Έλλειψη αγάπης για το εθνόσημο, έλλειψη προσωπικότητας

Περιγράφω μια σκηνή που είδα κάποια στιγμή, από το πρώτο παιχνίδι, αυτό με τη Ρουμανία. Βράδυ, αποκαμωμένος από τη δουλειά, πέφτω πάνω σε στιγμιότυπο από την ανάπαυλα, του αγώνα με τη Ρουμανία, στις επαναλήψεις της NERIT SPORTS. Πέντε παίκτες, κάνουν πασούλες στη μεγάλη περιοχή, με έντονη διάθεση χαβαλέ. Με το σκορ στο 0-1 υπέρ των φιλοξενούμενων. Κάπου εκεί συνοψίζεται η εικόνα αυτής της παιδικής χαράς, των τεσσάρων αγώνων και νομίζω πως εκεί, κατανοείς πως δεν θες προπονητή στην ομάδα, αλλά πρώτα απ’ όλα… βρεφονηπιαγωγό. Aκόμα και τα νήπια, είναι πιο σοβαρά σε ορισμένες στιγμές, απ’ όσο ήταν οι πέντε συγκεκριμένοι παίκτες.

Μέσα σε όλο αυτό το…πανηγύρι που ονομάζεται ΕΠΟ, είχαμε το κάζο με το 10-0 από την Ελβετία στους Νέους. Θα πει κανείς σε μικρές ηλικίες, αλλά δείχνει μια προδιάθεση. Όταν το κλίμα είναι τέτοιο που να επιτρέπει σε μια χώρα που έχει και παράδοση στις μικρές ηλικίες από καλά αποτελέσματα, να υπόκειται τέτοιο διασυρμό, τότε δεν λέμε πως απλά δεν πάει κάτι καλά, αλλά πολλά πράγματα πηγαίνουν τελείως στραβά. Α, ναι την πλήρωσαν τρεις προπονητές -ορθώς, αλλά δεν έπρεπε να την πληρώσουν μόνο αυτοί -και δύο παίκτες τους οποίους τελείωσε η ΕΠΟ με συνοπτικές διαδικασίες, δίχως κανείς να τους εξηγήσει ορισμένα πράγματα.

Η επιλογή του προπονητή; Από εκεί που μιλούσαμε για κάποιον τεχνικό, που θα είναι πολύ πιο κοντά στον Ρεχάγκελ (σε φιλοσοφία), με πρώτο και καλύτερο, τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, πάμε σε μια επιλογή, ενός ανθρώπου, που έχει τελείως διαφορετική φιλοσοφία για το ποδόσφαιρο από τους προκατόχους του και αναλαμβάνει για πρώτη φορά Εθνική ομάδα. Επιπλέον, δεν έχει καμία σχέση με το δικό μας ποδόσφαιρο και με τις ιδιομορφίες του.

Αυτά τα τρία γεγονότα, αρκούν για να καταλάβει κανείς, τι background υπάρχει (ή για την ακρίβεια δεν υπάρχει) για να μπορέσει κανείς να καταστρέψει σε μόλις 2.5 μήνες, μια ομάδα που εγώ θα βάλω πως από το 1997 κι εκείνη την ατυχία με τη Δανία, προσπαθεί να φτάσει όλο και πιο ψηλά το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ταλέντο υπάρχει. Προσωπικότητα δεν υπάρχει. Εκείνοι στους οποίους βασίστηκε η Εθνική για να βάλει το πόδι στο γκάζι από το 2002 και μετά, είχαν χαρακτηριστεί loosers, αποτυχημένοι, Γκουμομπασινάδες και διάφορα άλλα. Είχαν όμως το μεράκι και την αγάπη για την Εθνική. Θυμάμαι πως για τον Θόδωρο Ζαγοράκη, για τον οποίο στα εξωαγωνιστικά, ουδέποτε είχα καμία ιδιαίτερη συμπάθεια, πως θα τον θυμάμαι, όχι σαν παίκτη συλλόγων, αλλά σαν τον αρχηγό, σαν τον άνθρωπο που είναι συνδεδεμένος με την Εθνική, πριν σηκώσουμε ακόμα το τιμημένο.

Πάνω απ’ όλα, εκείνοι οι παίκτες, είχαν εγωισμό και αγάπη για τον εθνόσημο και όσα και αν τους έσερναν για τα συλλογικά, είχαν ποδοσφαιρικό εγωισμό. Πολλοί από τους σημερινούς παίκτες της Εθνικής, έχουν παραστάσεις, εμπειρίες και χρόνο συμμετοχής σε μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, που οι συνάδελφοι τους (ζητώ συγγνώμη από τα παιδιά του 2004 που χαρακτηρίζω έτσι τους σημερινούς παίκτες) δεν είχαν ούτε ονειρευτεί, όταν σήκωναν το βαρύτιμο τρόπαιο στον ουρανό της Λισσαβόνας.

Δεν μπορώ να διανοηθώ, πως για να μην χάσεις από ερασιτέχνες αντιπάλους, πρέπει να έχεις προπονητή. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως για να κάνεις έστω και δύο-τρεις ευκαιρίες απέναντι στο… μεγαθήριο Βόρειο Ιρλανδία, πρέπει να έχεις τον… Μουρίνιο στον πάγκο. Αυτές τις ομάδες τις…κουτσοβολεύαμε και με προπονητές που έχουν λοιδωρηθεί στην πέτρινη δεκαετία του 1980. Όταν όμως δεν έχεις φιλότιμο και δεν σε νοιάζει, αν θα χάσεις από ψαράδες, τότε κανένας προπονητής, δεν μπορεί να σε κάνει να συμπεριφερθείς διαφορετικά. Και κανένας, μα κανένας, δεν μπορεί να σε κάνει ν’ αγαπήσεις, κάτι που δεν είναι απλά δουλειά, όπως είναι ο σύλλογος, αλλά τίτλος τιμής, να χρίζεσαι διεθνής, έστω και αν με το Ρανιέρι, σε λίγο έχουμε ελπίδες κι εμείς να κληθούμε.

Πολλοί θα μιλήσουν για σαπίλα στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που λόγω και των επίκαιρων γεγονότων, μπορεί αυτή η Εθνική ν’ αντικατοπτρίζει απόλυτα. Όλοι αυτοί που αγωνίστηκαν για να φτάσουν την Εθνική σε αυτό το σημείο, δε νομίζω πως το έπραξαν σε κάποια «χρυσή» εποχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο, τα προηγούμενα χρόνια. Απλά σε αυτή την αλλαγή σκυτάλης, απλώς δεν υπάρχουν οι ποδοσφαιρικές προσωπικότητες για να τραβήξουν τους υπόλοιπους ένα βήμα μπροστά. Κι ασφαλώς, αν ξένος δάχτυλος (δλδ μανατζαραίοι και άλλοι) επεμβαίνουν στις κλήσεις της Εθνικής, ας βγει κάποιος να το πει ξεκάθαρα, για να μην ταλαιπωρείται άλλο, ο δόλιος κόσμος (όσος πάει) να βλέπει την Εθνική.

Παρά την επιτυχία, με την πρόκριση στους «16» του Μουντιάλ, το ματς της Τούμπας, ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό για το Κύπελλο τον περασμένο Απρίλη, καταλαβαίνω πως έκανε ανεπανόρθωτη ζημιά και από τότε, έστω και αν με τα χίλια ζόρια αυτό κρατήθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, μέχρι ενός σημείου. Στα δικά μου μάτια, αυτό το ματς του Κυπέλλου πέρσι, θα είναι κάτι σαν ένας ποδοσφαιρικός, Πελοποννησιακός Πόλεμος ή αλλιώς η αρχή του τέλους...

Ελπίζω να διαψευστώ και σύντομα να δω, παίκτες που να γουστάρουν να παίζουν στην Εθνική. Να το δείχνουν με το παιχνίδι τους, όχι με τις δηλώσεις, από τις οποίες χορτάσαμε...