Όταν ο Μίμης Παπαϊωάννου έφτασε μια ανάσα από τη Ρεάλ και έγινε… τραγουδιστής

Έχει αναδειχθεί κορυφαίος Έλληνας παίκτης για τον 20ό αιώνα από τη Διεθνή Υπηρεσία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου.

Συνέδεσε στο μέγιστο βαθμό το όνομά του με τα χρώματα της ΑΕΚ.

Σε 17 χρόνια (1962-1979) κατέκτησε μαζί της πέντε πρωταθλήματα και τρία κύπελλα Ελλάδος.

Γράφει ο Παναγιώτης Ιωάννου

Πώς όμως άραγε θα είχε εξελιχτεί ο ρους της ιστορίας, εάν υπέγραφε συμβόλαιο στη Ρεάλ Μαδρίτης, η οποία επιθυμούσε διακαώς να τον αποκτήσει;

Στο μικροσκόπιο των «μερένχες»

Ο 22χρονος πολυσχιδής άσος από τη Νέα Νικομήδεια Ημαθίας εξελίχτηκε σε ένα από τα πολύτιμα πετράδια στο δυναμικό της «Ένωσης» -τόσο εκτυφλωτική ήταν η λάμψη του που η «Βασίλισσα» της Ευρώπης θαμπώθηκε και θέλησε να τον κάνει δικό της.

Μάλιστα, προσέφερε 4.000.000 δραχμές στους «κιτρινόμαυρους» και 750.000 στον παίκτη.

Καταλυτικό ρόλο στην τροπή της υπόθεσης έπαιξε ένα φιλικό που έδωσε ο «Δικέφαλος» κόντρα στους «μπλάνκος» στις 12 Μαΐου του 1965 στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο αγώνας έληξε 3-3 και ο Παπαϊωάννου βρήκε δύο φορές δίχτυα.

Μια άλλη μεγάλη δόξα της ΑΕΚ, ο Κώστας Νεστορίδης, στην αυτοβιογραφία του με τίτλο: «Ο μάγος της μπάλας» θυμάται από εκείνο το ματς:

«Όταν ξεκίνησε το παιχνίδι, βλέπω ότι οι δικοί μας είχαν τρακ. Παίρνω λοιπόν την μπάλα και περνάω δύο-τρεις Ισπανούς για να δείξω στους συμπαίκτες μου ότι οι αντίπαλοί μας δεν ήταν τίποτε θεοί».



Ο Παπαϊωάννου περιγράφει εύγλωττα στη δική του αυτοβιογραφία του με τίτλο: «Ραντεβού στον αέρα»:

«Την άλλη μέρα, να τα πάλι τα "ξύλινα" γράμματα στις αθλητικές εφημερίδες: "3.000.000 δίνουν στην ΑΕΚ οι Ισπανοί για τον Παπαϊωάννου", "700.000 προσφέρει η Μαδρίτη στο σύγχρονο Έλληνα άσο". Αλήθεια ήταν! Και τριετές συμβόλαιο και φαγητό και σπίτι.

Όχι βέβαια ότι μου έδιναν βίλα, όπως γίνεται σήμερα με τους ξένους επαγγελματίες που έρχονται να αγωνιστούν στην Ελλάδα, αλλά θα ήταν ένα βήμα μπροστά.

Σκέφτηκα: "Μίμη, πρόκειται για την ευκαιρία της ζωής σου. Μπάλα δεν θέλεις να παίξεις; Ιδού η πρόκληση. Γίνε επαγγελματίας σε ηλικία 22 ετών και θα λύσεις το πρόβλημα της ζωής σου".

Εκείνη τη νύχτα δεν έκλεισα μάτι και η λαχτάρα μου, αν υπήρχε "μετρητής" όπως στην πίεση και μου τη μετρούσαν, θα έσπαγε τα κοντέρ…

Ήθελα πολύ να πάω στη Ρεάλ, με είχε ξεμυαλίσει η ιδέα να φορέσω τη φανέλα της σπουδαιότερης τότε ευρωπαϊκής ομάδας, ωστόσο στην ΑΕΚ ήταν ανένδοτοι.

Σκέφτονταν ότι θα μπορούσα να γίνω για αρκετά χρόνια ο παίκτης-ηγέτης, πάνω στον οποίο θα στήριζαν τις φιλοδοξίες τους -και δεν τους κατακρίνω.

Ταυτόχρονα, κάποιοι φοβούνταν να με δώσουν, γιατί αυτό θα ξεσήκωνε τις διαμαρτυρίες των φίλων της ΑΕΚ. Ο Δημήτρης Σεβαστάκης, που ήταν τότε ο γενικός αρχηγός, μου μίλησε απλά και σταράτα:

"Ρε Παπαϊωάννου, αγόρι μου, δεν μπορούμε να σε δώσουμε, επειδή τότε θα πρέπει να φύγουμε από την Αθήνα να μην μας δείρουν οι οπαδοί. Και δεν μπορούμε να φύγουμε, γιατί οι δουλειές μας είναι εδώ, όπως και οι οικογένειές μας…"



{…} Δεν με έδιναν. Θύμωσα, κάποια στιγμή εκνευρίστηκα και, ίσως χωρίς να το καλοσκεφτώ, είπα στη διοίκηση της ΑΕΚ μια-δύο κουβέντες παραπάνω, αλλά δεν ήταν εκφοβισμός.

Απλώς, ένιωθα αδικημένος με την απόφαση της ΑΕΚ να μου κλείνει την πόρτα στην ευρωπαϊκή προοπτική και εξέλιξη και στη δόξα και φυσικά στην πιθανότητα να κερδίσω περισσότερα χρήματα. Εύλογο ήταν.

Αντί για ντουέτο με τον Πούσκας, ντουέτο με τον Καζαντζίδη…

{…} Όταν ήμουν στο χωριό, είχα "λόξα" με τα λαϊκά τραγούδια. Μου άρεσε πολύ ο Στέλιος Καζαντζίδης. Ήταν βλέπεις, πέρα από τραγουδισταράς και Πόντιος, κι αυτός λαϊκός.

Είχα και ένα μπουζούκι και προσπαθούσα να μάθω, αλλά δεν τα κατάφερνα, παιδευόμουνα πολύ και το αποτέλεσμα όχι αυτό που ποθούσε η ψυχή μου. Πολύ πιο δύσκολο από το να ντριμπλάρω με το αριστερό ή να στέλνω την μπάλα στα δίχτυα.

Κάπου εκεί προέκυψε η γνωριμία μου με το Χρήστο Νικολόπουλο, ο οποίος βάσταγε από ένα γειτονικό χωριό, το Καψοχώρι. Επειδή, λοιπόν, ο Νικολόπουλος έπαιζε πολύ ωραίο μπουζούκι, τον φώναζαν στα πανηγύρια στα χωριά. Και τα πανηγύρια εκείνη την εποχή αποτελούσαν τη μοναδική μας διασκέδαση.

Πηγαίναμε και εμείς μαζί του, η ομάδα του χωριού, και επειδή συνήθως έπαιζε Καζαντζίδη, έλεγα και εγώ ένα-δύο τραγουδάκια και χόρευαν οι φίλοι μου.

Όταν όμως ήρθα στην Αθήνα, γνώρισα τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ήταν ΑΕΚτζής, τον γνώριζε ο Νεστορίδης και αργότερα, όταν κατέβηκε από το χωριό ο Νικολόπουλος, γνωρίστηκε και αυτός με το μεγάλο βάρδο και έπαιζε μαζί του».



Με τις σχέσεις των δύο πλευρών να έχουν ψυχρανθεί, ο Μίμης άδραξε την ευκαιρία και έφυγε για τουρνέ στη Γερμανία μαζί με τους Καζαντζίδη, Μαρινέλλα και Νικολόπουλο:

«Όταν λοιπόν προέκυψε η κόντρα μου στην ΑΕΚ για το θέμα της Ρεάλ, Καζαντζίδης και Νικολόπουλος έφτιαχναν σχήμα, ώστε με συγκρότημα να πάνε στη Γερμανία για τουρνέ.

"Αφού η ΑΕΚ δεν σε θέλει, έλα μαζί μας", μου είπε ο Στέλιος και με επηρέασε. Έτσι, ξεκίνησα πρόβες, μπήκα στο συγκρότημα. {…} Ο Χρήστος ήταν ο "αυτουργός", ώστε να με πάρουν μαζί στην περιοδεία, η οποία κράτησε δύο μήνες.

Τις πρώτες έξι εβδομάδες δίναμε συναυλίες για τους ομογενείς σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους και όχι σε λαϊκά μαγαζιά. Είπαν τότε κάποιοι ότι τραγουδούσα κάθε βράδυ σε μπουζουξίδικα.

Λάθος. Ουσιαστικά κάναμε συναυλίες. Μια παράσταση την Παρασκευή, μια το Σάββατο και ακόμη μια το απόγευμα της Κυριακής. Ήταν πολύ μεγάλη εμπειρία για μένα, καθώς από τη μια έκανα το κέφι μου και από την άλλη γνώριζα κόσμο. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι δεν ξενυχτούσα…»

«Πήγαινε παίξε ποδόσφαιρο και θα με θυμηθείς»

Ωστόσο, ο έρωτας του Μίμη για τη μεγάλη αγάπη του, την μπάλα, γέννησε τις πρώτες αμφιβολίες. Η παρέμβαση του Καζαντζίδη, αναφορικά με το ποιο μονοπάτι έπρεπε να ακολουθήσει, αποδείχθηκε καθοριστική:

«Ο Στέλιος, όταν βρισκόμουν σε δίλημμα για το τι ακριβώς έπρεπε να αποφασίσω να κάνω στη ζωή μου, ήταν ο φίλος που μου έδωσε τη σωστή συμβουλή. Ήμουν τυχερός στη ζωή μου που υπήρξα φίλος του. {…} Από αυτόν τον μέγιστο βάρδο, έμαθα να μετράω την ψυχή περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στη ζωή».

"Μίμη, στο τραγούδι το παλεύεις, θα είσαι βιοπαλαιστής. Έχω την εντύπωση πως πρέπει να γυρίσεις σ’ αυτό που ξέρεις να κάνεις καλά και είμαι βέβαιος πως θα δικαιωθείς. Πήγαινε να παίξεις ποδόσφαιρο και κάποια μέρα θα με θυμηθείς"».

Τελικά, η προτροπή του έπιασε τόπο. Ο Μίμης επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του το Δεκέμβριο και πρόλαβε να αγωνιστεί στο πρωτάθλημα.

Η διοίκηση συμφώνησε να του δώσει 500.000 δραχμές για να παραμείνει στο ρόστερ. Όπως επισημαίνει: «Αυτό ήταν. Χωρίς το πρόβλημά μου να είναι οικονομικό, άλλαξα γνώμη και είπα μέσα μου: "Για πάντα στην ΑΕΚ!"

Και δεν το μετάνιωσα ποτέ…»