Σεβασμός για το χθες, έρχεται καλύτερο αύριο

Δεν θα προσπαθήσω να στρογγυλέψω καθόλου τα πράγματα. Στο ματς που τελείωσε, μόλις πριν από λίγο, δεν πέσαμε ηρωικώς μαχόμενοι, όπως πολλές φορές μας αρέσει να λέμε όταν κερδίζουμε. Ηρωικοί ήταν οι αντίπαλοι μας που έπαιξαν με δέκα (δικαίως), για σχεδόν μία ώρα, άντεξαν παρά το γεγονός πως αριθμητικά ήμασταν υπέρτεροι, αλλά πέσαμε πάνω σε έναν σπουδαίο τερματοφύλακα. Κάτι που δεν είχε σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αν δεν είχε καταλογιστεί πέναλτι υπέρ μας, όπως αυτό που έκανε ο Τοροσίδης μετά το γκολ που δεχτήκαμε απόψε θα είχαμε ανέβει …στα κάγκελα και θα μιλούσαμε για... παρέμβαση του ΔΝΤ για να μην προχωρήσουμε στη διοργάνωση.

Γενικά σήμερα, ξεκινάμε από το γεγονός πως γενικά υπήρχε πολύ τσαντίλα για έναν ανεξήγητο λόγο. Ο Σάντος δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί είχε τόσα νεύρα κι ένα τέτοιο γεγονός, πριν από τα πέναλτι, σίγουρα επηρεάζει και τους παίκτες. Από την άλλη μεριά, διάφορες αντιδράσεις μέσα στο παιχνίδι, φανέρωναν νεύρα. Κι όταν έχεις νεύρα, δύσκολα βάζεις γκολ, ειδικά αν οι επιθετικοί σου δεν βρίσκονται σε καθόλου καλή κατάσταση κι όταν οι σπάνιες ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται δεν γίνονται γκολ. Οι Κοσταρικανοί μας έδειξαν πως είναι να είναι κάποιος χειρότερος από σένα, αλλά τελικά να σε κερδίζει. Μην γκρινιάζουμε όμως, γιατί εμείς το έχουμε κάνει πολλές φορές.

Μια επιπολαιότητα, ένα σουτ της πλάκας, κι ένα γκολ που δεν τρώγεται, σε ένα ματς που φαινομενικά πήγαινε καλά. Από εκεί και μετά φάσεις βγήκαν, έστω και ανορθόδοξα. Με την αλλαγή που έκανε ο Σάντος με τον Κατσουράνη, προσπάθησε να γεμίσει το κέντρο που άδειασε ο ίδιος για να βάλει επιθετικούς, μιας και για να βάλεις γκολ, πρέπει να δημιουργήσεις από πίσω. Έστω και στο τέλος, καταφέραμε να οδηγήσουμε το ματς στην παράταση, όπου χάσαμε ευκαιρίες. Το ματς για μένα χάθηκε στη φάση που έφυγαν πέντε Έλληνες με δύο Κοσταρικανούς και δεν μπόρεσαν να κάνουν αντεπίθεση της προκοπής. Αυτή η φάση σου λέει πως για μέχρι εδώ ήσουν κι ίσως είναι και πολύ.

Από αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, κερδίσαμε αρκετά. Παραστάσεις για τα νέα παιδιά, αλλά και μια αριστερή πλευρά που κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να μείνει για πολλά χρόνια μαζί. Ο Χολέμπας με τον Λάζαρο αποτελούν ένα ιδανικό δίδυμο από αριστερά, που μπορεί να αποτελέσει βάση μιας μεγαλύτερης επιθετικής δραστηριότητας για το μέλλον. Όπως υπάρχει και Φετφατζίδης πάνω στον οποίο, θα πρέπει να χτίσει ο επόμενος κόουτς. Με τον Ρανιέρι ελπίζω να δούμε καλύτερο ποδόσφαιρο και να μην περιμένουν οι νέοι για ν' αξιοποιηθούν.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην «Τυπάρα» για τα όσα πρόσφερε, για όσα χάρισε και όσες σπάνιες στιγμές ζήσαμε με τη δική του μορφή όλα αυτά τα χρόνια στην Εθνική. Όπως και στον Σάντος, που συνέχισε με επιτυχία εκ του αποτελέσματος το ζήτημα των παρουσιών μας στα μεγάλα ραντεβού. Ποιοτικά, δεν πρόσθεσε κάτι, ενώ θα μπορούσε, αλλά αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα που μπορεί να γίνει.

Πιστεύω πως η Εθνική έχει πολλά περιθώρια να πάει ψηλότερα και σε μεγάλες διοργανώσεις, αλλά και ποιοτικά με παίκτες ικανούς που έρχονται από πίσω. Για παράδειγμα, αν μιλούσες για τον Λάζαρο πριν το Μουντιάλ, πολλοί γελούσαν. Δε νομίζω να κάνουν το ίδιο μετά τις δύο τελευταίες εμφανίσεις. Το ίδιο ισχύει και για τον Κονέ. Με Μήτρογλου όπως ήταν μέχρι το Νοέμβριο η Ακτή θα είχε φάει τέσσερα για πλάκα και η Κόστα Ρίκα, άλλα τρία, αλλά δυστυχώς έτσι είχαν τα πράγματα με τον επιθετικό της Φούλαμ.

Για αρνητικούς πρωταγωνιστές δεν θέλω να μιλήσω. Έκανα αναφορά στη θέση του τερματοφύλακα, ωστόσο, γιατί αποτελεί μια χτυπητή αδυναμία που υπήρχε εξ’ αρχής. Όπως η έλλειψη φόρμας όλων των επιθετικών μας, ήταν πολύ προφανής σε όλο το τουρνουά.

ΥΓ: Όταν λέμε ενδεκάδα που κερδίζει, δεν αλλάζει, πίστευα πως συμπεριλαμβάνεται και ο τερματοφύλακας, αλλά μάλλον έκανα…λάθος.