Η βραδιά που ο Σάντος, νίκησε τους φόβους του!!

Αυτή τη φορά ο Σάντος, πήρε το ρίσκο και δικαιώθηκε. Επί της ουσίας η δήλωση του στη ΝΕΡΙΤ, μόλις τελειώνει το ματς, βάζει τα πράγματα στη θέση τους, δίχως αμφιβολία και παραπάνω λόγια: «Ο Σαμαράς έχει παίξει πολλές φορές στην κορυφή της επίθεσης. Θεωρήσαμε ότι ήταν η κατάλληλη στρατηγική, να αγωνιστούμε, με τρεις κινητικούς επιθετικούς και ευτυχώς η στρατηγική πέτυχε».

Ο Πορτογάλος, σε ένα ματς που δεν ήθελε να είναι το τελευταίο του στην Εθνική, ξεπέρασε τους φόβους και τον κακό εαυτό του. Αποφάσισε να ρίξει τον Σαμαρά στην κορυφή, τον Λάζαρο στο πλάι, ενώ εκ των πραγμάτων αναγκάστηκε να ρίξει τον Σάμαρη στο παιχνίδι, εξαιτίας του τραυματισμού του Κονέ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κάνει ένα παιχνίδι η Εθνική στο οποίο έβαλε 2 γκολ, είχε τρία δοκάρια, αμέτρητα σουτ και βέβαια έπαιξε ποδόσφαιρο. Το ματς που έκανε η Εθνική, απέναντι στην Ακτή Ελεφαντοστού, ξεπερνάει σε παραγωγικότητα και τα καλύτερα παιχνίδια του 2004 (το κορυφαίο τότε από άποψη φάσεων που έκανε η Εθνική, ήταν εκείνο με τη Γαλλία, κατά την γνώμη μου).

Ο Χριστοδουλόπουλος έκανε ένα ματς που θεωρώ πως θα του εξασφαλίσει άνετα, ένα καλό συμβόλαιο στο Καμπιονάτο. Ο Μανωλάς και ο Παπασταθόπουλος έκαναν και πάλι ένα υπέροχο παιχνίδι, ο Χολέβας έπαιξε ματς που θύμισαν Τσάμπιονς Λιγκ όταν είχε πίσω του τον Μαρκάνο. Τέλος, με την αναγκαστική αλλαγή του Κονέ, ο Σάμαρης ήρθε να κουμπώσει με το ταίρι του, στον Ολυμπιακό. Και ένας σύγχρονος χαφ σαν τον Σάμαρη, μπορεί και να ξεκινήσει δημιουργία φάσης και να την τελειώσει, αν πάρει τη μπάλα καλά. Αλλά κι ο Μανιάτης, έπαιξε με τελείως διαφορετική ψυχολογία, συγκριτικά με τα προηγούμενα ματς.

Η Εθνική πρέσαρε, έκλεψε μπάλα στο μισό του αντιπάλου και έκανε φάσεις. Μπόρεσε να τρέξει τη μπάλα και να την μεταφέρει σωστά στο αντίπαλο μισό. Θα πει κανείς, γιατί κερδίσαμε με πέναλτι στο 93’ που ήταν πέναλτι (παρά τις απόψεις περί του αντιθέτου). Όταν η Εθνική μπορεί να πρεσάρει και να τρέξει, μπορεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο ή μάλλον το καλύτερο της ιστορίας της και ο Σάντος, παρά τις αντιξοότητες, να πραγματοποιήσει το καλύτερο κοουτσάρισμα, στην καριέρα του.

Θέλω να κλείσω με τον Πορτογάλο, αφού του έχω αφιερώσει τον τίτλο. Ο Σάντος, όπως τον έχουμε ζήσει 13 χρόνια. Θα είχε φτιάξει πολύ μεγαλύτερο όνομα και ίσως και μια μεγαλύτερη καριέρα, αν δεν ήταν, σε καθοριστικές στιγμές, διστακτικός. Θα πει κανείς, πως έχει απολαύσει δόξες και τιμές από τους συμπατριώτες του. Για όσους τον ζήσαμε, 13 χρόνια στην Ελλάδα, θεωρώ πως είναι η μέρα, που ο Πορτογάλος, ξεπέρασε τους (προπονητικούς) φόβους του και δικαιώθηκε. Αυτή η σελίδα, αυτού του Μουντιάλ, ίσως να είναι η πιο λαμπρή της καριέρας του. Κι είναι η μέρα, που -πιθανότατα- μπαίνει στις συνειδήσεις των Ελλήνων, σαν πραγματικά άξιος συνεχιστής του Ρεχάγκελ.

ΥΓ: Σήμερα που ο Χολέμπας, είχε Λάζαρο στην πλευρά του, κάθε άλλο παρά κακός ήταν. Οι δύο της αριστερής πλευράς ήταν ίσως οι καλύτεροι.