Το μαύρο κουτί του Παναθηναϊκού: Τι έφταιξε για τη χειρότερη σεζόν στην ιστορία του στην Ευρωλίγκα

Η χειρότερη σεζόν στην ιστορία του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα ολοκληρώθηκε με τους «πράσινους» να τερματίζουν στη 13η θέση με ρεκόρ 9-19.

Το sport-fm.gr επιχειρεί να καταγράψει όλα όσα πήγαν στραβά τη φετινή περίοδο και να αναδείξει τα λάθη που έγιναν σε όλα τα επίπεδα.

Αναλυτικά:
Τα συσσωρευμένα προβλήματα απουσιών καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν
Η κακοδαιμονία που χτύπησε τον Παναθηναϊκό κατά τη φετινή περίοδο ίσως δεν έχει προηγούμενο σε άλλη ομάδα. Οι «πράσινοι» παρατάχθηκαν πλήρεις σε ελάχιστα ματς και στα περισσότερα παιχνίδια συμπλήρωναν 10άδα με το ζόρι. Κάτι που ανάγκασε τον Πρίφτη να προβεί σε αλχημείες και αδόκιμα σχήματα για να μπορέσει να καλύψει τα κενά: σε αρκετές περιπτώσεις κάποιοι παίκτες χρησιμοποιήθηκαν σε θέσεις που δεν είχαν παίξει στο παρελθόν. Προσθέστε δε, ότι η χρονιά ξεκίνησε με τον Νέντοβιτς να μην βρίσκεται στο 100% στον πρώτο -τουλάχιστον- μήνα, ενώ μέσα στη σεζόν τέθηκε εκτός μάχης ο Παπαπέτρου για 2 περίπου μήνες κι ενώ ήταν αγνώριστος προς το χειρότερο για έναν ακόμα μήνα πριν χειρουργηθεί. Δύο παίκτες δηλαδή που βασίστηκε το φετινό οικοδόμημα του «τριφυλλιού». Όλοι απουσίασαν σε έναν τουλάχιστον αγώνα, πλην του Έβανς, που ήταν ο μοναδικός «πράσινος» που δεν έχασε παιχνίδι στην Ευρωλίγκα! Επιπροσθέτως, υπήρχαν αρκετές ημέρες που δεν μπορούσε να γίνει ούτε προπόνηση και χρειάστηκαν οι βοηθοί του Πρίφτη (Σίμτσακ, Χαραλαμπίδης) για να δοκιμαστούν κάποια πράγματα. Αφήστε δε, που επιβαρύνθηκαν κάποιοι συγκεκριμένοι παίκτες με λεπτά και χρόνο συμμετοχής παραπάνω από το… επιτρεπόμενο όριο. Συν τις ατυχίες που προέκυψαν την ύστατη ώρα κι ενώ η ομάδα ήταν απροετοίμαστη για κάτι τέτοιο: π.χ. η απουσία του Σαντ-Ρος λόγω κορωνοϊού, μία ημέρα πριν από το ντέρμπι του πρώτου γύρου με τον Ολυμπιακό.



Οι άστοχες επιλογές στο χτίσιμο του ρόστερ και η λανθασμένη διαχείριση από το τεχνικό επιτελείο
Η οικονομική πολιτική «έσοδα-έξοδα» ανάγκασε τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού να κινηθούν… συνετά στο μεταγραφικό παζάρι (ειδικά από τη στιγμή που αποχώρησαν οι Χεζόνια και Μήτογλου) όσον αφορά κάποιες επιλογές παικτών και να ψάξουν «λαβράκια», που δεν συνάδει με την εν γένει φιλοσοφία του «οργανισμού». Οι επιλογές των Κέντρικ Πέρι και Τζεχάιβ Φλόιντ δεν στοίχισαν πολύ, ωστόσο αποδείχθηκαν λανθασμένες εκ του αποτελέσματος. Δύο παίκτες που δεν κατάφεραν να σταθούν στο επίπεδο της Ευρωλίγκας και να δώσουν κάτι ουσιαστικό. Προσθέστε και τον Γουίλ Φέρελ, ο οποίος πέρασε και δεν… ακούμπησε, για να αντιληφθείτε το μέγεθος του προβλήματος. Οι συγκεκριμένοι 3 παίκτες πρόσφεραν συνολικά μόνο 8,9 πόντους, 4,8 ριμπάουντ και 3,6 ασίστ/μέσο όρο στα ματς που αγωνίστηκαν, με ποσοστά ευστοχίας 36,5% στα δίποντα και 31,5% στα τρίποντα, ενώ είχαν 3,3 λάθη/μέσο όρο και μόλις 5,7 μονάδες στο ειδικό σύστημα αξιολόγησης. Ένα… τίποτα ουσιαστικά. Το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι ότι υπήρξαν αστοχίες και σε αρκετές ακόμα αποφάσεις. Για παράδειγμα η αποπομπή του Άλφα Ντιαλό, πριν ακόμα φορέσει τη φανέλα της ομάδας. Ο πολύ χρήσιμος φόργουορντ πήγε στη Μονακό και με τις εμφανίσεις του, απέδειξε ότι μάλλον αδικήθηκε από τους ανθρώπους του «τριφυλλιού» και ίσως άξιζε μιας ευκαιρίας. Ο Έβανς των 400-500 χιλιάδων ευρώ είχε πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του και οι καλές στιγμές του ήταν ελάχιστες, ενόσω υπήρχαν αγώνες που βρισκόταν… εκτός τόπου και χρόνου. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ωστόσο εντοπίζεται στον «άσο», καθώς δεν αποκτήθηκε ένας «κουμανταδόρος», ένας ικανός playmaker για να μπορέσει να καθοδηγήσει το παιχνίδι της ομάδας. Ακόμα και ο Γιόβιτς που ήρθε τον Ιανουάριο, δεν βοήθησε πολύ, αφού ήταν για καιρό εκτός δράσης και χρειαζόταν χρόνο, ενώ τραυματίστηκε ξανά στον τελικό Κυπέλλου. Άλλωστε, μετά τη φυγή του Καλάθη έχουν γίνει σχεδόν… εγκλήματα στις επιλογές για τη συγκεκριμένη θέση. Συν τοις άλλοις, δεν έγινε σωστή διαχείριση κάποιων παικτών και «εκμετάλλευση» του ρόστερ. Π.χ. ο Μποχωρίδης αγωνίστηκε μόλις σε 2 από τα 7 πρώτα παιχνίδια της διοργάνωσης, ενώ ο Καββαδάς έπαιξε για πρώτη φορά τον Ιανουάριο στο εντός έδρας με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Αμφότεροι (ειδικά ο 30χρονος σέντερ) απέδειξαν ότι μπορούσαν να προσφέρουν κάποια ποιοτικά λεπτά και να δώσουν λύσεις με την παρουσία τους. Ακόμα και ο ταλαντούχος Μαντζούκας δείχνει με την απόδοσή του τον τελευταίο μήνα ότι ίσως άξιζε να πάρει περισσότερες ευκαιρίες στο πρώτο μισό της σεζόν. Η ευθύνη του Δημήτρη Πρίφτη έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν παρουσίασε -όπως είχε αρχικά υποσχεθεί- μια ομάδα που θα καταθέτει μαχητικότητα και πάθος και θα «καλύπτει» με αυτόν τον τρόπο το έλλειμμα ποιότητας και πολλών λύσεων.



Τα πολλά χαμένα ματς στις λεπτομέρειες και οι εχθρικές διαιτησίες
Ο Παναθηναϊκός υπέστη 7 ήττες στη φετινή Ευρωλίγκα (συνυπολογίζουμε και το ματς με την «αποκλεισμένη» Ούνιξ) με διαφορές από 4 πόντους και κάτω! Απίστευτο… Δεν προσθέτουμε σ’ αυτές τις εντός έδρας ήττες από Βιλερμπάν, Μονακό και Ολυμπιακό (ή στο εκτός με Ζαλγκίρις), στις οποίες η διαφορά ξέφυγε στα τελευταία 6-7 λεπτά. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν οι παίκτες του Πρίφτη έπαιρναν το ροζ φύλλο π.χ. στα 3 ματς εξ αυτών. Κάποιες ήττες εξ αυτών δε, ήρθαν σε παιχνίδια που οι «πράσινοι» ήταν άκρως ανταγωνιστικοί και μάλλον καλύτεροι από τους αντιπάλους τους, όπως στο Μόναχο με την Μπάγερν ή στην Κωνσταντινούπολη με την Εφές. Αυτές οι ήττες στοίχισαν πολύ σε ψυχολογικό επίπεδο και πλήγωσαν την αυτοπεποίθηση της ομάδας, που υπέστη και κάποιες γερές σφαλιάρες, οι οποίες «μουτζούρωσαν» το πρεστίζ του συλλόγου, όπως στο ΣΕΦ ή στο Βελιγράδι. Επιπροσθέτως, το «τριφύλλι» είχε να αντιμετωπίσει πολλάκις και εχθρικές διαιτησίες, με πιο χαρακτηριστική τη «σφαγή» στο εντός έδρας με την Αρμάνι Μιλάνο. Μέσα σ’ όλα και η απουσία (λόγω κορωνοϊού και όχι μόνο) των φιλάθλων, που πάντα αποτελούσαν τον «6ο παίκτη» της ομάδας.



Η έλλειψη ενός καλού νικηφόρου σερί και η εκτός έδρας… κατάρα
Συνεχίζοντας από εκεί που σταματήσαμε στην προηγούμενη κατηγορία, ο Παναθηναϊκός υπέπεσε σε πολλά πισωγυρίσματα και δεν κατάφερε ποτέ στη φετινή Ευρωλίγκα να χτίσει ένα καλό σερί 3-4 νικών, που πιθανότατα θα του άλλαζε τη μοίρα στη διοργάνωση. Το πιο τρανό παράδειγμα ήταν αυτό που συνέβη στις αρχές της σεζόν: στις 7 Οκτωβρίου, οι «πράσινοι» πήραν μια μυθιστορηματική νίκη κόντρα στη Φενέρμπαχτσε, αλλά 5 ημέρες μετά έχασαν σχεδόν μέσα από τα… χέρια τους το ματς στην έδρα της Μπασκόνια. Στις 27 του ίδιου μήνα ποδοπάτησαν την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εφές (95-69 εντός), ωστόσο 2 ημέρες μετά ηττήθηκαν μέσα στο γήπεδό τους από τη Βιλερμπάν. Από μια ομάδα δηλαδή που ήταν (θεωρητικά) στα… μέτρα τους. Τον Φεβρουάριο, το «τριφύλλι» νίκησε στη Γαλλία τη Βιλερμπάν και τον Ερυθρό Αστέρα εντός στο μοναδικό σερί 2 νικών που έτρεξε φέτος, όμως διεκόπη απότομα αφού ακολούθησαν οι 2 κολλητές εντός έδρας ήττες από Ζαλγκίρις και Αρμάνι Μιλάνο. Συνυπολογίζουμε εδώ το πρόγραμμα-βουνό που είχε η ομάδα του Πρίφτη στην εκκίνηση της διοργάνωσης, με 4 εκτός έδρας στις 5 πρώτες «στροφές». Σε όλα αυτά προέκυψε και η «κατάρα» του Παναθηναϊκού μακριά από το ΟΑΚΑ. Οι πρωταθλητές έμειναν σχεδόν έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς διπλό στη διοργάνωση (17 συνεχόμενες ήττες!), ενώ εκτός Ελλάδας συμπλήρωσαν 14 μήνες δίχως νίκη, μέχρι να «σπάσει» το τραγικό σερί στο «Αστρομπάλ», ενώ ολοκλήρωσαν τη σεζόν με 2 μόλις διπλά. Αφήστε δε, που στους περισσότερους αγώνες της η ομάδα του Πρίφτη ξεκινούσε… μουδιασμένη και ήταν αναγκασμένη να κυνηγάει μεγάλες διαφορές από το πρώτο δεκάλεπτο.



Η διοικητική και ιδιοκτησιακή «ανυπαρξία»
Μια παροιμία λέει ότι το… ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Για την αποτυχημένη σεζόν του Παναθηναϊκού υπάρχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης και στο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Οι «πράσινοι» πορεύονται χωρίς ιδιοκτήτη ουσιαστικά εδώ και 2 χρόνια, κάτι που δεν αρμόζει στην ιστορία τους. Αυτό έχει μεγάλο αντίκτυπο στο «χτίσιμο» της ομάδας, αφού το μπάτζετ είναι περιορισμένο και δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Ή δεν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να διορθωθούν -μέσα στη σεζόν- τα όποια λάθη γίνονται σε επιλογές παικτών. Ακόμα και σε επίπεδο οργάνωσης είναι φανερό ότι λείπει -όπως λέει και το δημοσιογραφικό κλισέ- ο «ισχυρός άνδρας». Όσο κι αν προσπαθούν τα δύο τοτέμ του συλλόγου, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, δεν έχουν καταφέρει να κάνουν τη διαφορά αφού δεν είναι «επαγγελματίες παράγοντες». Φυσικά τους τιμάει και μόνο το γεγονός ότι βγήκαν μπροστά στα δύσκολα. Η παρουσία όμως ενός διοικητικού ηγέτη, ενός ανθρώπου που θα είναι πάνω απ’ όλους και θα έχει το κουμάντο, θα έφερνε και καλύτερα αποτελέσματα σε όλα τα επίπεδα. Οι λόγοι προφανείς...