Ο ίδιος ΠΑΟΚ, κάθε χρόνο

Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει τελικά η διάθεση να διορθωθούν τα λάθη των προηγούμενων ετών και να μπει σε μια σειρά ένα κλαμπ που θέλει να λέγεται μεγάλο και επιπλέον να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο και εντός και εκτός Ελλάδας.

ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ
zahariadis@hotmail.com

Κι αυτό διότι όσα ζήσαμε τις προηγούμενες χρονιές με το θέμα προπονητή, αντιστοίχως φέτος, το ζούμε με το «παραιτούμε πριν τα πλέι-οφ», «με απειλούν», «θα μείνει μέχρι το 2026», θα βγάλει άσπρα μαλλιά στον ΠΑΟΚ» και τέλος, τέσσερις ώρες για να πεισθεί να μείνει ή να φύγει, άλλες δύο στο skype για να συνεννοηθεί με τον Ιβαν.

Όλο αυτό, δέκα μέρες μετά τα πλέι-οφ και δέκα μέρες πριν την προετοιμασία, δεν αποτελούν τυπικό χαρακτηριστικό μιας ομάδας που επιθυμεί να πάρει πρωτάθλημα κι αν της καθίσει να φτάσει κάποια στιγμή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Καθυστέρηση που επιβαρύνει τον περιβόητο σχεδιασμό, τον σχεδιασμό που υποτίθεται ότι έχει μπει σε εφαρμογή εδώ και δύο ή ακόμη και τρεις μήνες και όλα αυτά οδηγούν σε… εικόνες από τα προηγούμενα χρόνια, σε προχειρότητα, σε αποτελέσματα που εκνευρίζουν ακόμη και τους πιο αδαείς φίλους της ομάδας.

Είναι ο ΠΑΟΚ, μετά από πέντε- έξι χρόνια με το Σαββίδη, της εύρυθμης λειτουργίας σε θέση να αλλάξει επίπεδο; Είναι, εφόσον αποφάσισε να κάνει τα απαραίτητα βήμα εμπρός και να αποκτήσει την ταυτότητα του πρωταθλητή.

Με παλινωδίες και με ήξεις – αφίξεις, κανείς δεν θα φτάσει στον τερματισμό, αντίθετα θα επαναληφθεί το ίδιο έργο.

Είτε γιατί ο Μίχελ δεν τελειώνει τη δουλειά και επιμένει στον Ιβιτς, είτε γιατί ο Σαββίδης επιμένει (και καλά κάνει ως ένα βαθμό) να στηρίζει τις επιλογές του τεχνικού του διευθυντή, φτάνουμε σε ένα σημείο… ελαφρώς οριακό και δεν υπάρχουν αποφάσεις. Οι πιο κρίσιμες.

Έπρεπε να έχει τελειώσει το θέμα Ίβιτς από τη στιγμή που δήλωσε ότι θέλει να αποχωρήσει. Κι ας έμπαινε η ομάδα στα πλέι-οφ. Έπρεπε να υπάρχει ήδη προπονητής την επομένη των πλέι-οφ για να γνωρίζει τους παίκτες και να ξεκινήσει το ξεσκαρτάρισμα.