Παρών στο σπουδαιότερο παιχνίδι της ΑΕΚ: Ο Κώστας Μιαούλης περιγράφει το ιστορικό ταξίδι στο Βελιγράδι

Το μεγαλύτερο ραντεβού της ιστορίας της ΑΕΚ, ήταν μέσα στον πόλεμο, για την ειρήνη.

Αυτή είναι η πιο μεγαλειώδης, η ανεπανάληπτη, αυτή που συνέβη μια φορά (και πιθανότατα δεν θα συμβεί ξανά και ποτέ) στον βίο ενός συλλόγου.

Ήταν Μεγάλη Τετάρτη του 1999, όταν η Ένωση, έδωσε τον πιο μεγάλο αγώνα, όχι για να κατακτήσει κάποιο τρόπαιο, στο εμπόλεμο Βελιγράδι, αλλά για να στείλει μήνυμα αλληλεγγύης στον δοκιμαζόμενο από τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς, σερβικό λαό.

Άλλωστε ο άνθρωπος που είχε την ιδέα εκείνου του ταξιδιού, ο Δημήτρης Μελισσανίδης, θεωρεί πως αυτός είναι ο σημαντικότερος αγώνας στην ιστορία της ομάδας.



Για όσους συνοδεύσαμε αυτή την ιστορική αντιπολεμική αποστολή, μέσα από πολλές δυσκολίες, εσκεμμένη ταλαιπωρία στα ουγγρο-σερβικά σύνορα με τα διαβατήρια, αλλά και τις απειλές από Άγγλους αξιωματούχους (μιας και η ομάδα τότε ήταν κάτω από την ιδιοκτησία της Enic) πως θα βομβαρδιστούν όλες οι πιθανές προσβάσεις της ΑΕΚ για την μετάβαση και την επιστροφή από το Βελιγράδι, δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία πως δεν ήταν απλά μια εκδρομή, αλλά ένα ταξίδι σε εμπόλεμη ζώνη, δίχως καμία εγγύηση.



Άλλωστε αυτό ήταν και το θρίλερ που βίωσαν όλοι στη Βουδαπέστη. Οι ολονύκτιες πιέσεις από το αγγλικό Υπουργείο των Σπορ, αλλά και από το Υπουργείο Εξωτερικών, προς τους διοικητικούς παράγοντες της ΑΕΚ και ειδικά τον Πέτρο Στάθη ήταν αφόρητες. Τότε ο Δημήτρης Μελισσανίδης απευθύνθηκε σε όσους συμμετείχαν σε αυτό το παράτολμο ταξίδι, πως αν υπήρχε κάποιος που θα φοβόταν για την ασφάλεια του, θα μπορούσε να παραμείνει στην ουγγρική πρωτεύουσα και να επέστρεφε το επόμενο βράδυ, αν γύριζε αίσια η αποστολή από το Βελιγράδι.

Ποιος όμως, αφού ξεκίνησε, θα έκανε πίσω σε αυτό το μοναδικό και ιστορικό ταξίδι; Κανείς, μα κανείς δεν έκανε πίσω. Δίχως να κλείσει μάτι κανείς, με την υγρασία να διαπερνά τα πάντα, δίπλα από τον Δούναβη, η Ένωση μαζί με όσους την συνόδευαν είχε ραντεβού με την ιστορία και αναχώρησε από εκεί με προορισμό το Βελιγράδι, κάπου στις 5.30-6.00 το πρωί τοπική ώρα.

Δεν υπάρχει στιγμή για μένα που να μπορείς να ξεχωρίσεις μέσα σε αυτό το ταξίδι. Κάθε χιλιόμετρο, κάθε μέτρο, κάθε δευτερόλεπτο, ακόμα και μετά την πρόωρη ολοκλήρωση της αναμέτρησης με το σκορ στο 1-1 με την είσοδο των φίλων της Παρτίζαν, κάθε στιγμή άξιζε. Ακόμα και όταν το πούλμαν των εκπροσώπων του Τύπου υπέστη βλάβη λίγο έξω από το Νοβι Σαντ, όλοι είχαμε την αγωνία να φτάσουμε εγκαίρως (η φωτό με τους συναδέλφους από εκείνη την ατυχή στιγμή του ταξιδιού).



Με πολλές προσπάθειες τα καταφέραμε να φτάσουμε ακριβώς ένα δεκάλεπτο πριν την έναρξη του αγώνα. Λίγο πριν φτάσουμε στο γήπεδο, το υπουργείο Εσωτερικών, ένας από τους πρώτους στόχους που είχαν πληγεί από τους Νατοϊκούς βομβαρδισμούς, αποτελούσε μια πολύ δυνατή και συνάμα ανατριχιαστική εικόνα.

Ο αγώνας που κάθε στιγμή του είχε μια ξεχωριστή σημασία. Η εισβολή των οπαδών για την πρόωρη λήξη, ώστε να προλάβουμε πριν ν' αναχωρήσουμε πριν σουρουπώσει και ξεκινήσει πάλι ο βομβαρδισμός. Ακόμα και αν συνέβαινε κατά τη διάρκεια του ματς, οι οικοδεσπότες είχαν φροντίσει για το πού θα έβρισκε καταφύγιο η αποστολή.

Θυμάμαι ακόμα πως κατά την επιστροφή, δίχως να έχουμε κλείσει ακόμα ούτε μία ώρα (απ' όσο μπορώ να ανακαλέσω) όταν ο έτερος απεσταλμένος του ΣΠΟΡ FM 94,6, Βαγγέλης Μπραουδάκης, λάμβανε με δυσκολία ένα τηλεφώνημα, που ρωτούσε αν προλάβαμε να περάσουμε μια από τις τελευταίες προσβάσιμες γέφυρες.

Η ιστορία είχε γραφτεί, η αποστολή της ΑΕΚ επέστρεφε προς τη Βουδαπέστη. Τη στιγμή που το κομβόι έφτανε στα σύνορα της Σερβίας με την Ουγγαρία, ο ανατριχιαστικός ήχος της σειρήνας, μας θύμιζε από πού μόλις είχαμε επιστρέψει, την ώρα που έπεφτε το σκοτάδι...

Κάθε εικόνα από εκείνο το διαφορετικό παιχνίδι, με το ελληνικό καραβάνι της ειρήνης, περνάει στο πάνθεον της παγκόσμιας (όχι μόνον αθλητικής) ιστορίας. Και όσοι βρεθήκαμε εκεί θα το θυμόμαστε για πάντα. Γιατί πρόκειται για ένα τόλμημα που κανείς άλλος δεν θα μπορέσει ποτέ...