Πάμπλο Γκαρσία: Αυτοκαταστροφικός μέχρι το τέλος

Θα μιλούσε για τον Μάουερ που τον αντικαθιστούσε στο ημίχρονο και εκείνος έπαιρνε την οικογένειά του και έφευγε από το γήπεδο; Ή μήπως θα μιλούσε για τον Κεχαγιά, που κι αυτός, ως άλλος Δώνης, τον πρόδωσε, δεν τον συμπεριέλαβε στην αποστολή και έκρινε σωστό να σηκωθεί να φύγει από την προετοιμασία της ομάδας;

Του Γιώργου Ζαχαριάδη
zahariadis@sday.gr

Σε προηγούμενες αναφορές φρόντισα να διαχωρίσω τον Γκαρσία που αγαπήθηκε από τον Γκαρσία που δεν έπαψε να είναι ένας κακομαθημένος. Ένας 35άρης που ενδεχομένως να του απομένει λίγο ακόμη ποδόσφαιρο, αλλά, παλιμπαιδίζει αδικώντας πρωτίστως τον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Γκαρσία έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς ΠΑΟΚτζήδων που είχε ανάγκη από ένα είδωλο με τον ξεχωριστό του χαρακτήρα, την υπερηφάνεια του και το απαράμιλλο πάθος του.

Σκέφτομαι ότι ο Γκαρσία δεν είναι βέβαιο ότι θα ωφελήσει να διδάξει σε νεαρούς ποδοσφαιριστές, αν δεν είναι σίγουρο ότι θα τους μεταδώσει μόνο όσα στοιχεία έγιναν αιτία για να λατρευτεί.

Σκέφτομαι ότι ο ΠΑΟΚ, από τη στιγμή που ο Γκαρσία δεν αντιλήφθηκε ότι επήλθε το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, έχασε ένα σημαντικό κεφάλαιο.

Θα μπορούσε να είχε προσαρμοστεί σε ένα καινούργιο τρόπο ποδοσφαιρικής ζωής, κοντά στην ομάδα, στην οποία προσέφερε αρκετά και η οποία φαίνεται ότι του δίνει τη δυνατότητα να κάνει το επόμενο του βήμα στο ποδόσφαιρο.
Δεν αποκλείεται να σχεδιάζει κάτι πιο μεγάλο από αυτό που ενδεχομένως έχει συζητήσει με τον Σαββόδη, όταν πριν από μερικές εβδομάδες υπέγραφε την αποχώρησή του, ως ποδοσφαιριστής, από την Τούμπα.

Είναι σίγουρο όμως, ότι σε κανένα σημείο από την ημέρα που ο Δώνης, ο ψεύτης, που τον κορόιδευε, που τον πούλησε ή όποιος άλλος ενεπλάκη στην γνωστή υπόθεση του πρώτου παραγκωνισμού του, δεν απέδειξε ότι υπάρχει λόγος να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο. Κι αυτό φροντίζει να το ενισχύει με συμπεριφορές που απογοητεύουν ακόμη και τους πιο φανατικούς οπαδούς του.

Η επιτυχία αυτού του ανθρώπου, στη σύγχρονη ιστορία του ΠΑΟΚ, ήταν να γίνει μια εμβληματική φυσιογνωμία, γύρω από την οποία δημιουργήθηκε σχεδόν ένας μύθος για την ανοδική πορεία μιας μεγάλης ομάδας. Το τέλος που επιλέγει να βάλει, είναι καταρχάς άδικο για τον ίδιο.