Ο σκύλος που έσωσε ομάδα από υποβιβασμό!

«Η μοίρα δεν είναι μέσα στον άνθρωπο, αλλά γύρω του», είχε αναφέρει κάποτε ο Γάλλος φιλόσοφος λογοτέχνης και συγγραφέας, Αλμπέρ Καμύ.

Το παραπάνω ρητό έμελλε να επαληθευτεί μέχρι κεραίας και στην περίπτωση της Τορκί Γιουνάιτεντ, όταν δηλαδή γλίτωσε… από του χάρου τα δόντια.

Το ημερολόγιο δείχνει 9 Μαΐου 1987.

Γράφει ο Παναγιώτης Ιωάννου

Η Τορκί Γιουνάιτεντ όλη τη διάρκεια της αγωνιστικής σεζόν φλερτάρει επικίνδυνα με τον υποβιβασμό από τη δεύτερη στην τρίτη κατηγορία.

Παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει, δεν κατορθώνει να αναρριχηθεί στη βαθμολογία. Κατά μια άτυχη συγκυρία ήταν η πρώτη χρονιά, στην οποία ο ουραγός θα αποχαιρετούσε την κατηγορία.

Μολονότι λοιπόν διαγράφει τραγική πορεία, έχει ακόμα βάσιμες ελπίδες παραμονής. Το μοναδικό που πρέπει να κάνει είναι να μην ηττηθεί στην έδρα της από την Κρου, την τελευταία αγωνιστική.

Φαινομενικά εύκολο, μα στην πράξη αποδείχθηκε σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες...

Μπορεί οι φίλαθλοί της, όπως είναι φυσικό, να έδωσαν βροντερό «παρών», εντούτοις τα πράγματα εξελίχθηκαν σε εφιάλτη. Οι γηπεδούχοι μόλις άκουσαν το σφύριγμα της λήξης όσον αφορά στο πρώτο μέρος, βρίσκονταν πίσω στο σκορ με 2-0.

Τα μαύρα σύννεφα είχαν αρχίσει να πυκνώνουν στον ουρανό και ο προβληματισμός που είχε προκαλέσει η κάκιστη έως τότε εμφάνιση υπήρξε διάχυτος στις εξέδρες.

Με την έναρξη του δεύτερου μέρους η Τορκί κατέθεσε τα πρώτα δείγματα θέλησης και αποτελεσματικότητας, καθώς πάτησε επιτέλους στο χορτάρι με τον τρόπο που άρμοζε στην περίσταση: Με το μαχαίρι στα δόντια.

Ως εκ τούτου, η επιμονή και η μαχητικότητά της τελεσφόρησαν και η μείωση του σκορ σε 2-1, σκόρπισε ελπίδα: Ο «ασθενής» στην εντατική, έστω με μηχανική υποστήριξη, είχε σφυγμό...

Λόγω του άκρατου ενθουσιασμού ορισμένοι εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο. Όμως, η έγκαιρη επέμβαση της αστυνομίας, έκανε τους… ταραξίες να επιστρέψουν στις θέσεις τους.

Τα όργανα της τάξης προκειμένου να αποτρέψουν να επαναληφθεί αντίστοιχο σκηνικό στα επόμενα λεπτά, παρατάχθηκαν περιμετρικά από τις κερκίδες. Φρόντισαν να στείλουν μήνυμα στους παρευρισκόμενους ότι δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, καθώς μαζί τους υπήρχαν ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά.



Το ποδοσφαιρικό σχέδιο για τα εναπομείναντα λεπτά ήταν λιτό και ξεκάθαρο: Όλοι μπροστά. Ωστόσο, παρά το επιθετικό σφυροκόπημα η Τορκί (είχε και οριζόντιο δοκάρι στο 80’) δεν αποδείχθηκε ικανή να διασπάσει την πολυπρόσωπη άμυνα των αντιπάλων.

Είτε η απροσεξία, είτε κάποια λεπτομέρεια, της στερούσαν το γκολ της πολυπόθητης ισοφάρισης. Αφού λοιπόν μέσα στο γήπεδο αδυνατούσε να τα καταφέρει, ήρθε η... θεϊκή παρέμβαση.

Το ρολόι σημαδεύει το 83’ και ο χρονικός κλοιός σφίγγει επικίνδυνα. Ο Τζιμ ΜακΝίκολ, σκόρερ του πρώτου γκολ, κυνηγάει μια κατά τα φαινόμενα χαμένη μπαλιά δίπλα από τη γραμμή του κόρνερ. Η αυταπάρνησή του θα επιβραβευθεί με ένα κόρνερ.

Σε τούτο ακριβώς το σημείο στεκόταν ένας αστυνομικός μαζί με το σκύλο του, το Bryn, ένα γερμανικό ποιμενικό που φυλούσε ως κέρβερος την περιοχή.

Το δάγκωμα της σωτηρίας

Ο ΜακΝίκολ, τρέχει να εκτελέσει το στημένο για να μην χαθεί πολύτιμος χρόνος, αλλά ο Bryn είχε διαφορετική άποψη. Έτσι, δεν γλιτώνει από τα δόντια του.

Βλέποντάς τον ως απειλή, ορμάει στον δύσμοιρο δεξιό οπισθοφύλακα και επιτίθεται ακαριαία. Η πράξη αυτή, επέφερε ένα δάγκωμα στο μηρό.

Χιτσκοκικό φινάλε

Όσο και αν φαίνεται οξύμωρο, ο θεάνθρωπος δια αντιπροσώπου, δηλαδή μεταμορφωμένος σε… τετράποδο, έδωσε το φιλί της ζωής στους οικοδεσπότες.

Οι πρώτες βοήθειες παρασχέθηκαν στον ποδοσφαιριστή και περίπου επτά λεπτά αργότερα δόθηκε το σήμα για την επανέναρξη του ματς. Ο ίδιος λαβωμένος ρίχτηκε ξανά στη μάχη (δεν είχε δικαίωμα να προχωρήσει σε αλλαγή η ομάδα).

Ο διαιτητής όρισε πέντε λεπτά καθυστερήσεων. Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν σαν νερό και τίποτα δεν φάνταζε ικανό να αποτρέψει το μοιραίο. Τότε, ο Πολ Ντόμπσον με ένα ανεπανάληπτο… buzzer beater χάρισε το «χρυσό» βαθμό στο κλαμπ, έσωσε την παρτίδα και έστειλε συμπαίκτες και οπαδούς στον έβδομο ουρανό!



Το «θύμα» κληρονόμησε από την όχι… ακριβώς επίθεση αγάπης 17 ράμματα. Ο ίδιος είχε επισημάνει μεταγενέστερα στην εφημερίδα «Guardian»:

«Δεν ξεχνάς ένα δάγκωμα σκύλου. Έχουν περάσει περισσότερα από 20 χρόνια, αλλά ακόμα έχω ένα ‘’ωραίο’’ σημάδι να μου το θυμίζει.

Κάνεις άλλος δεν το έχει ξεχάσει, πόσο μάλλον εγώ. Εάν είχε συμβεί σε έναν άλλον αγώνα με λιγότερα πράγματα να διακυβεύονται, δεν νομίζω ότι ακόμη θα με ρωτούσαν για αυτό.

Έπειτα από μερικές ημέρες κανονίστηκε μια συνάντηση με εμένα και τον Bryn. Δεν κρατάω κακία. Κανενός δεν είναι το φταίξιμο».