Να βάλουμε στην άκρη εγωισμούς και πείσματα για να μην γίνουμε Ιταλία!

Την εβδομάδα αυτή του απόλυτου εγκλεισμού, περνώ αρκετές ώρες στο μπαλκόνι. Ευνοεί και ο καιρός βέβαια, ώστε να μην περνάς 24 ώρες μέσα σε τέσσερις τοίχους, ακόμα και αν έχεις πράγματα να κάνεις για να περάσει η ώρα.

Από το μπαλκόνι, λοιπόν, παρατηρείς. Παίρνεις μια εικόνα για το κατά πόσο τηρούνται τα μέτρα που έχει πάρει η πολιτεία για σένα και τους δικούς σου ανθρώπους, ώστε να μην τα κακαρώσεις εσύ ή οι γονείς ή οι παππούδες και οι γιαγιάδες σου σε έναν θάλαμο εντατικής. Αν βρεθεί κρεβάτι βέβαια…

Εκεί, λοιπόν, βλέπεις την απερισκεψία του ανθρώπου. Τον εγωισμό του. Την ξεροκεφαλιά και το πείσμα του να μην σέβεται κανόνες. Βλέπεις τον παππού μέρα μεσημέρι να βολτάρει, άνευ λόγου. Το καταλαβαίνεις ότι είναι άνευ λόγου, δεν χρειάζεται να στο πει. Το βράδυ χάζευα από κάτω μια παρέα από πέντε-έξι 16χρονους-17χρονους, να περπατάνε δίπλα-δίπλα, κολλητά, να κάνουν χαβαλέ, να γελάνε. Σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.

«Δεν παθαίνουμε τίποτα εμείς», σκέφτονται προφανώς, αλλά δεν τους είπε κανείς άραγε ότι οκέι, αν κολλήσουν μπορεί να μην πάθουν τίποτα οι ίδιοι, αλλά αν το μεταδώσουν στον πατέρα τους, στη μάνα τους, στην γιαγιά ή στον παππού, τι θα γίνει; Δεν τους τα είπε κανένας αυτά;

Οι κανόνες γίνονται πατσαβούρι σε αυτή τη χώρα. Η απερισκεψία και ο εγωισμός κυριαρχούν.

Αυτές τις δύο λέξεις χρησιμοποίησε χθες και ο Σωτήρης Τσιόδρας, για τον οποίο τόσος λόγος γίνεται τελευταία και έχει μπει στα σπίτια όλων μας. Έχει γίνει ο φίλος που εμπιστευόμαστε. Και γίνεται κουβέντα, διότι πριν από επιστήμονας, είναι άνθρωπος και αυτό φαίνεται σε κάθε τοποθέτησή του. Πριν απ’ όλα τον ενδιαφέρει να σώσει ζωές και όχι να παρατηρεί το φαινόμενο και να καταγράφει στατιστικές.

Μαζί με το Νίκο Χαρδαλιά, για τις ικανότητες και τον τρόπο σκέψης του οποίου επιτρέψτε μου να έχω προσωπική άποψη και απόλυτη γνώση, συνθέτουν το καλύτερο δίδυμο που θα μπορούσε να μας τύχει. Η αιχμή του δόρατος που θα έπρεπε να έχουμε σε αυτή την τραγωδία.

Ποιος είναι ο στόχος; Ο στόχος είναι ένας: Να μην γίνουμε Ιταλία!

Η Ιταλία είναι όλο το θέμα. Η Ιταλία είναι το μεγάλο δράμα. Μια καταστροφή που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Μια λαίλαπα που διαλύει τη γειτονική χώρα και την οποία δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε, γι’ αυτό και φερόμαστε απερίσκεπτα. Καλά καλά δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν οι ίδιοι οι Ιταλοί αυτό που τους συμβαίνει…

Τι να λέμε; Ένας νεκρός κάθε 3 λεπτά! Πάμε πάλι για να καταλάβουμε το μέγεθος του δράματος: Ένας νεκρός κάθε 3 λεπτά!!

Σχεδόν 5.000 θύματα. Πόλεμος κανονικός! Και όλα αυτά δίπλα μας. Όχι στην Κίνα! Κυριολεκτικά δίπλα μας!

Άνθρωποι χάνουν πάνω από ένας μέλος της οικογένειάς τους! Μια γυναίκα έχασε μάνα, αδερφό και ο άντρας της παλεύει στην εντατική! Ξεκλήρισμα κανονικό!

Άνθρωποι πεθαίνουν στα σπίτια τους! Δεν πρόλαβαν να τους φροντίσει κανείς!

Και εμείς εδώ δεν αντέχουμε να μείνουμε σπίτι. Θέλουμε βόλτα, εκδρομή. Να… ξελαμπικάρουμε!

Δεν παραδειγματιζόμαστε και δεν κατανοούμε ότι αν το πράγμα στην Ελλάδα ξεφύγει, θα «χαιρετίσει» πολύς κόσμος. Γιατί σε αντίθεση με τις άλλες χώρες, εμείς δεν έχουμε πού να τους βάλουμε! Δεν έχουμε μονάδες. Το «σύστημα» δεν θα αντέξει μια νέα Ιταλία, ούτε καν μια νέα Ισπανία.

Την έξαρση στην Ελλάδα δεν την έχουμε δει ακόμα και πολλοί λένε ότι έρχεται τον Απρίλιο, είναι μπροστά μας.

Ας δούμε την τραγωδία δίπλα μας και ας παραδειγματιστούμε επιτέλους. Κάνοντας του κεφαλιού μας, ίσως στείλουμε στο θάνατο ανθρώπους πολύ άδικα! Ανθρώπους που θα φύγουν πριν την ώρα τους! Και ας είναι 80 χρονών με νοσήματα! Τι σημασία έχει;

Όπως έγραψε ιδανικά κάποιος φίλος στα social, «πατριωτισμός, εκτός των άλλων, είναι η τιμή και ο σεβασμός στην πατρίδα και τους ανθρώπους της».

Ας δείξουμε τον πατριωτισμό μας, λοιπόν. Να σώσουμε συνανθρώπους μας πειθαρχώντας στους κανόνες και κάνοντας απλά το σωστό.