(Π)οιοτικός - (Α)συγκράτητος - (Ο)ικογένεια

Από την εκκίνηση της σεζόν, επέμενα, παρά τα όποια προβλήματα που είχε, πως ο Παναθηναϊκός εξελίσσεται καλύτερα από τον ΠΑΟΚ, σαν ομάδα. Ακόμα και όταν έμεινε 12 πόντους πίσω από τον Δικέφαλο του Βορρά, επέμενα πως στην κανονική διάρκεια μπορούσε να τον φτάσει και να τον περάσει, πράγμα που στην ουσία συνέβη, μιας κι αμφότεροι ξεκινούν με δύο τη μάχη για τα πλέι-οφ.

Ύστερα από το 2-1 της Λεωφόρου της 9ης Φεβρουαρίου, επέμενα πως η εξέλιξη των δύο ομάδων είναι η μέρα με τη νύχτα, συγκριτικά με το ματς που είχαν δώσει στον πρώτο γύρο οι δύο αντίπαλοι στην Τούμπα. Η αποψινή τεσσάρα στον τελικό του ΟΑΚΑ, επιβεβαιώνει πως στον Παναθηναϊκό, έγινε δουλειά ποδοσφαιρική με πρόγραμμα, με μια «τριανδρία» (Αναστασίου-Νταμπίζα- Σαραβάκο) που ασχολήθηκε αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο και με ξεχωριστό πρωταγωνιστή τον Ρούτερ που είναι εκείνος που έχει πάρει πάνω του, όλη την εκπαίδευση της ομάδας τακτικά.

Ο κόσμος στήριξε και είναι και η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, κατά την άποψη μου, που η συμβολή των φίλων μιας ομάδας, σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, ήταν καταλυτική γιατί δεν πίεσαν, αλλά αντίθετα στήριξαν, είχαν υπομονή και αποζημιώθηκαν με ένα Κύπελλο. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή, που στη Λεωφόρο, μετά το χαμένο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, που κανένας δεν έφυγε από τη θέση του, αλλά άπαντες αποθέωσαν τους ποδοσφαιριστές. Γι' αυτή την ομάδα, ένας τίτλος σε μια σεζόν, που πολλοί την είχαν τελειωμένη και αρκετοί την ανέμεναν ως νέα ΑΕΚ, αυτός ο τίτλος έχει την αξία ενός πρωταθλήματος, όσο υπερβολικό και αν φαντάζει κάτι τέτοιο και μια ομάδα που στην εκκίνηση της, ξεκινά με τρόπαιο, διαμορφώνει χαρακτήρα νικητή.

Από την άλλη μεριά είχαμε τον ΠΑΟΚ. Μια ομάδα που άρχισε την χρονιά με πολλά όνειρα και φιλοδοξίες, μια ομάδα που είχε μεγαλύτερο μπάτζετ, πιο βαθύ ρόστερ και μια υγιή οικονομικά κατάσταση. Στον «Δικέφαλο» δημιουργήθηκαν μεγάλες προσδοκίες και η αλήθεια είναι πως και ο Τύπος έφτιαξε τέτοιες γι’ αυτόν, αλλά όσο περνούσε η σεζόν αυτές εξανεμίζονταν. Από τη στιγμή που άρχισαν και τα απανωτά ματς από τα Τέμπη και κάτω οι βαθμοί χάνονταν, την ίδια ώρα που η διοίκηση του ασχολήθηκε περισσότερο με μια «κόντρα» με τον Ολυμπιακό και λιγότερο με την ουσία.

Για τον ΠΑΟΚ χάθηκε οριστικά η μπάλα, όταν άρχισαν οι γκρίνιες, οι τηλεδιασκέψεις με τους αρχηγούς και τα παράπονα που έκαναν οι ποδοσφαιριστές για τον Στέφενς. Μετά από έναν χρόνο, φτάσαμε σε μια κατάσταση, ανάλογη με αυτή της περσινής σεζόν, όταν και πάλι ο Γ.Χ ανέλαβε αντί του Δώνη, με ένα ρόστερ που θεωρητικά ενισχύθηκε κι άλλο τον Ιανουάριο, με παίκτες που ωστόσο είναι άφαντοι. Μαντούρο δεν υπήρχε στον τελικό, όπως και Μάρτενς, όπως και Χούσεν, ενώ ο Νάτχο ήταν τιμωρημένος.

Ο ΠΑΟΚ εξάντλησε τις πιθανότητες του, κατά την δική μου άποψη, μετά τα όσα έγιναν στην Τούμπα, απέναντι στον Ολυμπιακό. Εκεί, στην προσπάθεια του να προκριθεί, έχασε τρεις παίκτες για τον τελικό και τόση ενέργεια. Έτσι ήταν απόλυτα φυσιολογική η κατάληξη, ένας Δικέφαλος «άδειος» και δίχως τον φορ που στη μια επαφή μπορούσε να του κάνει εύκολο γκολ, ήταν εύκολη λεία για τον Μπεργκ και την παρέα του.

Ο Παναθηναϊκός ψυχολογικά μπαίνει σαν φαβορί στα πλέι-οφ, έχοντας πάρει δύο νίκες κόντρα στον «Δικέφαλο» και βασικά κινούμενος με αέρα στα πανιά του. Έτσι θα μπει και στη νέα χρονιά, αφού έχει μια βάση, μια μαγιά για του χρόνου, κάτι για το οποίο ζωηρά αμφιβάλλω πως υπάρχει στον ΠΑΟΚ, που βασικά χρειάζεται, ξανά, ξήλωμα…