Ο Γιοβάνοβιτς μπλόκαρε τον Ολυμπιακό, αλλά έβαλε το χέρι του και ο Μαρτίνς

Δεν ήταν και το πλέον απρόβλεπτο αποτέλεσμα η ισοπαλία όταν μιλάμε για ντέρμπι αιωνίων. Μπορεί το επιβλητικό αποτέλεσμα της Πέμπτης μέσα στην Πόλη να δημιουργούσε την εντύπωση της μεγάλης υπεροχής για το «ερυθρόλευκο» προβάδισμα. Ο Παναθηναϊκός, παρά τις εκτιμήσεις πως θα δεχτεί πολλά τέρματα, λόγω των απουσιών στην άμυνα, κατάφερε να σταθεί όρθιος, χωρίς να δεχτεί ιδιαίτερη πίεση.

Ειδικά στο πρώτο μέρος, κατόρθωσε να παίξει σαν πραγματικός «αιώνιος» αντίπαλος μέσα στο Φάληρο, αφού δεν ένιωθες πως οι «πράσινοι» παίζουν εκτός έδρας. Απόψε μπορεί να μη βγήκε το κάτι παραπάνω από τη μέση και μπροστά, με εξαίρεση ένα καλό ημίωρο, όταν ο Παναθηναϊκός κατέγραψε ορισμένες τελικές προσπάθειες, που θα μπορούσαν να είναι πιο αξιόλογες. Στο δεύτερο παιδεύτηκε, δεν μπόρεσε να κρατήσει μπάλα, αλλά ο Ολυμπιακός είχε φροντίσει σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας των επιλογών του προπονητή του να αυτοεξουδετερωθεί.

Για μια ακόμα φορά η συνύπαρξη του Τικίνιο με τον Ελ Αραμπί ήταν προβληματική. Γιατί στην ουσία και η μεταξύ τους συνεργασία δεν βγήκε, πότε με τον έναν, πότε με τον άλλον να βγαίνει μακριά από τη μεγάλη περιοχή, αλλά και γιατί με την ταυτόχρονη παρουσία των δύο συγκεκριμένων παικτών εξουδετερώθηκε από μόνος του ο πλέον φορμαρισμένος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, που δεν είναι άλλος από τον Γιώργο Μασούρα. Ο πλάγιος επιθετικός των πρωταθλητών συνηθίζει να έρχεται από την άκρη προς τα μέσα και να κινείται χωρίς να τον αντιλαμβάνονται σε πολλές περιπτώσεις οι αντίπαλες άμυνες, όταν υπάρχουν χώροι. Τέτοιους και δεν έδωσε ο Παναθηναϊκός απόψε, γιατί και ο Μαρτίνς, φροντίζοντας να ρίξει κόσμο στον άξονα, προκάλεσε όλη αυτή την πολυκοσμία στην κυκλοφορία.

Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει την πολύ καλή μέρα, που βρέθηκε ο Κένι Λαλα. Αλλά αυτό δεν είχε πρακτικό αντίκρισμα, μιας και ο γηπεδούχος ποτέ δεν μπόρεσε να δώσει πλάτος στο παιχνίδι του. Την στιγμή που οι «ερυθρόλευκοι» θα ανάψουν το σπίρτο που θα μεταφερθεί και στην κερκίδα, για να δημιουργηθεί το κλίμα της ορμής στο γήπεδο, δεν φαινόταν να έχει κουράγια. Ο Μπουχαλάκης και ο Μαντί Καμαρά στην τελική ευθεία του αγώνα, δεν είχαν δυνάμεις και σίγουρα άργησε πάρα πολύ να περάσει στο παιχνίδι ο Κούντε. Επιπλέον, δύσκολα μπορεί να κατανοήσει κανένας και την εξαιρετικά καθυστερημένη επιλογή των αλλαγών, αλλά και το πόσο περιορισμένες ήταν αριθμητικά.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να κρατήσει την εξαιρετικά αξιόπιστη, σταθερή και πολύ δυνατή σε αυτοπεποίθηση και επεμβάσεις, παρουσία του Μπρινιόλι κάτω από την εστία, που έκοψε και όλες τις παράλληλες σέντρες που βγαίνουν πάντα στην αντίπαλη άμυνα, από τον Ολυμπιακό, με εξαιρετικά ρεφλέξ και επεμβάσεις, που σίγουρα ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση στην άμυνα. Με ένα υπηρεσιακό δίδυμο στα στόπερ να ανταποκρίνεται καλά και τον Σάντσες να πραγματοποιεί πολύ καλό παιχνίδι, όπως και ο Χουάνκαρ, ο Παναθηναϊκός πήρε αποτέλεσμα αυτοπεποίθησης. Αυτός που δεν καταλαβαίνει τίποτα και έχει στόφα μεγάλου παίκτη, ήταν για μια ακόμα φορά ο Σωτήρης Αλεξανδρόπουλος, ο οποίος ήταν ο μόνος που κουβάλησε μπάλα και κράτησε, όταν οι συμπαίκτες του είχαν παραδώσει από κόπωση.

Ο Παναθηναϊκός δεν φοβήθηκε και πίεσε, δεν έδωσε μέτρα. Το παράπονο, που μπορεί να μένει, είναι πως δεν μπόρεσε να κάνει κάτι περισσότερο επιθετικά, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως πρόκειται για μια, συγκριτικά με τον αντίπαλό της, καινούρια ομάδα, που είχε τεράστια ανάγκη να φύγει όρθια από το Φάληρο και τασ κατάφερε.