Πολιτισμένη... γκρίνια

Ματσάρα είδε όλος ο κόσμος. Για το κλάσικο στο «Μπερναμπέου» ο λόγος. Το πήρε η Μπάρτσα. Καθάρισε ο Μέσι. Πόλεμος των άστρων ήταν. Ούτε λίγο ούτε πολύ οι ομάδες που κατέβηκαν στη μάχη της Μαδρίτης αγγίζουν το 1 δις σε αγοραστική αξία. Τρελά νούμερα. Τα δικαιολόγησαν από πλευράς θεάματος μέσα στο γήπεδο. Ντέρμπι με τα όλα του. Επτά γκολ, αποβολή, τρία πέναλτι, δοκάρι, πλούσιο πάθος και δράση. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Οι συγκρίσεις με άλλα πρωταθλήματα δεν χρειάζονται. Ανόμοια πράγματα. Ανόμοιες καταστάσεις. Ας επικεντρωθούμε στο θέμα μας. Αλλη μια θεαματική παράσταση. Αυτό είναι το ζήτημα. Κακώς μελαγχολούμε. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Αλλες χώρες, άλλες αγορές, άλλα μεγέθη σε όλα τα επίπεδα. Αυτό το ματς είναι κάτι διαφορετικό.

Φυσιολογικό αφού εκεί παίζουν μερικοί από τους καλύτερους στον κόσμο. Η διαιτησία ασφαλώς και έπαιξε τον ρόλο της. Μη νομίζετε ότι δεν ασχολήθηκαν οι Ισπανοί. Ο κακός χαμός έγινε στα δικά τους social media μετά τον αγώνα. Δεν είναι δικό μας προνόμιο. Οπως πάντα ο χαμένος πάντα έχει κάτι να πει. Η διαφορά με μας είναι ότι εκεί είναι λίγο πιο πολιτισμένα τα πράγματα. Ασφαλώς και γίνεται κι εκεί ανάλυση της κάθε φάσης και μάλιστα με ακρίβεια χιλιοστού.

Μπορεί να βλέπουν υπερθέαμα και παικταράδες, αλλά η διαιτησία είναι παντού το αγαπημένο σπορ. Κι αν για μας που βλέπουμε από μακριά λίγο μας ενοχλεί τι σφύριξε ο Μαγιένκο και το αν ήταν τα πέναλτι το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στη χώρα της ιβηρικής. Η παραφιλολογία, η διαιτητολαγνεία και οι αφορισμοί είναι επίσης στην πρώτη γραμμή. Οπου παίζεται μπάλα αυτό συμβαίνει όταν σφυρίζει λήξη ο διαιτητής. Η διαφορά είναι στη διάρκεια της γκρίνιας και στο κατά πόσο επηρεάζει τη ζωή εκείνων που μετέχουν ή παρακολουθούν τον εκάστοτε αγώνα...