζήση, είτε με Γιάννη, Σλούκα, Καλάθη και Μήτογλου. Είτε και χωρίς αυτούς! Όταν πλησιάζει το πρώτο τζάμπολ της Εθνικής ομάδας σε μα μεγάλη διοργάνωση υπάρχει σταθερά αυτή η γλυκιά προσμονή και μαζί της μια ελπίδα. Άλλοτε μεγάλη, σαν αυτές που τόσες και τόσες φορές έχουν αποδειχτεί φρούδες και έσβησαν σαν όνειρα θερινής νυκτός, είτε «κρυφή», όπως τώρα ή και στις άλλες φορές που αυτή η ομάδα μάς έβγαλε αναπάντεχα στους δρόμους.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο ξεκινά για την Εθνική ομάδα και η αλήθεια είναι πως δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε. Όπως επίσης είναι πραγματικότητα πως ο πήχης των προσδοκιών μοιραία έχει υποχωρήσει μετά τις απουσίες στις οποίες προστέθηκε την ύστατη ώρα και αυτή του Ντίνου Μήτογλου. «Δεν γνωρίζω ούτε κι εγώ το ταβάνι αυτής της ομάδας», είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Δημήτρης Ιτούδης στη συνέντευξη Τύπου και έχει απόλυτο δίκιο. Δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες σταθερές σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια για «ασφαλείς» προσδοκίες και το πόσο μακριά θα φτάσει η ανανεωμένη αυτή βερσιόν θα φανεί στην πράξη και θα εξαρτηθεί από το αν ο κάθε παίκτης της ξεχωριστά και όλοι μαζί σαν σύνολο θα κάνουν ένα ή περισσότερα βήματα μπροστά. «Κάνε ένα βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο», που έλεγε κι ο Μητροπάνος.



Ακούγεται παράδοξο και όντως είναι, αλλά αρκετοί εξ αυτών θα χρειαστεί να σηκώσουν στις πλάτες τους περισσότερο «βάρος», επωμιζόμενοι μεγαλύτερο ρόλο και χρόνο από τις ομάδες τους. Οι νεότεροι, ο Λούντζης, ο Μωραΐτης, ο Ρογκαβόπουλος, θα έχουν ευκαιρίες και ευθύνες που (ευχόμαστε πως όχι αλλά) δύσκολα θα έχουν σε τέτοιο βαθμό τη νέα σεζόν σε ομάδες Ευρωλίγκας. Όμως και οι πρεσβύτεροι θα χρειαστεί να βγουν μπροστά, πρώτοι από όλους. Η Εθνική ομάδα περιμένει περισσότερο σκορ από τον Λαρεντζάκη από ό,τι ο Ολυμπιακός, ο Παπανικολάου θα χρειαστεί ίσως να πάρει περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες σε σχέση με ό,τι μας έχει συνηθίσει ή και να παίξει «4άρι», ο Γουόκαπ ίσως «αναγκαστεί» να γίνει εξίσου επιθετικός με την άμυνα και στην επίθεση, ο Παπαπέτρου θα έχει λογικά έναν ρόλο πλησιέστερο σε αυτόν της πρώτης θητείας του στον Παναθηναϊκό παρά σε αυτόν που φαίνεται πως θα έχει στη δεύτερη ή είχε στην Παρτίζαν προσφέροντας και ο ίδιος ως πάουερ φόργουορντ και ο Παπαγιάννης θα πάρει περισσότερες μπάλες από αυτές που δεν έπαιρνε στον προβληματικό στη δημιουργία Παναθηναϊκό της τελευταίας διετίας και χωρίς την ασφάλεια του Μήτογλου στο «5» θα παίξει για 30+ λεπτά. Ο δε Θανάσης Αντετοκούνμπο θα χρειαστεί να νικήσει την απραξία των τελευταίων μηνών με τους Μπακς για να βάλει κι αυτός το λιθαράκι του στην κάλυψη του «4», ο Χατζηδάκης να αρπάξει από τα μαλλιά αυτή την τεράστια ευκαιρία που κέρδισε και ο Μποχωρίδης αντίστοιχα αυτή που στερήθηκε τόσα χρόνια και τώρα έχει μπροστά του.

To… soundtrack της Εθνικής ομάδας σε αυτό το Παγκόσμιο θα πρέπει, λοιπόν, εκτός από Μητροπάνο να έχει και ολίγο από Rocky. Οι στίχοι του θρυλικού Burning Heart είναι ο απόλυτος οδηγός.

«Στον κώδικα του πολεμιστή δεν υπάρχει η λέξη παράδοση, μπορεί το σώμα σου να λέει ‘σταμάτα’ αλλά το πνεύμα σου φωνάζει ‘ποτέ’»

«Η μάχη είναι ανάμεσα σε σένα και τον εαυτό σου, είναι η παραδοξότητα που μας κάνει να συνεχίσουμε. Είναι η μάχη του ποιος το θέλει περισσότερο, στην ένταση του πολέμου, το πάθος είναι αυτό που σκοτώνει».



Αυτό καλείται να κάνει αυτή η Εθνική ομάδα. Αφενός να ξεπεράσει ο καθένας τα όριά του, αυτά που υπάρχουν ή του έχουν βάλει άλλοι ή ο ίδιος ασυνείδητα στον εαυτό του και αφετέρου να δείξει με πράξεις πως το θέλει περισσότερο από όλους. Δεν γίνεται αλλιώς...

Εφόσον αυτό συμβεί, η «επίσημη αγαπημένη» δεν μπορεί να αποτύχει στον μίνιμουμ στόχο, που πλέον είναι η πρόκριση στη δεύτερη φάση και... έχει ο Θεός. Γιατί δεν συνιστά αποτυχία αν καταθέτεις το 100% ή και περισσότερο του εαυτού σου. Απλώς συμβαίνει κάποιες φορές ο άλλος να είναι καλύτερος, πληρέστερος, εμπειρότερος… Αυτή η Εθνική ομάδα, αλλά μάλλον και όλες, θα πρέπει να αξιολογούνται και να «κρίνονται» με βάση τις ρεαλιστικές τους δυνατότητες. Όχι με αυτές παλαιότερων ομάδων που έφεραν (ή και όχι) επιτυχίες, ούτε με προσδοκίες που εμείς καλλιεργούμε στους εαυτούς μας χωρίς βάσιμα στηρίγματα. Το «φτάσε όπου μπορείς» (πρέπει να) είναι πάντα το σύνθημα.

ΥΓ1: Οι πρεμιέρες κρύβουν παγίδες, όπως λέει και το ξεπερασμένο κλισέ και αυτές είναι πλέον περισσότερες μετά το σοκ της απώλειας και του Μήτογλου. Η Ιορδανία έχει διεθνώς το πιο μπασκετικό όνομα (Jordan) αλλά όχι και το πλούσιο ταλέντο, ειδικά στα γκαρντ. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, αξίζει τον σεβασμό και την αδιάλειπτη προσοχή της Εθνικής ομάδας για να μην καταδικαστεί πρακτικά από το πρώτο της ματς στον εφιάλτη των αγώνων κατάταξης 17-32 που θα γίνονται τα… αξημέρωτα στην Ελλάδα. Είπαμε, όλα τα ματς είναι ουσιαστικά νοκ άουτ, εκτός από αυτό με τις ΗΠΑ που είναι… εύκολο. Στο χέρι της Εθνικής ομάδας είναι να αποφύγει τις «νάρκες» και να μετατρέψει το πρώτο πονηρό ματς του ομίλου σε εύκολο.

ΥΓ2: Η πίεση στα όχι υψηλής κλάσης γκαρντ των αντιπάλων μπορεί να οδηγήσει σε εύκολους πόντους και να αποκόψει από τη δημιουργία τους ετερόφωτους ψηλούς της ομάδας, με υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο τον Ντουβερίογλου, που δεν πρέπει να του επιτραπεί να φθείρει τον Παπαγιάννη. Ο νατουραλιζέ πρώην ΝΒΑερ Χόλις-Τζέφερσον είναι ο προφανής στόχος της ελληνικής άμυνας και ο περιορισμός του θα κάνει τη μισή δουλειά. Επιθετικά, η Εθνική ομάδα θα αντιμετωπίσει σύνθετες άμυνες και ζώνες, για την αντιμετώπιση των οποίων θα χρειαστεί όχι αποκλειστικά καλό μακρινό σουτ, αλλά περισσότερο γρήγορη κυκλοφορία και σωστό διάβασμα.