4+1 μορφές της ΑΕΚ που θα άξιζαν επίσης πυλώνα στην OPAP Arena!

Ένα αιώνα ζωής συμπληρώνει σήμερα, 13 Απριλίου του 2024, η ΑΕΚ. Μια ομάδα που ιδρύθηκε από πρόσφυγες, με μοναδικό στόχο να πρεσβεύει τις αξίες τους και να τους δώσει πίσω τη χαμένη περηφάνια. Οι ιδρυτές της «Ένωσης» αναγκάστηκαν να αφήσουν το σπίτι και την οικογένειά τους, βλέποντας, όμως, αυτό τον σύλλογο ως κάτι διαφορετικό. Και κάτι τέτοιο ήταν, είναι και θα είναι η συγκεκριμένη ομάδα. Διαφορετική.

Η ΑΕΚ έζησε στο πετσί της τον ξεριζωμό. Βρήκε στη Νέα Φιλαδέλφεια όσα έχασε, αλλά εκδιώχθηκε και από εκεί. Ήταν και πάλι πρόσφυγας. Για δύο δεκαετίες το όνειρο όλων των φιλάθλων της δεν ήταν άλλο από την επιστροφή και τη δημιουργία γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Το ζητούσαν, το απαιτούσαν, το φώναζαν στις κρύες βραδιές στο ΟΑΚΑ. Μικροί και μεγάλοι. Τελικά, ήταν της μοίρας της γραφτό να επιστρέψει στην πόλη της, στη δική της περιοχή και με μπροστάρη τον Δημήτρη Μελισσανίδη η ευχή, έγινε πραγματικότητα με την «Αγιά Σοφιά – OPAP Arena».

Ένα γήπεδο αντάξιο της ιστορίας αυτή της ομάδας, το οποίο δεν ξεχνάει αυτούς που τη γιγάντωσαν. Με εντολή του διοικητικού ηγέτη της ΑΕΚ κάθε ένας από τους τέσσερις πυλώνες κοσμείται από ισάριθμες τοιχογραφίες των μύθων του συλλόγου. Ο λόγος για τους Στέλιο Σεραφείδη, Μίμη Παπαϊωάννου, Κώστα Νεστορίδη και Θωμά Μαύρου, που για πάντα θα κοιτάζουν τον αγωνιστικό χώρο, σπρώχνοντας την «Ένωση» προς τη νίκη.

Με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων της ΑΕΚ το sport-fm.gr παραθέτει τέσσερις ακόμη παίκτες που είχαν τεράστια επίδραση, την περίοδο που φορούσαν τη φανέλα της και θα μπορούσαν σε ένα απόλυτα υποθετικό, πάντα, σενάριο να ήταν στους πυλώνες του γηπέδου της Νέας Φιλαδέλφειας. Από τον Ντέμη Νικολαΐδη που κράτησε μόνος του μια γενιά ΑΕΚτζήδων και τον Στέλιο Μανωλά που δεν φόρεσε φανέλα άλλης ομάδας, στον Τόνι Σαβέβσκι που λατρεύτηκε όσο λίγοι ξένοι και ήταν μέλος δύο μεγάλων εποχών και τον Νάτσο Σκόκο, ο οποίος, ίσως, είναι ο πιο φαντεζί παίκτης που έπαιξε ποτέ στην «Ένωση». Εδώ υπάρχει και ένας αστερίσκος με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, που πέτυχε σπουδαία πράγματα τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής των «κιτρινόμαυρων», αλλά η αποχώρησή του για τον Ολυμπιακό άλλαξε τα πάντα για… πάντα όσον αφορά τη σχέση του με την ΑΕΚ.

Ντέμης Νικολαΐδης

Η περίπτωσή του είναι αρκετά ιδιαίτερη, αφού όμοια της δύσκολα να έχει υπάρξει σε άλλη ελληνική ομάδα. Ο Ντέμης Νικολαΐδης αποτέλεσε σύμβολο για την ΑΕΚ και το δέσιμο που ανέπτυξε με τον κόσμο και την ιδιοσυγκρασία της… ξέφυγε από το αθλητικό πλαίσιο. Όντας από μικρό παιδί φίλαθλος της ομάδας, έγινε ποδοσφαιριστής με όνειρο να παίξει κάποτε με τη φανέλα της και το όνειρό του έγινε πράξη το 1996. Για να γίνει αυτό, έπρεπε να απορρίψει τις συνεχόμενες προτάσεις του Σωκράτη Κόκκαλη από τον Ολυμπιακό με τεράστια ποσά για εκείνη την εποχή, όμως, για εκείνον το οικονομικό κομμάτι ερχόταν πάντα σε δεύτερο ρόλο.

Αγωνίστηκε με τα κιτρινόμαυρα επτά χρόνια και μέσα σε αυτά κράτησε μια εποχή των φίλων της ΑΕΚ μόνος του. Ως αποκούμπι σε περιόδους που δεν νίκαγε πάντα η ομάδα που το άξιζε στον αγωνιστικό χώρο. Για πολλούς ήταν ο σύγχρονος Θωμάς Μαύρος, μιας και η εκτελεστική τους δεινότητα έμοιαζε πολύ. Παίκτης των μεγάλων ματς, που έβγαινε πάντα μπροστά στα ντέρμπι και πανηγύριζε τα γκολ του στα κάγκελα της σκεπαστής. Δεν κατάφερε να πανηγυρίσει ποτέ κάποιο πρωτάθλημα, κατακτώντας το Σούπερ Καπ του 1996 και τρία Κύπελλα (1997, 2000, 2002), μετρώντας συνολικά 267 συμμετοχές με 177 γκολ, τα οποία τον τοποθετούν στην 4η θέση της λίστας με τα περισσότερα τέρματα στην ιστορία της «Ένωσης».

Το ήθος του αποτυπώνεται από την κίνησή του στον τελικό του Κυπέλλου του 2000. Ο Νικολαΐδης σκόραρε, ωστόσο, η μπάλα είχε βρει το χέρι του, κάτι που δεν είχε αντιληφθεί ο διαιτητής για να το ακυρώσει. Άλλοι στη θέση του θα πανηγύριζαν ένα γκολ σε τελικό, ακόμη και αν δεν έπρεπε να μετρήσει. Όχι, όμως, ο Ντέμης. Και αυτό διότι σήκωσε το χέρι του, αναφέροντας την παράβασή που είχε κάνει και το γκολ του ακυρώθηκε. Για την παραπάνω ενέργειά του τιμήθηκε με το βραβείο Fair Play από τη FIFA.

Σε ηλικία μόλις 31 ετών αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του, προκειμένου να γίνει πρόεδρος της ΑΕΚ και να τη σώσει από τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρισκόταν. Υπό την προεδρία του η «Ένωση» λειτούργησε σε μοντέρνα πρότυπα με νέους ποδοσφαιριστές, ενώ τη σεζόν 2004-05 έχασε το πρωτάθλημα στο -1 από την κορυφή, ενώ την επόμενη στο -3. Το 2007-08 κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο, το οποίο όμως κατέληξε στον Ολυμπιακό μέσω της παρέμβασης του Αθλητικού Διαιτητικού Δικαστηρίου μετά την υπόθεση του Ρόμαν Βάλνερ.

Αγάπησε όσο λίγοι την ΑΕΚ, έκανε τα πάντα για να την δει να προοδεύει και δείγμα του πόσο τον λάτρεψε ο κόσμος ήταν η αποθέωση που γνώρισε -όσο κανείς άλλος- κατά την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο της OPAP Arena στα εγκαίνια του γηπέδου.

Στέλιος Μανωλάς

Δίπλα στη λέξη αρχηγός, θα βρίσκεται πάντα και το όνομα του Στέλιου Μανωλά. Ένας παίκτης που δεν φόρεσε καμία άλλη φανέλα, πλην εκείνη της ΑΕΚ, κάτι που στο σύγχρονο ποδόσφαιρο ακούγεται ανήκουστο, αλλά η σχέση του με τον «δικέφαλο» ήταν πάντα ξεχωριστή.

Έκανε το ντεμπούτο του το 1980 και έκτοτε το νερό μπήκε στο αυλάκι. Αποτέλεσε τον στυλοβάτη της άμυνας στο ρόστερ της ομάδας, που κατέκτησε τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα και θεωρείται ακόμα και θεωρείται ως η πιο θεαματική που είδε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι σειρήνες υπήρχαν πάντοτε, αφού τόσο ο Παναθηναϊκός επί Βαρδινογιάννη, όσο και ο Ολυμπιακός του Κοσκωτά, αλλά και του Κόκκαλη τον προσέγγιζαν, βλέποντας όμως πάντοτε την πόρτα κλειστή. «Ποτέ δεν θα αφήσω το σύλλογο που αγαπάω», είχε, χαρακτηριστικά, αναφέρει κατά τη διάρκεια της καριέρας του και όπως φάνηκε τήρησε τον λόγο του.

Θεωρείται ο κορυφαίος αμυντικός στην ιστορία της ΑΕΚ, αν όχι συνολικά του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ το 1993 ήταν υποψήφιος για τη Χρυσή Μπάλα, δείγμα της ποιότητάς του και την δυνατότητας που είχε να αγωνιστεί σε κορυφαίο σύλλογο της Ευρώπης, εφόσον οι εποχές και οι συνθήκες ήταν διαφορετικά. Κρέμασε τα παπούτσια του το 1998, μετρώντας 11 τίτλους (5 πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα Ελλάδος, 1 Λιγκ Καπ, 2 Σούπερ Καπ) και περισσότερες από 600 συμμετοχές με τη φανέλα της ΑΕΚ.

Η μοίρα έφερε έτσι τα πράγματα για να κάτσει και στον πάγκο του «δικέφαλου» σε δύο περιόδους τη σεζόν 2015-16: τη μια όταν αποτέλεσε παρελθόν ο Τραϊανός Δέλλας και μια ακόμη και πιο σημαντική, όταν αποχώρησε ο Γκουστάβο Πογέτ. Ο παλαίμαχος άσος παραμονές του πρώτου ημιτελικού Κυπέλλου με τον Ατρόμητο έκατσε στον πάγκο της «Ένωσης» και λίγες μέρες αργότερα την καθοδήγησε στον τελικό. Εκεί, η ΑΕΚ τέθηκε αντιμέτωπη με τον Ολυμπιακό, σε ένα από τα μεγαλύτερα παιχνίδια της σύγχρονης εποχή της, αφού στην πρώτη χρονιά της επιστροφής είχε τη δυνατότητα να κατακτήσει και ένα τρόπαιο, Κάτι που εν τέλει συνέβη με τους «κιτρινόμαυρους» να κερδίζουν με 2-1 τους Πειραιώτες, έχοντας στην άκρη του πάγκου τον Μανωλά, που μετά τη λήξη του αγώνα λύγισε από συγκίνηση, κατακτώντας τίτλο με την αγαπημένη του ομάδα 18 χρόνια μετά την απόσυρσή του ως ποδοσφαιριστής.

Τόνι Σαβέβσκι

Η πιο πετυχημένη μεταγραφή ξένου ποδοσφαιριστή στην ιστορία της ΑΕΚ σε κόστος, διάρκεια και πάνω από όλα προσφορά. Αποκτήθηκε τον Δεκέμβριο του 1988 και με τη φανέλα της Ένωσης πέτυχε τα πάντα. Ένας Σκοπιανός που ήρθε στη χώρα μας σε μια περίεργη περίοδο με το μακεδονικό ζήτημα, αλλά ο χαρακτήρας και το ήθος του κέρδισε τους πάντες, αναγνωρισμένος ακόμα και από αντιπάλους.

Κατάφερε να είναι μέλος και να συνδέσει δύο μεγάλες εποχές για τους «κιτρινόμαυρους»: το τέλος της δεκαετίας του '80 και να θεωρείται παίκτης-κλειδί της πιο θεαματικής ΑΕΚ στην ιστορία, που σάρωσε τα πάντα στο διάβα της. Η αντίληψή του για το παιχνίδι, η τεχνική κατάρτιση, η πάσα και η ταχύτητά του ήταν στοιχεία, που ελάχιστοι παίκτες είχαν στην Ελλάδα την περίοδο που αγωνιζόταν, δημιουργώντας ένα τρομερό δίδυμο με τον Μιχάλη Κασάπη στην αριστερή πλευρά.

Έβαλε την υπογραφή του με το γκολ που σημείωσε στη νίκη με 1-0 στη Σκωτία κόντρα στη Ρέιντζερς, με την οποία η ΑΕΚ έγινε η πρώτη ελληνική ομάδα που μπήκε στους ομίλους του Champions League. Μάλιστα εκείνη τη σεζόν είχε σημειώσει σπουδαία τέρματα στην κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση απέναντι στη Μίλαν και τον Άγιαξ. Ένας ξεχωριστός παίκτης που φόρεσε τη φανέλα του «δικεφάλου» 13 χρόνια, περισσότερα από κάθε άλλον ξένο.

Κατέκτησε τέσσερα Πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα, δύο Σούπερ Καπ και ένα Λιγκ Καπ, μετρώντας συνολικά 495 συμμετοχές, όντας ο πρώτο ξένος σε συμμετοχές με την Ένωσης και τρίτος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ διετέλεσε και προπονητής της ΑΕΚ αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ποδοσφαιρικής του καριέρας, τον Ιανουάριο του 2001.

Ιγνάσιο «Νάτσο» Σκόκο

Τι να πεις κανείς για αυτή την ασύλληπτη παικτάρα και τον πιο φαντεζί παίκτη που φόρεσε τη φανέλα της ΑΕΚ; Ένας «αλήτης» του ποδοσφαίρου, που το έκανε ομορφότερο στην Ελλάδα και θα μείνει για πάντα στη μνήμη των φίλων της «Ένωσης». Αργεντινός με τη σημαία της χώρας του τατουάζ στη γάμπα, χαίτη και «τόνους» μπάλα. Παίκτης που βλέπεις και αντιλαμβάνεσαι ότι η ποιότητά του θα σε κάνει να τον χαζεύεις.

Ήρθε στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2008, παίρνοντας για πρώτη φορά την απόφαση να αγωνιστεί στην Ευρώπη. Από τις πρώτες του κιόλας εμφανίσεις κατάφερε να μπει στις καρδιές των φιλάθλων του «δικεφάλου», αλλά έτυχε να αγωνιστεί σε μια από τις δυσκολότερες εποχές του συλλόγου. Λάτρευε τα ντέρμπι και τα όσα έκανε σε αυτά μνημονεύονται ακόμα και σήμερα.

Οι δύο μαγείες του στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και στη νίκη της ΑΕΚ με 2-1 επί του Ολυμπιακού, το μυθικό γκολ στο «Κλ. Βικελίδης» και στο ντεμπούτο του Μανόλο Χιμένεθ, το «όλοι σας και μόνος μου» με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, αλλά και τα δύο τέρματα στον αλησμόνητο τελικό του Κυπέλλου το 2009 ήταν κάποιες -από τις πολλοί λίγες- στιγμές του Σκόκο, ο οποίος ήταν ένας παίκτης που ζήλευαν όλες οι μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα.

Απίστευτη τεχνική κατάρτιση, μοναδικός στο ένας εναντίον ενός και στη ντρίμπλα. Ικανός να παίξει τόσο στα πλάγια και ως «10άρι», αλλά και ως περιφερειακός επιθετικός. Συνέθεσε φοβερό δίδυμο με τον συμπατριώτη του, Ίσμαελ Μπλάνκο και στη συνέχεια με τους Ραφίκ Τζιμπούρ και Νίκο Λυμπερόπουλο, σκοράροντας συνολικά 33 γκολ και μοιράζοντας 30 ασίστ, αγωνιζόμενος σε 120 παιχνίδια. Κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας την τελευταία του χρονιά στον «δικέφαλο» το 2011, ενώ μπορεί η αποχώρησή του να ήταν στενάχωρη για όλους, αλλά βοήθησε την ΑΕΚ στο οικονομικό σκέλος, καθώς από τη συμφωνία της με την Αλ Αΐν καρπώθηκε τρία εκατομμύρια ευρώ.

Τέλος, υπάρχει και ένας αστερίσκος γύρω από τους παίκτες που θα μπορούσαν να είναι επίσης πυλώνες στην OPAP Arena. Αυτός ακούει στο όνομα Ντούσαν Μπάγεβιτς και μόνο δίκαιο δεν θα ήταν να μην τον αναφέρουμε. Ήρθε καταξιωμένος στην Ελλάδα για την ΑΕΚ το 1977, έχοντας αγωνιστεί σε Παγκόσμιο Κύπελλο με τη Γιουγκοσλαβία και δημιούργησε ένα από τα καλύτερα επιθετικά δίδυμα στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου με τον Θωμά Μαύρο.

Κατέκτησε δύο συνεχόμενα Πρωταθλήματα (1977/78, 1978/79) και ένα Κύπελλο (1977/78), ενώ τη σεζόν 1978/79 αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με 25 γκολ. Αποχώρησε το 1981, αλλά επέστρεψε στην Ελλάδα το 1988 για να κάτσει στον πάγκο της ΑΕΚ. Το αποτέλεσμα; Να γράψει ιστορία και ως προπονητής, αφού έβαλε τέλος στα πέτρινα χρόνια για την «Ένωση» και την οδήγησε σε τέσσερις κατακτήσεις πρωταθλημάτων, τα τρία συνεχόμενα (1988/89, 1991/92, 1992/93, 1993/94), ενώ πήρε και ένα Κύπελλο (1995/96) και ένα Σούπερ Καπ Ελλάδας (1989/90).

Ήταν ο αρχιτέκτονας της ομάδας που τη δεκαετία του '90 έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών του «δικεφάλου», που ζούσε με εκείνον οδηγό στιγμές δόξας. Το μότο που τον αντιπροσώπευε; «ΑΕΚ σημαίνει επίθεση». Ωστόσο, δεν έχουν όλες οι ιστορίες καλό τέλος και η σχέση Μπάγεβιτς-ΑΕΚ ήταν μια από αυτές. Η απόφασή του το 1996 να μετακομίσει στον Ολυμπιακό προκάλεσε σάλο, με τον κόσμο της «Ένωσης» να μην μπορεί να το πιστέψει. Τα πληγωμένα συναισθήματα μετατράπηκαν σε μίσος και μπορεί ο Βόσνιος να επέστρεψε στην ΑΕΚ μετά από αρκετά χρόνια, υπηρετώντας την από πολλούς ρόλους, αλλά αυτή του η επιλογή δεν θα μπορούσε ποτέ να τον βάλει στην κουβέντα για δικό του πυλώνα στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας…